...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Limitowany, wydany w niewielkim nakładzie 80-minutowy CD, zawierający świetny i po masteringu bardzo dobrze, choć nie idealnie (jakieś 20% lepiej niż wersje na YouTube) brzmiący występ ze szwedzkiego Lund, z 20 marca 1970 - zarejestrowany pomiędzy albumami "Ummagumma" i "Atom Heart Mother". Zespół wykonał swoje najpopularniejsze/najlepsze utwory. Fani mogą znać tutejszą wersję "Interstellar Overdrive" z wydanego przez Top Gear podwójnego CD "Collection Of Rare LIVE Instrumentals (1969-1971)".

To jest PF jaki najbardziej uwielbiam - wciąż eksperymentalny, wciąż jeszcze czarujący psychodelicznym brzmieniem, ale niebojący się niemal hardrockowo 'przyłożyć'! Zespół był wówczas u szczytu formy, a na koncertach z tego okresu zdołał wypracować sobie wyjątkowo soczyste, pełne brzmienie z niesamowitymi partiami Gilmoura i Wrighta. Potem (po 1973 roku) to już nie było to...

JL



..::TRACK-LIST::..

1. Astronomy Domine 9:20
2. Careful With That Axe, Eugene 11:34
3. Cymbaline 7:29
4. A Saucerful of Secrets 13:22
5. Embryo 8:54
6. Set The Controls For The Heart Of The Sun 11:48
7. Interstellar Overdrive 13:36
8. Atom Heart Mother (reprise) 3:05

Akademiska Foreningens Stora Sal Lund, Sweden March 20th 1970.
Very good to excellent audience recording.



..::OBSADA::..

Bass Guitar, Vocals - Roger Waters
Drums, Percussion - Nick Mason
Guitar, Vocals - David Gilmour
Keyboards, Vocals - Richard Wright



https://www.youtube.com/watch?v=NAFbGIcmR50



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Limitowany, wydany w niewielkim nakładzie 80-minutowy CD, zawierający świetny i po masteringu bardzo dobrze, choć nie idealnie (jakieś 20% lepiej niż wersje na YouTube) brzmiący występ ze szwedzkiego Lund, z 20 marca 1970 - zarejestrowany pomiędzy albumami "Ummagumma" i "Atom Heart Mother". Zespół wykonał swoje najpopularniejsze/najlepsze utwory. Fani mogą znać tutejszą wersję "Interstellar Overdrive" z wydanego przez Top Gear podwójnego CD "Collection Of Rare LIVE Instrumentals (1969-1971)".

To jest PF jaki najbardziej uwielbiam - wciąż eksperymentalny, wciąż jeszcze czarujący psychodelicznym brzmieniem, ale niebojący się niemal hardrockowo 'przyłożyć'! Zespół był wówczas u szczytu formy, a na koncertach z tego okresu zdołał wypracować sobie wyjątkowo soczyste, pełne brzmienie z niesamowitymi partiami Gilmoura i Wrighta. Potem (po 1973 roku) to już nie było to...

JL



..::TRACK-LIST::..

1. Astronomy Domine 9:20
2. Careful With That Axe, Eugene 11:34
3. Cymbaline 7:29
4. A Saucerful of Secrets 13:22
5. Embryo 8:54
6. Set The Controls For The Heart Of The Sun 11:48
7. Interstellar Overdrive 13:36
8. Atom Heart Mother (reprise) 3:05

Akademiska Foreningens Stora Sal Lund, Sweden March 20th 1970.
Very good to excellent audience recording.



..::OBSADA::..

Bass Guitar, Vocals - Roger Waters
Drums, Percussion - Nick Mason
Guitar, Vocals - David Gilmour
Keyboards, Vocals - Richard Wright



https://www.youtube.com/watch?v=NAFbGIcmR50



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Pierwsze w historii wydanie albumu kultowej psychodelicznej grupy, prowadzonej przez Gartha Watt-Roya (m.in. Greatest Show On Earth, Fuzzy Duck, Steamhammer, a także solowa płyta pod pseudonimem Leon Paul-Phillips) i jego młodszego brata, Normana (Greatest Show On Earth, Ian Dury & The Blockheads).
Niestety ukazanie się płyty zależało od powodzenia pierwszych dwóch singli, a te nie 'zawojowały' list przebojów. Udało się to dopiero teraz, a do wersji mono i stereo dołączono brytyjski, amerykański i japoński singiel.



First-ever issue of unknown Summer-of-1967 album by cult UK psychedelic pop group Living Daylights.

Mono and stereo mixes of the album are joined by their brace of highly collectable singles, including their near- hit recording of 'Let's Live For Today'

Led by Garth Watt-Roy and his younger brother (future Blockhead) Norman, five-piece Harlow band Living Daylights signed with Beatles publisher Dick James in 1967. Paired with a studio production team that included Caleb Quaye, the band were given a song that James published, 'Let's Live For Today', as their debut single.

Released in April 1967, it entered Radio London's Fab Forty after being championed by the pirate station's DJ John Peel. Also issued in America, the song showed significant sales potential, and Dick James decided the band should record an album that would be rushed out if the single became a success. Unfortunately, 'Let's Live For Today' lost
out to a cover version by American band The Grass Roots, who scored a US Top Ten hit. Without a hit to support it, the Living Daylights’ album failed to appear, and the band split after a second single failed to find favour.

55 years later, that album finally gains a release, with mono and stereo mixes joined by their UK singles and American and Japanese versions. ‘Let's Live For Today: The Complete Recordings’ is a vital addition to the pantheon of British psychedelic pop albums from the epochal year of 1967. This release includes a booklet that tells the band's story for the first time, with quotes from both Garth and Norman Watt-Roy as well as the first-ever accurate band line-up and their tangential link to another Dick James project, Elliots Sunshine.



..::TRACK-LIST::..

Mono Album
1. Let's Live For Today 2:55
Written By-Julien, Mogol, Shapiro

2. It’s Real (aka I’m Real) 2:30
Written By-Watt-Roy

3. Cos I’m Lonely 3:01
Written By-Quaye

4. Up So High 2:17
Written By-Watt-Roy

5. Say You Don’t Mind 3:00
Written By-Laine

6. Jane 2:08
Written By-Watt-Roy

7. What'cha Gonna Do About It 2:38
Written By-Payne, Carroll

8. Getting Better 2:23
Written By-Lennon, McCartney

9. I’ll Be Back 2:56
Written By-Lennon, McCartney

10. If I Had My Way 2:31
Written By-Watt-Roy

11. Always With Him (UK single) 2:43
Written By-Garth Watt-Roy

12. Baila Maria (UK single) 2:45
Written By-Howard

13. Let’s Live For Today (US Single Edit) 2:47
Written By-Julien, Mogol, Shapiro


Stereo Album
14. Cos I’m Lonely 3:01
Written By-Quaye

15. Up So High 2:18
Written By-Watt-Roy

16. Say You Don’t Mind 3:00
Written By-Laine

17. Jane 2:09
Written By-Watt-Roy

18. What'cha Gonna Do About It 2:38
Written By-Payne, Carroll

19. Getting Better 2:24
Written By-Lennon, McCartney

20. I’ll Be Back 2:56
Written By-Lennon, McCartney

21. If I Had My Way 2:31
Written By-Watt-Roy

22. Always With Him 2:43
Written By-Watt-Roy


Bonus Track:
23. Let’s Live For Today (Japanese Single Version) 2:55
Written By-Julien, Mogol, Shapiro


1-2: UK single, Philips BF 1561, released, April 1967 - The Living Daylights - Let's Live For Today.
3-6: French EP, Fontana 460.234 ME, released October 1967 - The Living Daylights - Let's Live For Today.
11-12: UK single, Philips BF 1613,released October 1967 - The Living Daylights - Baila Maria.
13: US single, Buddah BDA-2, released May 1967 - The Living Daylights - Let's Live For Today.
23: Japanese single, Philips SFL-1127, released November 1967 - The Living Daylights - 今日を生きよう = Let's Live For Today.
4-5, 7-10, 14-22: Previously unreleased, recorded 1967

Tracks 1-3, 6, 11-13, 23 ℗ 1967, Tracks 4-5, 7-10, 14-22 ℗ 2022.



..::OBSADA::..

Vocals - Bob O'Neale
Rhythm Guitar - Doug Ellis
Drums - Ron Prudence
Lead Guitar - Garth Watt-Roy
Bass - Norman Watt-Roy



https://www.youtube.com/watch?v=IxAHTg1ZBtA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Pierwsze w historii wydanie albumu kultowej psychodelicznej grupy, prowadzonej przez Gartha Watt-Roya (m.in. Greatest Show On Earth, Fuzzy Duck, Steamhammer, a także solowa płyta pod pseudonimem Leon Paul-Phillips) i jego młodszego brata, Normana (Greatest Show On Earth, Ian Dury & The Blockheads).
Niestety ukazanie się płyty zależało od powodzenia pierwszych dwóch singli, a te nie 'zawojowały' list przebojów. Udało się to dopiero teraz, a do wersji mono i stereo dołączono brytyjski, amerykański i japoński singiel.



First-ever issue of unknown Summer-of-1967 album by cult UK psychedelic pop group Living Daylights.

Mono and stereo mixes of the album are joined by their brace of highly collectable singles, including their near- hit recording of 'Let's Live For Today'

Led by Garth Watt-Roy and his younger brother (future Blockhead) Norman, five-piece Harlow band Living Daylights signed with Beatles publisher Dick James in 1967. Paired with a studio production team that included Caleb Quaye, the band were given a song that James published, 'Let's Live For Today', as their debut single.

Released in April 1967, it entered Radio London's Fab Forty after being championed by the pirate station's DJ John Peel. Also issued in America, the song showed significant sales potential, and Dick James decided the band should record an album that would be rushed out if the single became a success. Unfortunately, 'Let's Live For Today' lost
out to a cover version by American band The Grass Roots, who scored a US Top Ten hit. Without a hit to support it, the Living Daylights’ album failed to appear, and the band split after a second single failed to find favour.

55 years later, that album finally gains a release, with mono and stereo mixes joined by their UK singles and American and Japanese versions. ‘Let's Live For Today: The Complete Recordings’ is a vital addition to the pantheon of British psychedelic pop albums from the epochal year of 1967. This release includes a booklet that tells the band's story for the first time, with quotes from both Garth and Norman Watt-Roy as well as the first-ever accurate band line-up and their tangential link to another Dick James project, Elliots Sunshine.



..::TRACK-LIST::..

Mono Album
1. Let's Live For Today 2:55
Written By-Julien, Mogol, Shapiro

2. It’s Real (aka I’m Real) 2:30
Written By-Watt-Roy

3. Cos I’m Lonely 3:01
Written By-Quaye

4. Up So High 2:17
Written By-Watt-Roy

5. Say You Don’t Mind 3:00
Written By-Laine

6. Jane 2:08
Written By-Watt-Roy

7. What'cha Gonna Do About It 2:38
Written By-Payne, Carroll

8. Getting Better 2:23
Written By-Lennon, McCartney

9. I’ll Be Back 2:56
Written By-Lennon, McCartney

10. If I Had My Way 2:31
Written By-Watt-Roy

11. Always With Him (UK single) 2:43
Written By-Garth Watt-Roy

12. Baila Maria (UK single) 2:45
Written By-Howard

13. Let’s Live For Today (US Single Edit) 2:47
Written By-Julien, Mogol, Shapiro


Stereo Album
14. Cos I’m Lonely 3:01
Written By-Quaye

15. Up So High 2:18
Written By-Watt-Roy

16. Say You Don’t Mind 3:00
Written By-Laine

17. Jane 2:09
Written By-Watt-Roy

18. What'cha Gonna Do About It 2:38
Written By-Payne, Carroll

19. Getting Better 2:24
Written By-Lennon, McCartney

20. I’ll Be Back 2:56
Written By-Lennon, McCartney

21. If I Had My Way 2:31
Written By-Watt-Roy

22. Always With Him 2:43
Written By-Watt-Roy


Bonus Track:
23. Let’s Live For Today (Japanese Single Version) 2:55
Written By-Julien, Mogol, Shapiro


1-2: UK single, Philips BF 1561, released, April 1967 - The Living Daylights - Let's Live For Today.
3-6: French EP, Fontana 460.234 ME, released October 1967 - The Living Daylights - Let's Live For Today.
11-12: UK single, Philips BF 1613,released October 1967 - The Living Daylights - Baila Maria.
13: US single, Buddah BDA-2, released May 1967 - The Living Daylights - Let's Live For Today.
23: Japanese single, Philips SFL-1127, released November 1967 - The Living Daylights - 今日を生きよう = Let's Live For Today.
4-5, 7-10, 14-22: Previously unreleased, recorded 1967

Tracks 1-3, 6, 11-13, 23 ℗ 1967, Tracks 4-5, 7-10, 14-22 ℗ 2022.



..::OBSADA::..

Vocals - Bob O'Neale
Rhythm Guitar - Doug Ellis
Drums - Ron Prudence
Lead Guitar - Garth Watt-Roy
Bass - Norman Watt-Roy



https://www.youtube.com/watch?v=IxAHTg1ZBtA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To jedna z najlepszych 'lokalnych' płyt garażowych lat 60, obok Rising Storm , Savages , Bent Wind, Fantastic Dee-Jays, Contents Are i Mystery Meat .
Wytłoczono zaledwie 150 egzemplarzy tego albumu, a oryginały czasami sprzedają się na eBayu za tysiące dolarów.

Członkowie zespołu pochodzili z przedmieść Chicago, z Lake Forest i Lake Bluff. Zespół Bachs istniał przez 3 lata, występując na szkolnych potańcówkach, w klubach młodzieżowych i na prywatnych imprezach na północnym wybrzeżu Chicago i okolicznych przedmieściach (zazwyczaj zarabiając 150-200 dolarów za noc). Wszystkie utwory napisali Blake Allison i John Peterman, a płyta została wydana prywatnie w 1968 roku. Po wydaniu płyty członkowie zespołu postanowili zakończyć karierę muzyczną i postanowili skupić się na swoim życiu.



..::TRACK-LIST::..

1. You're Mine 2:11
2. Pleasure Of Your Company 3:52
3. Free Fall 2:40
4. I See Her 1:37
5. My Indipendence Day 3:21
6. Minister To A Mind Diseased 3:09
7. Tables Of Grass Fields 3:43
8. Show Me That You Want To Go Home 2:08
9. Sitting 3:34
10. Nevermore 3:36
11. Answer To Yesterday 3:47
12. I'm A Little Boy 3:50

Bonus Track: prev. unreleased live track from 1967.
13. That's The Way It Goes 3:10



..::OBSADA::..

Guitar - Mike DeHaven
Guitar, Vocals - John Peterman
Lead Guitar - Ben Harrison
Percussion - John Babicz
Bass, Vocals - Black Allison



https://www.youtube.com/watch?v=nJOPz_815cw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To jedna z najlepszych 'lokalnych' płyt garażowych lat 60, obok Rising Storm , Savages , Bent Wind, Fantastic Dee-Jays, Contents Are i Mystery Meat .
Wytłoczono zaledwie 150 egzemplarzy tego albumu, a oryginały czasami sprzedają się na eBayu za tysiące dolarów.

Członkowie zespołu pochodzili z przedmieść Chicago, z Lake Forest i Lake Bluff. Zespół Bachs istniał przez 3 lata, występując na szkolnych potańcówkach, w klubach młodzieżowych i na prywatnych imprezach na północnym wybrzeżu Chicago i okolicznych przedmieściach (zazwyczaj zarabiając 150-200 dolarów za noc). Wszystkie utwory napisali Blake Allison i John Peterman, a płyta została wydana prywatnie w 1968 roku. Po wydaniu płyty członkowie zespołu postanowili zakończyć karierę muzyczną i postanowili skupić się na swoim życiu.



..::TRACK-LIST::..

1. You're Mine 2:11
2. Pleasure Of Your Company 3:52
3. Free Fall 2:40
4. I See Her 1:37
5. My Indipendence Day 3:21
6. Minister To A Mind Diseased 3:09
7. Tables Of Grass Fields 3:43
8. Show Me That You Want To Go Home 2:08
9. Sitting 3:34
10. Nevermore 3:36
11. Answer To Yesterday 3:47
12. I'm A Little Boy 3:50

Bonus Track: prev. unreleased live track from 1967.
13. That's The Way It Goes 3:10



..::OBSADA::..

Guitar - Mike DeHaven
Guitar, Vocals - John Peterman
Lead Guitar - Ben Harrison
Percussion - John Babicz
Bass, Vocals - Black Allison



https://www.youtube.com/watch?v=nJOPz_815cw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
1. Astronomy Domine
2. Careful With That Axe Eugene
3. Interstellar Overdrive
4. The Beginning
5. Beset By Creatures Of The Deep
6. A Saucerful Of Secrets
7. Careful With That Axe Eugene
8. A Saucerful Of Secrets




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
1. Astronomy Domine
2. Careful With That Axe Eugene
3. Interstellar Overdrive
4. The Beginning
5. Beset By Creatures Of The Deep
6. A Saucerful Of Secrets
7. Careful With That Axe Eugene
8. A Saucerful Of Secrets




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 3:
1. Point Me At The Sky
2. Embryo
3. Baby Blue Shuffle In D Major
4. Interstellar Overdrive
5. Daybreak
6. Nightmare
7. The Narrow Way (Part 3)
8. The Beginning
9. Moonhead
10. Set The Controls For The Heart Of The Sun
11. A Saucerful Of Secrets




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 3:
1. Point Me At The Sky
2. Embryo
3. Baby Blue Shuffle In D Major
4. Interstellar Overdrive
5. Daybreak
6. Nightmare
7. The Narrow Way (Part 3)
8. The Beginning
9. Moonhead
10. Set The Controls For The Heart Of The Sun
11. A Saucerful Of Secrets




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

QUICKSILVER MESSENGER SERVICE pomimo, że należeli do tzw. świętej trójcy brzmienia San Francisco byli grupą stosunkowo najmniej znaną obok dwójki pozostałej czyli Grateful Dead i Jefferson Airplain. Zaczynali w 1965 roku i jak sami wyjaśniali, w obawie przed komercjalizacją, pozostawali dość długo bez kontraktu płytowego. Pomimo prawdziwego boomu na psychodelicznego i „zakwaszonego” rocka swój debiutancki album zatytułowany „Quicksilver Messenger Service” wydali dopiero trzy lata później. Najpóźniej ze wszystkich gwiazd hippiesowskiego ruchu. Choć album był bardzo przyzwoity, to dopiero bajkowe dźwięki gitar eksplodowały w pełni na ich drugim krążku „Happy Trails” wydanym w 1969 roku. Swoją działalnością zespół uosabiał etos muzycznego lata w San Francisco. I tak jak członkowie Grateful Dead i Jefferson Airplain muzycy z QUICKSILVER cenili sobie ponad wszystko bezpośredni kontakt z publicznością.

Zespół powstał w latem 1965 roku w „narkotycznej atmosferze” San Francisco. Basista David Freiberg oraz gitarzysta John Cipollina wywodzili się z domów o dużej kulturze muzycznej, sami grali na instrumentach muzycznych od wczesnego dzieciństwa. David Freiberg przez dwanaście lat zgłębiał tajniki gry na skrzypcach, zaś w szkolnej orkiestrze grał na altówce. Matka Johna Cipolliny, córka znanego pianisty Jose Iturbiego, robiła wszystko, by syn poszedł w ślady dziadka. Ten wziął jednak do ręki gitarę i już jej nie oddał. Obaj wkrótce uciekli z przesyconych intelektualną atmosferą, oraz wypełnionych muzyką klasyczną domów rodzinnych. Kiedy poznali się w kalifornijskim miasteczku Sausalito postanowili założyć zespół. Dołączyli do nich wkrótce: gitarzysta Dino Valenti i Jim Murray, który grał na harmonijce ustnej i jak wszyscy pozostali śpiewał. Początkowo jako zespół typowo gitarowy grali prostego archaicznego bluesa, ale pierwsza płyta przynosiła zupełnie inny wizerunek grupy, zafascynowanej własnymi umiejętnościami, magią kolektywnej kreacji. Wystarczy posłuchać 7-minutowego, zainspirowanego kawałkiem Dave’a Brubecka „Gold And Silver” albo 12-minutowego „The Fool” – pełen gitarowy odjazd! Tak właśnie powinien grać zespół Grateful Dead (gdyby legenda dorównywała rzeczywistości). Zanim płyta została nagrana, Valenti za posiadanie narkotyków trafił do więzienia, a jego miejsce zajął Gary Duncan, natomiast Murray wyjechał na Hawaje, by tam zgłębiać naukę gry na sitarze. Do zespołu dołączył perkusista Greg Elmore i to w takim ostatecznie składzie został nagrany i tak znakomicie przyjęty debiut. Ale najsłynniejszym albumem w dyskografii QUICKSILVER jest wspomniany „Happy Trails” który ukazał się w marcu 1969 roku.

Okładkę albumu w stylu country & western zaprojektował George Hunter. Niech jednak nikogo nie zmyli ten projekt, gdyż na płycie nie znajdziemy nic, co mogłoby przypominać muzykę country rodem z Nashville. Aczkolwiek tytułowy „Happy Trails” to kawałek typowo westernowy, ale o tym potem.

W encyklopedii Hardy’ego i Lainga znajdziemy opinię, że „…najwspanialsze gitarowe nagranie w historii rockowej fonografii utrwalono na płycie grupy Quicksilver 'Happy Trails’ „. Zapewne jest w tym zdaniu dużo przesady, choć uczciwie przyznać trzeba, że w tamtych czasach był to jeden z najlepszych albumów acid rocka! Całość materiału została zarejestrowana podczas koncertu w Fillmore East i Fillmore West, gdzie zespół często tam grywał. Brak jednak na tym albumie okrzyków, braw i aplauzu publiczności, bowiem materiał został potem poddany obróbce technicznej i reakcje zgromadzonych widzów zostały wymazane. Tak więc mamy do czynienia ze studyjną płytą koncertową. O ironio – jedną z najlepszych w historii!

Pierwszą stronę czarnego krążka zajmuje jeden wielki jam session „Who Do You Love?” przywołujący ponoć ducha pierwszych koncertów grupy. Ta ponad 25-minutowa suita (podzielona na sześć części), która oryginalnie była dłuższa o dwie minuty, została skrócona przez wytwórnię Capitol ze względu na ograniczoną pojemność winylowego nośnika. Szkoda, że większość uciętej muzyki pochodziła z solówki Duncana, z części zatytułowanej „When You Love”. Ten gigantyczny kawałek to cover znanego utworu Bo Didleya z 1958 roku. Nawiasem mówiąc utwór ten był w przeszłości i jest do dziś chętnie grany i przerabiany przez dziesiątki grup i wykonawców. W przypadku QUICKSILVER utwór nie jest wierną kopią oryginału, momentami nawet w ogóle go nie przypomina. I nie chodzi tu tylko o czas jego trwania ( w wykonaniu Bo Didleya trwał 2 minuty i 18 sekund) – tu mamy nieskończone i przeciągające się pochody gitarowe pełne improwizacji. Podzielony na części spinają go klamrą najbardziej zbliżonymi do oryginału otwierające i zamykające „Who Do You Love Part 1.” i „Who Do You Love Part 2”. A pomiędzy nimi mamy w kolejności: „When You Love” (z jazzowym solem gitarowym Gary’ego Duncana i wspomagającym go rockowo Johnem Cipollino); „Where You Love” (odjazd w stronę acid rocka), „How You Love” (pełne efektów gitarowych z doskonale współpracującą sekcją rytmiczną) i „Wich Do You Love” (popis basisty Davida Freiberga).

Drugą stronę płyty otwiera „Mona”, następny kawałek z repertuaru Bo Didleya, oraz dwie kompozycje Duncana „Maiden Of The Cancer Moon” oraz instrumentalny i genialny według mnie „Calvary”. Płytę zamyka króciutki, zaledwie 1,5-minutowy, tytułowy „Happy Trails” Ciekawy cover utworu, który na potrzeby telewizyjnego show zaśpiewała amerykańska aktorka i piosenkarka Dale Evans do spółki ze swym mężem Royem Rogersem w latach 50-tych.

Niedługo po nagraniu tej wybitnej płyty niestety zespół musiał opuścić Gary Duncan, który za posiadanie narkotyków został zatrzymany i osadzony w areszcie. Następne płyty nagrywane przez QUICKSILVER nie miały już w sobie tej czarującej hippiesowskiej magii acid rocka. Duncan wrócił do grupy, ale nie było już w niej ani Cipolliny, ani Freiberga. Liderował teraz jej Dino Valenti, któremu skończyła się więzienna odsiadka. Zespół zaczął jednak przegrywać walkę o słuchaczy z takimi nowymi grupami jak Country Joe & Fish i Big Brother And Holding Company z Janis Joplin, które zawiesiły poprzeczkę na bardzo wysokim poziomie. Trudno było im przebić się przez taką zaporę jaka została wyznaczona przez kapele z kręgu San Francisco Bay Area. Nie mniej uważam, że przynajmniej dwie pierwsze płyty tej legendarnej, amerykańskiej grupy każdy fan psychodelii powinien posiadać w swoich zbiorach.

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Who Do You Love - Part 1 3:33
2. When You Love 5:15
3. Where You Love 6:07
4. How You Love 2:46
5. Which Do You Love 4:39
6. Who Do You Love - Part 2 3:01
7. Mona 7:02
8. Maiden Of The Cancer Moon 3:01
9. Calvary 13:21
10. Happy Trails 1:29



..::OBSADA::..

John Cipollina - guitar, vocals
Gary Duncan - guitar, vocals
David Freiberg - bass, vocals, piano
Greg Elmore - drums, vocals, piano, percussion



https://www.youtube.com/watch?v=-mHuTXS05t0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

QUICKSILVER MESSENGER SERVICE pomimo, że należeli do tzw. świętej trójcy brzmienia San Francisco byli grupą stosunkowo najmniej znaną obok dwójki pozostałej czyli Grateful Dead i Jefferson Airplain. Zaczynali w 1965 roku i jak sami wyjaśniali, w obawie przed komercjalizacją, pozostawali dość długo bez kontraktu płytowego. Pomimo prawdziwego boomu na psychodelicznego i „zakwaszonego” rocka swój debiutancki album zatytułowany „Quicksilver Messenger Service” wydali dopiero trzy lata później. Najpóźniej ze wszystkich gwiazd hippiesowskiego ruchu. Choć album był bardzo przyzwoity, to dopiero bajkowe dźwięki gitar eksplodowały w pełni na ich drugim krążku „Happy Trails” wydanym w 1969 roku. Swoją działalnością zespół uosabiał etos muzycznego lata w San Francisco. I tak jak członkowie Grateful Dead i Jefferson Airplain muzycy z QUICKSILVER cenili sobie ponad wszystko bezpośredni kontakt z publicznością.

Zespół powstał w latem 1965 roku w „narkotycznej atmosferze” San Francisco. Basista David Freiberg oraz gitarzysta John Cipollina wywodzili się z domów o dużej kulturze muzycznej, sami grali na instrumentach muzycznych od wczesnego dzieciństwa. David Freiberg przez dwanaście lat zgłębiał tajniki gry na skrzypcach, zaś w szkolnej orkiestrze grał na altówce. Matka Johna Cipolliny, córka znanego pianisty Jose Iturbiego, robiła wszystko, by syn poszedł w ślady dziadka. Ten wziął jednak do ręki gitarę i już jej nie oddał. Obaj wkrótce uciekli z przesyconych intelektualną atmosferą, oraz wypełnionych muzyką klasyczną domów rodzinnych. Kiedy poznali się w kalifornijskim miasteczku Sausalito postanowili założyć zespół. Dołączyli do nich wkrótce: gitarzysta Dino Valenti i Jim Murray, który grał na harmonijce ustnej i jak wszyscy pozostali śpiewał. Początkowo jako zespół typowo gitarowy grali prostego archaicznego bluesa, ale pierwsza płyta przynosiła zupełnie inny wizerunek grupy, zafascynowanej własnymi umiejętnościami, magią kolektywnej kreacji. Wystarczy posłuchać 7-minutowego, zainspirowanego kawałkiem Dave’a Brubecka „Gold And Silver” albo 12-minutowego „The Fool” – pełen gitarowy odjazd! Tak właśnie powinien grać zespół Grateful Dead (gdyby legenda dorównywała rzeczywistości). Zanim płyta została nagrana, Valenti za posiadanie narkotyków trafił do więzienia, a jego miejsce zajął Gary Duncan, natomiast Murray wyjechał na Hawaje, by tam zgłębiać naukę gry na sitarze. Do zespołu dołączył perkusista Greg Elmore i to w takim ostatecznie składzie został nagrany i tak znakomicie przyjęty debiut. Ale najsłynniejszym albumem w dyskografii QUICKSILVER jest wspomniany „Happy Trails” który ukazał się w marcu 1969 roku.

Okładkę albumu w stylu country & western zaprojektował George Hunter. Niech jednak nikogo nie zmyli ten projekt, gdyż na płycie nie znajdziemy nic, co mogłoby przypominać muzykę country rodem z Nashville. Aczkolwiek tytułowy „Happy Trails” to kawałek typowo westernowy, ale o tym potem.

W encyklopedii Hardy’ego i Lainga znajdziemy opinię, że „…najwspanialsze gitarowe nagranie w historii rockowej fonografii utrwalono na płycie grupy Quicksilver 'Happy Trails’ „. Zapewne jest w tym zdaniu dużo przesady, choć uczciwie przyznać trzeba, że w tamtych czasach był to jeden z najlepszych albumów acid rocka! Całość materiału została zarejestrowana podczas koncertu w Fillmore East i Fillmore West, gdzie zespół często tam grywał. Brak jednak na tym albumie okrzyków, braw i aplauzu publiczności, bowiem materiał został potem poddany obróbce technicznej i reakcje zgromadzonych widzów zostały wymazane. Tak więc mamy do czynienia ze studyjną płytą koncertową. O ironio – jedną z najlepszych w historii!

Pierwszą stronę czarnego krążka zajmuje jeden wielki jam session „Who Do You Love?” przywołujący ponoć ducha pierwszych koncertów grupy. Ta ponad 25-minutowa suita (podzielona na sześć części), która oryginalnie była dłuższa o dwie minuty, została skrócona przez wytwórnię Capitol ze względu na ograniczoną pojemność winylowego nośnika. Szkoda, że większość uciętej muzyki pochodziła z solówki Duncana, z części zatytułowanej „When You Love”. Ten gigantyczny kawałek to cover znanego utworu Bo Didleya z 1958 roku. Nawiasem mówiąc utwór ten był w przeszłości i jest do dziś chętnie grany i przerabiany przez dziesiątki grup i wykonawców. W przypadku QUICKSILVER utwór nie jest wierną kopią oryginału, momentami nawet w ogóle go nie przypomina. I nie chodzi tu tylko o czas jego trwania ( w wykonaniu Bo Didleya trwał 2 minuty i 18 sekund) – tu mamy nieskończone i przeciągające się pochody gitarowe pełne improwizacji. Podzielony na części spinają go klamrą najbardziej zbliżonymi do oryginału otwierające i zamykające „Who Do You Love Part 1.” i „Who Do You Love Part 2”. A pomiędzy nimi mamy w kolejności: „When You Love” (z jazzowym solem gitarowym Gary’ego Duncana i wspomagającym go rockowo Johnem Cipollino); „Where You Love” (odjazd w stronę acid rocka), „How You Love” (pełne efektów gitarowych z doskonale współpracującą sekcją rytmiczną) i „Wich Do You Love” (popis basisty Davida Freiberga).

Drugą stronę płyty otwiera „Mona”, następny kawałek z repertuaru Bo Didleya, oraz dwie kompozycje Duncana „Maiden Of The Cancer Moon” oraz instrumentalny i genialny według mnie „Calvary”. Płytę zamyka króciutki, zaledwie 1,5-minutowy, tytułowy „Happy Trails” Ciekawy cover utworu, który na potrzeby telewizyjnego show zaśpiewała amerykańska aktorka i piosenkarka Dale Evans do spółki ze swym mężem Royem Rogersem w latach 50-tych.

Niedługo po nagraniu tej wybitnej płyty niestety zespół musiał opuścić Gary Duncan, który za posiadanie narkotyków został zatrzymany i osadzony w areszcie. Następne płyty nagrywane przez QUICKSILVER nie miały już w sobie tej czarującej hippiesowskiej magii acid rocka. Duncan wrócił do grupy, ale nie było już w niej ani Cipolliny, ani Freiberga. Liderował teraz jej Dino Valenti, któremu skończyła się więzienna odsiadka. Zespół zaczął jednak przegrywać walkę o słuchaczy z takimi nowymi grupami jak Country Joe & Fish i Big Brother And Holding Company z Janis Joplin, które zawiesiły poprzeczkę na bardzo wysokim poziomie. Trudno było im przebić się przez taką zaporę jaka została wyznaczona przez kapele z kręgu San Francisco Bay Area. Nie mniej uważam, że przynajmniej dwie pierwsze płyty tej legendarnej, amerykańskiej grupy każdy fan psychodelii powinien posiadać w swoich zbiorach.

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Who Do You Love - Part 1 3:33
2. When You Love 5:15
3. Where You Love 6:07
4. How You Love 2:46
5. Which Do You Love 4:39
6. Who Do You Love - Part 2 3:01
7. Mona 7:02
8. Maiden Of The Cancer Moon 3:01
9. Calvary 13:21
10. Happy Trails 1:29



..::OBSADA::..

John Cipollina - guitar, vocals
Gary Duncan - guitar, vocals
David Freiberg - bass, vocals, piano
Greg Elmore - drums, vocals, piano, percussion



https://www.youtube.com/watch?v=-mHuTXS05t0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Muzyczny wir późnych lat 60-tch i wczesnych 70-tych był wielką loterią dla wielu zespołów. Przy odrobinie szczęścia, lub dobrych kontaktach mogły one w pełni rozkwitnąć i zdobyć sławę podczas gdy innym, równie utalentowanym, zabrakło albo wytrzymałości by walczyć z przeciwnościami, albo spasowały gdy oczekiwany sukces nie nadchodził. HARD MEAT z pewnością należał do tej drugiej kategorii, choć jeśli posłuchać ich płyt dojdziemy do wniosku, że nie musieli obawiać się konkurencji, a niezrozumiały brak sukcesu jest jednym z największych rozczarowań tamtych lat. Przynajmniej dla mnie.

Zespół powstał pod koniec 1968 roku w Birmingham z inicjatywy braci Dolan: gitarzysty i wokalisty Michaela i młodszego o rok Steve’a grającego na basie. Obaj byli już doświadczonymi muzykami udzielając się wcześniej w różnych miejscowych kapelach takich jak The Ebony Combo, Jimmy Powell And The Fifth Dimension, czy Cock-a-Hoops. W końcu doszli do wniosku, że czas zrobić coś na własny rachunek. Kiedy dołączył do nich perkusista Mick Carless stało się jasne, że to jest ten moment. Chwilę później muzycy przenieśli się do Kornwalii i szybko przekształcili się w niezwykle mocne acid rockowe trio Hard Meat.

Wybór nazwy był dość dziwny i… problematyczny, o czym mogli się przekonać na starcie swej kariery. Chcąc się wypromować muzycy wysłali do różnych stacji radiowych swoje demo dołączając do nich… kawałki świeżego mięsa mające (w domyśle) nawiązywać do nazwy zespołu. Taki żart. Nie wiadomo kto wpadł na ten pomysł. Pomysł, przyznam dość szalony, który pewnie by wypalił, gdyby nie pech, a raczej niefortunny zbieg okoliczności. Pomysłodawcy nie przewidzieli bowiem… strajku pocztowców, który opóźnił dostawy przesyłek o dobre kilkanaście dni. Proszę sobie teraz wyobrazić miny adresatów, którzy w środku paczki znajdowali cuchnące na kilometr kawałki zepsutego mięsa i kasetę demo z Bogu ducha niewinnym napisem Hard Meat…

Szlifując repertuar w angielskich klubach trio szybko stało się znane dzięki występom otwierającym koncerty znanym w kraju artystom i zespołom takim jak Chuck Berry, Jimi Hendrix, Cream, Jethro Tull… Podczas jednego z takich wieczorów wpadli w oko producentowi muzycznemu, Sandy’emu Robertonowi, który został ich mentorem. On też przedstawił zespół Chrisowi Blackwellowi, z wytwórni Island Records. Panowie od razu załapali nić porozumienia, a jego efekt to szybko wydany singiel „Rain”/ „Burning Up Years”. Strona „A” to wczesny, psychodeliczny klasyk The Beatles (jeden z najbardziej niedocenianych utworów Wielkiej Czwórki) w wersji Hard Meat bardzo spowolniony, choć równie lizergiczny jak oryginał. Z kolei Burnig Up…” to zespołowa kompozycja z fajnym basowym intro, wybuchową gitarą prowadzącą i smyczkami z charakterystycznymi dla zespołu zmianami tempa i głośności. Mała płytka miała być zapowiedzią albumu. Niestety, z niewiadomych do dziś powodów longplay nigdy nie ujrzał światła dziennego. Zawiedzeni muzycy poszli do konkurencji podpisując kontrakt z wytwórnią Warner Brothers, która na przestrzeni jednego roku, wydał im dwa albumy. Pierwszy z nich, „Hard Meat”, trafił do sklepów wczesną wiosną 1970 roku.

Debiut to proto-heavy rock dryfujący w kierunku Grand Funk (na przykład) wzmocniony długimi, porywającymi solówkami ze skłonnościami do improwizowania, z posmakiem wczesnej psychodelii z bogatą orkiestracją, doskonałymi harmoniami, niemal akustycznymi folk rockowymi balladami. Jego złożoność i subtelność zostałyby zapewne później uznane za rock progresywny. Mimo dość zróżnicowanego brzmienia każda z zamieszczonych tu kompozycji napędzana jest miłym glosem Michaela Dolana, a jego zaskakująco doskonała gra na gitarze wspomagana perkusją Micka Carlessa w stylu Keitha Moona bardzo, ale to bardzo mi się podoba. To dojrzała płyta, której być może pomogły doświadczenia wyniesione z Island sprzed kilku miesięcy.

Wśród siedmiu zamieszczonych tu utworów dwa to covery z czego szalony „Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine)” Dylana z zabójczą melodią i jednym z najlepszych wokali Michaela niezbyt daleko odbiega od oryginału. O wiele bardziej interesującą bestią jest „Run, Shaker Life” Issachara Batesa. Żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku jeden z najbardziej płodnych amerykańskich poetów należał do chrześcijańskiej sekty Shakers, stąd ten nieco dziwny tytuł. Być może ktoś kojarzy tę piosenkę z wykonania Richie Havensa, która znalazła się na jego płycie „Something Else Again” z 1968 roku tyle, że wersja Hard Meat jest kompletnie inna. Trio przekształciło ją w niezwykle porywającą, psychodeliczną, dziesięciominutową epopeję wspartą rodzajem szybkiego funkowego rytmu, który Deep Purple skutecznie wykorzystał kilka lat później w „You Fool No One”…

Z autorskich kompozycji jedynie „Universal Joint” utknął w psychodelii poprzedniej dekady i na tle pozostałych utworów brzmi nieco przestarzale (mnie to nie przeszkadza, bo jestem fanem takich klimatów), za to pozostałe to już zupełnie inna bajka. Te cztery numery są na różne sposoby proto-progowe. Być może zaskakujące jest to, że sporo tu gitar akustycznych, a sposób w jaki Michael Dolan sprytnie przeplata je z gitarami elektrycznymi jest jednym ze znaków rozpoznawczych brzmienia grupy. Otwierający się ładną akustyczną gitarą „Through A Window” szybko przechodzi w atrakcyjną melodię przypominającą mieszankę angielskiego folk rocka z najbardziej progresywnym Hendrixem. Dużo się tu dzieje (uwielbiam tę wiolonczelę wydobywającą się spod spodu) tym bardziej, że wszystko to napędzane jest szaleńczym bębnieniem, gitarą i słodkim wokalem. Nawiasem mówiąc zawsze byłem ciekawy, dlaczego zespół użył tej piosenki jako tytułu swojego drugiego albumu… Jedyną piosenką, która zbliża się do tego, co dziś nazwalibyśmy riffem jest „Space Between” zbudowana na czymś, co brzmi jak rytm rdzennych Amerykanów z domieszką lizergicznych wpływów, choć całość utrzymana w stonowanym stylu oparta jest na basie i brzmi prawie jak proto-Hawkwind. Powolny „Yesterday, Today And Tomorrow” to jeden z najważniejszych elementów tego setu będący wspaniałą mieszanką psychodelicznych gitar z powściągliwą solówką z użyciem wah wah, melodyjnych, balladowych wokali przypominających „Legend Of A Mind” The Moody Blues, oraz fajnymi zmianami tempa. Utwór pojawił się później jako strona „B” drugiego singla grupy. Kolejna atrakcja to wspaniała ballada „Time Shows No Face” mająca w sobie coś z klimatu piosenki „Cymbaline” Pink Floyd, z gościnnym udziałem Iana Whitemana z Mighty Baby wykonującym piękne jazzowe solo na flecie. Niezwykle nośny, bardzo komercyjny (w dobrym tego słowa znaczeniu) numer i być może stracona szansa na singiel. Niezwykłą rzeczą w tych nagraniach jest to, że się one nie zestarzały – płyta jako całość brzmi świeżo i fascynująco, czego nie zawsze można powiedzieć o wielu klasykach wydanych w 1970 roku.

Druga płyta, „Through A Window”, wyprodukowana tak jak i debiut przez Sandy Robertona, ukazała się w październiku tego samego roku. Tym razem materiał nie był aż tak ciężki, ale zespół nadrobił to bardziej zróżnicowanym brzmieniem zapraszając do studia dodatkowych muzyków: Petera Westbrooka (flet) i Phila Jumpa (instrumenty klawiszowe). Michael Dolan rozszerzył swoją ofertę o 6-cio i 12-to strunowe gitary akustyczne, oraz harmonijkę, zaś w perkusyjnym zestawie Micka Carlessa pojawiły się kastaniety, konga i inne „przeszkadzajki”. I żaden z nagranych tu utworów nie ma ani jednej zbędnej, czy zmarnowanej nutki.

Podobnie jak poprzednik tak i ten album obok własnych kompozycji zawierał trzy covery, z których „Love” Boba Whale’a dzięki wesołym harmoniom, chwytliwemu gitarowemu refrenowi i szerokiemu wykorzystaniu organów przypominających wczesny Uriah Heep wydaje się być najbardziej interesujący. Nie mniej moje serce skradł numer Grahama Bonda, „I Want You”, będący tak naprawdę blues rockowym jamem, w którym cała trójka prezentuje fenomenalną formę. I o ile Michael zagrał tu jedną z najbardziej imponujących swoich solówek, to cichym bohaterem w tym kawałku jest Steve i jego melodyjna linia basu. Być może na tle tej dwójki akustyczna ballada „From The Prison” Jerry’ego Merricka (tak, tak – to jest ta piosenka, którą Richie Havens otworzył festiwal w Woodstock 15 sierpnia 1969 roku) pozornie wydawać się może nudna, ale ja zawsze mam ciarki gdy jej słucham. Niesamowita melodia pozwala odkryć wspaniały głos Michael i nie muszę chyba dodawać, że ta wersją podoba mi się bardziej niż wykonanie Havensa.

Płyta zaczyna się od zaraźliwego, niemal progresywnego utworu „On The Road”, który jest doskonałym przykładem talentów muzyków pokazując jednocześnie ruch w kierunku bardziej standardowego brzmienia napędzanego gitarą elektryczną, chociaż jak się przekonamy pozostałe kompozycje kontynuują akustyczny trend znany z debiutu. Zbudowany na ładnej gitarowej figurze numer wbija się w głowę, a nieco jazzowa sekcja ciągnąca w stronę zespołowej improwizacji jest na tyle interesująca, że chce się tego słuchać dłużej… Powolny „New Day” z nutkami fletu tworzy senną atmosferę i jest jednym z najważniejszych utworów na płycie. Początek brzmi niemal jak wstęp do „Dogs” Pink Floyd, za to w środku mamy świetną jazzową część z kapitalną solówką na gitarze akustycznej… „Smile As You Go Under” i „A Song Of Summer” to nieco bardziej optymistyczne i radosne utwory, z których pierwszy był urokliwą rockową balladą , zaś drugi folk-progresywnym numerem. Oba nagrania ozdobione zostały (po raz kolejny) fajną elektryczną gitarą. Instrumentalny „Freewheel” w zasadzie jest efektowną solówką zagraną na gitarze akustycznej wspomaganą przez chwytliwą partię basu polany sekretnym sosem w postaci finezyjnej gry na bębnach. Album zamyka „The Ballad Of Marmalade Emma And Teddy Grimes”, w której zespół zmierzył się z prawdziwą legendą – dwojgiem znanych włóczęgów z Colchester (miejscowy browar poświęcił nawet piwo Emmi), których historią przez jakiś czas żyła cała Anglia. Szczerze powiedziawszy melodia bardziej pasuje mi do repertuaru grupy The Band, ale była na tyle komercyjna, że została wydana na singlu (ostatnim) w Wielkiej Brytanii i Niemczech. Cóż, widać, że zespół usilnie potrzebował przeboju, który pozwoliłby mu dalej funkcjonować na rynku. Stało się inaczej i trio rozwiązało się kilka miesięcy później. Z perspektywy czasu patrząc na okładkę tego albumu chciałoby się rzec, że na osłodę zespół zostawił nam wysokie okno, z którego z pewną nutką nostalgii możemy w każdej chwili podziwiać jego muzykę.

I na tym powinienem zakończyć tę historię, gdyby nie to, że w 2022 roku wytwórnia Esoteric wypuściła box „The Space Between The Recordings 1969-1970” zawierający oczyszczone, doskonale brzmiące trzy płyty CD zawierające, obok wymienionych dwóch tytułów, dodatkowy dysk z niewydanym albumem dla Island.

Na początek mamy nagrania singlowe z „Rain „ i „Run, Shaker Life” (skróconym do czterech minut) na czele, oraz rarytas w postaci „czarnego” protest songu „Strange Fruit” rozsławionego przez nieodżałowaną Billie Holiday. Wersja przyzwoita, ale Michael nie ma głosu Billie… Oryginalny materiał brzmi trochę szorstko. Na przykład „Walking Down Up Street” rozwija się w ciekawy sposób, ale aranżacja dętych moim zdaniem jest zbyt wysunięta na pierwszy plan. Sześciominutowy „Burning Up The Years” (strona „B” singla „Rain”) to najciekawszy kawałek z silnym proto-progresywnym klimatem, a prowadzona przez pianino ballada „Don’t Chase Your Tail” z piękną melodią, jest najbardziej dojrzałym utworem i być może kolejną niewykorzystaną szansą na singiel. Ogólnie rzecz biorąc, ta płyta jest intrygującym wglądem w genezę pierwotnego materiału zespołu, nawet jeśli decyzja o jego niewydaniu w 1969 roku była słuszna. Do boxu dołączono 20-stronicową książeczkę z wieloma archiwalnymi zdjęciami i obszernym esejem Steve’a Pilkingtona, który przedstawia historię członków zespołu przed, w trakcie i po Hard Meat. To z niego dowiedziałem się, że cała trójka od dobrych kilku lat gra swoje niesamowite koncerty hen wysoko, w Największej Orkiestrze Świata… To wydawnictwo jest też w dużej mierze świadectwem różnorodności i wielkości wczesnego, brytyjskiego rocka progresywnego. Warto ją mieć na półce!

Zibi



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Through A Window (1970):
1. On the Road
2. New Day
3. Freewheel
4. Smile As You Go Under
5. I Want You (Graham Bond cover)
6. From the Prison (Jerry Merrick cover)
7. A Song of Summer
8. Love (Bob Whale cover)
9. The Ballad Of Marmalade Emma and Teddy Grimes



..::OBSADA::..

Twelve-String Guitar, Acoustic Guitar, Electric Guitar, Harmonica, Lead Vocals - Mick Dolan
Acoustic Bass, Electric Bass, Vocals, Acoustic Guitar - Steve Dolan
Drums, Castanets, Congas - Mick Carless

Guests:
Flute - Pete Westbrook
Keyboards - Phil Jump




https://www.youtube.com/watch?v=7PFm6bbzxLc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Muzyczny wir późnych lat 60-tch i wczesnych 70-tych był wielką loterią dla wielu zespołów. Przy odrobinie szczęścia, lub dobrych kontaktach mogły one w pełni rozkwitnąć i zdobyć sławę podczas gdy innym, równie utalentowanym, zabrakło albo wytrzymałości by walczyć z przeciwnościami, albo spasowały gdy oczekiwany sukces nie nadchodził. HARD MEAT z pewnością należał do tej drugiej kategorii, choć jeśli posłuchać ich płyt dojdziemy do wniosku, że nie musieli obawiać się konkurencji, a niezrozumiały brak sukcesu jest jednym z największych rozczarowań tamtych lat. Przynajmniej dla mnie.

Zespół powstał pod koniec 1968 roku w Birmingham z inicjatywy braci Dolan: gitarzysty i wokalisty Michaela i młodszego o rok Steve’a grającego na basie. Obaj byli już doświadczonymi muzykami udzielając się wcześniej w różnych miejscowych kapelach takich jak The Ebony Combo, Jimmy Powell And The Fifth Dimension, czy Cock-a-Hoops. W końcu doszli do wniosku, że czas zrobić coś na własny rachunek. Kiedy dołączył do nich perkusista Mick Carless stało się jasne, że to jest ten moment. Chwilę później muzycy przenieśli się do Kornwalii i szybko przekształcili się w niezwykle mocne acid rockowe trio Hard Meat.

Wybór nazwy był dość dziwny i… problematyczny, o czym mogli się przekonać na starcie swej kariery. Chcąc się wypromować muzycy wysłali do różnych stacji radiowych swoje demo dołączając do nich… kawałki świeżego mięsa mające (w domyśle) nawiązywać do nazwy zespołu. Taki żart. Nie wiadomo kto wpadł na ten pomysł. Pomysł, przyznam dość szalony, który pewnie by wypalił, gdyby nie pech, a raczej niefortunny zbieg okoliczności. Pomysłodawcy nie przewidzieli bowiem… strajku pocztowców, który opóźnił dostawy przesyłek o dobre kilkanaście dni. Proszę sobie teraz wyobrazić miny adresatów, którzy w środku paczki znajdowali cuchnące na kilometr kawałki zepsutego mięsa i kasetę demo z Bogu ducha niewinnym napisem Hard Meat…

Szlifując repertuar w angielskich klubach trio szybko stało się znane dzięki występom otwierającym koncerty znanym w kraju artystom i zespołom takim jak Chuck Berry, Jimi Hendrix, Cream, Jethro Tull… Podczas jednego z takich wieczorów wpadli w oko producentowi muzycznemu, Sandy’emu Robertonowi, który został ich mentorem. On też przedstawił zespół Chrisowi Blackwellowi, z wytwórni Island Records. Panowie od razu załapali nić porozumienia, a jego efekt to szybko wydany singiel „Rain”/ „Burning Up Years”. Strona „A” to wczesny, psychodeliczny klasyk The Beatles (jeden z najbardziej niedocenianych utworów Wielkiej Czwórki) w wersji Hard Meat bardzo spowolniony, choć równie lizergiczny jak oryginał. Z kolei Burnig Up…” to zespołowa kompozycja z fajnym basowym intro, wybuchową gitarą prowadzącą i smyczkami z charakterystycznymi dla zespołu zmianami tempa i głośności. Mała płytka miała być zapowiedzią albumu. Niestety, z niewiadomych do dziś powodów longplay nigdy nie ujrzał światła dziennego. Zawiedzeni muzycy poszli do konkurencji podpisując kontrakt z wytwórnią Warner Brothers, która na przestrzeni jednego roku, wydał im dwa albumy. Pierwszy z nich, „Hard Meat”, trafił do sklepów wczesną wiosną 1970 roku.

Debiut to proto-heavy rock dryfujący w kierunku Grand Funk (na przykład) wzmocniony długimi, porywającymi solówkami ze skłonnościami do improwizowania, z posmakiem wczesnej psychodelii z bogatą orkiestracją, doskonałymi harmoniami, niemal akustycznymi folk rockowymi balladami. Jego złożoność i subtelność zostałyby zapewne później uznane za rock progresywny. Mimo dość zróżnicowanego brzmienia każda z zamieszczonych tu kompozycji napędzana jest miłym glosem Michaela Dolana, a jego zaskakująco doskonała gra na gitarze wspomagana perkusją Micka Carlessa w stylu Keitha Moona bardzo, ale to bardzo mi się podoba. To dojrzała płyta, której być może pomogły doświadczenia wyniesione z Island sprzed kilku miesięcy.

Wśród siedmiu zamieszczonych tu utworów dwa to covery z czego szalony „Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine)” Dylana z zabójczą melodią i jednym z najlepszych wokali Michaela niezbyt daleko odbiega od oryginału. O wiele bardziej interesującą bestią jest „Run, Shaker Life” Issachara Batesa. Żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku jeden z najbardziej płodnych amerykańskich poetów należał do chrześcijańskiej sekty Shakers, stąd ten nieco dziwny tytuł. Być może ktoś kojarzy tę piosenkę z wykonania Richie Havensa, która znalazła się na jego płycie „Something Else Again” z 1968 roku tyle, że wersja Hard Meat jest kompletnie inna. Trio przekształciło ją w niezwykle porywającą, psychodeliczną, dziesięciominutową epopeję wspartą rodzajem szybkiego funkowego rytmu, który Deep Purple skutecznie wykorzystał kilka lat później w „You Fool No One”…

Z autorskich kompozycji jedynie „Universal Joint” utknął w psychodelii poprzedniej dekady i na tle pozostałych utworów brzmi nieco przestarzale (mnie to nie przeszkadza, bo jestem fanem takich klimatów), za to pozostałe to już zupełnie inna bajka. Te cztery numery są na różne sposoby proto-progowe. Być może zaskakujące jest to, że sporo tu gitar akustycznych, a sposób w jaki Michael Dolan sprytnie przeplata je z gitarami elektrycznymi jest jednym ze znaków rozpoznawczych brzmienia grupy. Otwierający się ładną akustyczną gitarą „Through A Window” szybko przechodzi w atrakcyjną melodię przypominającą mieszankę angielskiego folk rocka z najbardziej progresywnym Hendrixem. Dużo się tu dzieje (uwielbiam tę wiolonczelę wydobywającą się spod spodu) tym bardziej, że wszystko to napędzane jest szaleńczym bębnieniem, gitarą i słodkim wokalem. Nawiasem mówiąc zawsze byłem ciekawy, dlaczego zespół użył tej piosenki jako tytułu swojego drugiego albumu… Jedyną piosenką, która zbliża się do tego, co dziś nazwalibyśmy riffem jest „Space Between” zbudowana na czymś, co brzmi jak rytm rdzennych Amerykanów z domieszką lizergicznych wpływów, choć całość utrzymana w stonowanym stylu oparta jest na basie i brzmi prawie jak proto-Hawkwind. Powolny „Yesterday, Today And Tomorrow” to jeden z najważniejszych elementów tego setu będący wspaniałą mieszanką psychodelicznych gitar z powściągliwą solówką z użyciem wah wah, melodyjnych, balladowych wokali przypominających „Legend Of A Mind” The Moody Blues, oraz fajnymi zmianami tempa. Utwór pojawił się później jako strona „B” drugiego singla grupy. Kolejna atrakcja to wspaniała ballada „Time Shows No Face” mająca w sobie coś z klimatu piosenki „Cymbaline” Pink Floyd, z gościnnym udziałem Iana Whitemana z Mighty Baby wykonującym piękne jazzowe solo na flecie. Niezwykle nośny, bardzo komercyjny (w dobrym tego słowa znaczeniu) numer i być może stracona szansa na singiel. Niezwykłą rzeczą w tych nagraniach jest to, że się one nie zestarzały – płyta jako całość brzmi świeżo i fascynująco, czego nie zawsze można powiedzieć o wielu klasykach wydanych w 1970 roku.

Druga płyta, „Through A Window”, wyprodukowana tak jak i debiut przez Sandy Robertona, ukazała się w październiku tego samego roku. Tym razem materiał nie był aż tak ciężki, ale zespół nadrobił to bardziej zróżnicowanym brzmieniem zapraszając do studia dodatkowych muzyków: Petera Westbrooka (flet) i Phila Jumpa (instrumenty klawiszowe). Michael Dolan rozszerzył swoją ofertę o 6-cio i 12-to strunowe gitary akustyczne, oraz harmonijkę, zaś w perkusyjnym zestawie Micka Carlessa pojawiły się kastaniety, konga i inne „przeszkadzajki”. I żaden z nagranych tu utworów nie ma ani jednej zbędnej, czy zmarnowanej nutki.

Podobnie jak poprzednik tak i ten album obok własnych kompozycji zawierał trzy covery, z których „Love” Boba Whale’a dzięki wesołym harmoniom, chwytliwemu gitarowemu refrenowi i szerokiemu wykorzystaniu organów przypominających wczesny Uriah Heep wydaje się być najbardziej interesujący. Nie mniej moje serce skradł numer Grahama Bonda, „I Want You”, będący tak naprawdę blues rockowym jamem, w którym cała trójka prezentuje fenomenalną formę. I o ile Michael zagrał tu jedną z najbardziej imponujących swoich solówek, to cichym bohaterem w tym kawałku jest Steve i jego melodyjna linia basu. Być może na tle tej dwójki akustyczna ballada „From The Prison” Jerry’ego Merricka (tak, tak – to jest ta piosenka, którą Richie Havens otworzył festiwal w Woodstock 15 sierpnia 1969 roku) pozornie wydawać się może nudna, ale ja zawsze mam ciarki gdy jej słucham. Niesamowita melodia pozwala odkryć wspaniały głos Michael i nie muszę chyba dodawać, że ta wersją podoba mi się bardziej niż wykonanie Havensa.

Płyta zaczyna się od zaraźliwego, niemal progresywnego utworu „On The Road”, który jest doskonałym przykładem talentów muzyków pokazując jednocześnie ruch w kierunku bardziej standardowego brzmienia napędzanego gitarą elektryczną, chociaż jak się przekonamy pozostałe kompozycje kontynuują akustyczny trend znany z debiutu. Zbudowany na ładnej gitarowej figurze numer wbija się w głowę, a nieco jazzowa sekcja ciągnąca w stronę zespołowej improwizacji jest na tyle interesująca, że chce się tego słuchać dłużej… Powolny „New Day” z nutkami fletu tworzy senną atmosferę i jest jednym z najważniejszych utworów na płycie. Początek brzmi niemal jak wstęp do „Dogs” Pink Floyd, za to w środku mamy świetną jazzową część z kapitalną solówką na gitarze akustycznej… „Smile As You Go Under” i „A Song Of Summer” to nieco bardziej optymistyczne i radosne utwory, z których pierwszy był urokliwą rockową balladą , zaś drugi folk-progresywnym numerem. Oba nagrania ozdobione zostały (po raz kolejny) fajną elektryczną gitarą. Instrumentalny „Freewheel” w zasadzie jest efektowną solówką zagraną na gitarze akustycznej wspomaganą przez chwytliwą partię basu polany sekretnym sosem w postaci finezyjnej gry na bębnach. Album zamyka „The Ballad Of Marmalade Emma And Teddy Grimes”, w której zespół zmierzył się z prawdziwą legendą – dwojgiem znanych włóczęgów z Colchester (miejscowy browar poświęcił nawet piwo Emmi), których historią przez jakiś czas żyła cała Anglia. Szczerze powiedziawszy melodia bardziej pasuje mi do repertuaru grupy The Band, ale była na tyle komercyjna, że została wydana na singlu (ostatnim) w Wielkiej Brytanii i Niemczech. Cóż, widać, że zespół usilnie potrzebował przeboju, który pozwoliłby mu dalej funkcjonować na rynku. Stało się inaczej i trio rozwiązało się kilka miesięcy później. Z perspektywy czasu patrząc na okładkę tego albumu chciałoby się rzec, że na osłodę zespół zostawił nam wysokie okno, z którego z pewną nutką nostalgii możemy w każdej chwili podziwiać jego muzykę.

I na tym powinienem zakończyć tę historię, gdyby nie to, że w 2022 roku wytwórnia Esoteric wypuściła box „The Space Between The Recordings 1969-1970” zawierający oczyszczone, doskonale brzmiące trzy płyty CD zawierające, obok wymienionych dwóch tytułów, dodatkowy dysk z niewydanym albumem dla Island.

Na początek mamy nagrania singlowe z „Rain „ i „Run, Shaker Life” (skróconym do czterech minut) na czele, oraz rarytas w postaci „czarnego” protest songu „Strange Fruit” rozsławionego przez nieodżałowaną Billie Holiday. Wersja przyzwoita, ale Michael nie ma głosu Billie… Oryginalny materiał brzmi trochę szorstko. Na przykład „Walking Down Up Street” rozwija się w ciekawy sposób, ale aranżacja dętych moim zdaniem jest zbyt wysunięta na pierwszy plan. Sześciominutowy „Burning Up The Years” (strona „B” singla „Rain”) to najciekawszy kawałek z silnym proto-progresywnym klimatem, a prowadzona przez pianino ballada „Don’t Chase Your Tail” z piękną melodią, jest najbardziej dojrzałym utworem i być może kolejną niewykorzystaną szansą na singiel. Ogólnie rzecz biorąc, ta płyta jest intrygującym wglądem w genezę pierwotnego materiału zespołu, nawet jeśli decyzja o jego niewydaniu w 1969 roku była słuszna. Do boxu dołączono 20-stronicową książeczkę z wieloma archiwalnymi zdjęciami i obszernym esejem Steve’a Pilkingtona, który przedstawia historię członków zespołu przed, w trakcie i po Hard Meat. To z niego dowiedziałem się, że cała trójka od dobrych kilku lat gra swoje niesamowite koncerty hen wysoko, w Największej Orkiestrze Świata… To wydawnictwo jest też w dużej mierze świadectwem różnorodności i wielkości wczesnego, brytyjskiego rocka progresywnego. Warto ją mieć na półce!

Zibi



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Through A Window (1970):
1. On the Road
2. New Day
3. Freewheel
4. Smile As You Go Under
5. I Want You (Graham Bond cover)
6. From the Prison (Jerry Merrick cover)
7. A Song of Summer
8. Love (Bob Whale cover)
9. The Ballad Of Marmalade Emma and Teddy Grimes



..::OBSADA::..

Twelve-String Guitar, Acoustic Guitar, Electric Guitar, Harmonica, Lead Vocals - Mick Dolan
Acoustic Bass, Electric Bass, Vocals, Acoustic Guitar - Steve Dolan
Drums, Castanets, Congas - Mick Carless

Guests:
Flute - Pete Westbrook
Keyboards - Phil Jump




https://www.youtube.com/watch?v=7PFm6bbzxLc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 2:
1. Murderotic Woman
2. The Massed Gadgets Of Hercules
3. Let There Be More Light
4. Julie Dream
5. Set The Controls For The Heart Of The Sun
6. Astronomy Domine
7. Flaming
8. Set The Controls For The Heart Of The Sun
9. Let There Be More Light
10. Astronomy Domine
11. Interstellar Overdrive
12. Let There Be More Light




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 2:
1. Murderotic Woman
2. The Massed Gadgets Of Hercules
3. Let There Be More Light
4. Julie Dream
5. Set The Controls For The Heart Of The Sun
6. Astronomy Domine
7. Flaming
8. Set The Controls For The Heart Of The Sun
9. Let There Be More Light
10. Astronomy Domine
11. Interstellar Overdrive
12. Let There Be More Light




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Pow R. Toc. H
2. Astronomy Domine
3. Scarecrow
4. The Gnome
5. Matilda Mother
6. Set The Controls For The Heart Of The Sun
7. Reaction In G
8. Flaming
9. Vegetable Man
10. Scream Thy Last Scream
11. Jugband Blues
12. Pow R. Toc. H
13. Green Onions
14. Tomorrows World (Instrumental)




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Pow R. Toc. H
2. Astronomy Domine
3. Scarecrow
4. The Gnome
5. Matilda Mother
6. Set The Controls For The Heart Of The Sun
7. Reaction In G
8. Flaming
9. Vegetable Man
10. Scream Thy Last Scream
11. Jugband Blues
12. Pow R. Toc. H
13. Green Onions
14. Tomorrows World (Instrumental)




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja bez wątpienia najlepszego progresywnego albumu, jaki kiedykolwiek powstał w Hiszpanii! Wydany w 1971 roku, jedyny LP tego zespołu to połączenie klasycznej progresji w stylistyce bardzo wczesnych Jethro Tull z psychodelicznymi, narkotycznymi klimatami a la Pink Floyd z lat 1968-69. Urokliwe partie fletu, wszechobecna gitara z wah-wah, ciekawy, angielski wokal, momentami transowe, psychodeliczne rytmy.

Oryginalny winyl wytwórni Dimension w świetnym stanie kosztuje blisko 1500 euro! Dodatkowo dołączono utwór pochodzący z A-strony singla z 1971 roku.



One of the earliest Spanish rock group to have released an album. THEY DID IT BECAUSE THEY DID NOT KNOW IT WAS POSSIBLE, says the booklet, and they got a good point. Although the Franco was on its last years, the dictator was still keeping a firm grip on the country, large overtures were being made for European tourism, to spend its money, the regime was not as incredibly tight as it once was, which meant that some of those rebel groups were able to release rock records by squeaking through the nets. Among the other early groups were SMASH (with Gualberto Garcia of Gualberto fame), OM (jazz-rock), MUSICA DISPERSA later SISA (folk-rock), MAQUINA (killer prog RnR) and TAPIMAN (with Max Sunyer, future ICEBERG).

This band is Guillermo Paris's project - these guys are from the suburbs of Barcelona and had been in part of a folk group Els Mussols, before changing their names to Aqua De Regaliz, under which they released some singles and again (along with drummer) just prior to recording their sole album again to Pan & Regaliz). The least we can say is that the group members loved JETHRO TULL's debut album, This Was and somehow CREAM was not far from it either. The group has more than one link with cross-town rivals/friends MAQUINA, playing many gigs together, sharing members and even at first sharing the same label. But further changes (and bringing ex-Tapiman members) would soon have the best of P&R.



..::TRACK-LIST::..

1. One More Day (3.32)
2. WAiting In The Monsters Garden (3.15)
3. Dead Of Love ( 3.18)
4. Thinking In Mary (3.32)
5. A Song For The Friends (2.25)
6. When You Are So Bringdown (3.17)
7. Today It Is Raining (9.21)
8. I Can Fly (3.41)

Bonus Track:
9. Magic Color [Single A-side, 1971] (2.53)



..::OBSADA::..

Vocals, Flute, Jew's Harp - Guillermo Paris
Guitar, Vocals - Alfonso Bou
Bass, Vocals - Arturo Domingo
Drums, Percussion, Triangle - Pedro Van Eeckhout




https://www.youtube.com/watch?v=GkKe_nI0ZII



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja bez wątpienia najlepszego progresywnego albumu, jaki kiedykolwiek powstał w Hiszpanii! Wydany w 1971 roku, jedyny LP tego zespołu to połączenie klasycznej progresji w stylistyce bardzo wczesnych Jethro Tull z psychodelicznymi, narkotycznymi klimatami a la Pink Floyd z lat 1968-69. Urokliwe partie fletu, wszechobecna gitara z wah-wah, ciekawy, angielski wokal, momentami transowe, psychodeliczne rytmy.

Oryginalny winyl wytwórni Dimension w świetnym stanie kosztuje blisko 1500 euro! Dodatkowo dołączono utwór pochodzący z A-strony singla z 1971 roku.



One of the earliest Spanish rock group to have released an album. THEY DID IT BECAUSE THEY DID NOT KNOW IT WAS POSSIBLE, says the booklet, and they got a good point. Although the Franco was on its last years, the dictator was still keeping a firm grip on the country, large overtures were being made for European tourism, to spend its money, the regime was not as incredibly tight as it once was, which meant that some of those rebel groups were able to release rock records by squeaking through the nets. Among the other early groups were SMASH (with Gualberto Garcia of Gualberto fame), OM (jazz-rock), MUSICA DISPERSA later SISA (folk-rock), MAQUINA (killer prog RnR) and TAPIMAN (with Max Sunyer, future ICEBERG).

This band is Guillermo Paris's project - these guys are from the suburbs of Barcelona and had been in part of a folk group Els Mussols, before changing their names to Aqua De Regaliz, under which they released some singles and again (along with drummer) just prior to recording their sole album again to Pan & Regaliz). The least we can say is that the group members loved JETHRO TULL's debut album, This Was and somehow CREAM was not far from it either. The group has more than one link with cross-town rivals/friends MAQUINA, playing many gigs together, sharing members and even at first sharing the same label. But further changes (and bringing ex-Tapiman members) would soon have the best of P&R.



..::TRACK-LIST::..

1. One More Day (3.32)
2. WAiting In The Monsters Garden (3.15)
3. Dead Of Love ( 3.18)
4. Thinking In Mary (3.32)
5. A Song For The Friends (2.25)
6. When You Are So Bringdown (3.17)
7. Today It Is Raining (9.21)
8. I Can Fly (3.41)

Bonus Track:
9. Magic Color [Single A-side, 1971] (2.53)



..::OBSADA::..

Vocals, Flute, Jew's Harp - Guillermo Paris
Guitar, Vocals - Alfonso Bou
Bass, Vocals - Arturo Domingo
Drums, Percussion, Triangle - Pedro Van Eeckhout




https://www.youtube.com/watch?v=GkKe_nI0ZII



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja wydanego w 1970 roku przez Mercury, znakomitego albumu pochodzącej z Cleveland formacji (albo grupie towarzyszącej gitarzyście/wokaliście), będącego jedną z najciekawszych i najbardziej porywających pozycji z kręgu ciężkiego psychodelicznego rocka (ze szczyptą amerykańskiego folku w dwóch nagraniach). Wypełniająca drugą część płyty (TUTAJ PRZESUNIĘTA NA POCZĄTEK) i składająca się z pięciu oddzielnych części 23-minutowa suita ('Blue Cheer na sterydach spotyka wczesny, bardziej progresywny Grand Funk') jest po-wa-la-ją-ca!

Kapitalne, chwytliwe melodie, atakujące z wdziękiem gitary i bardzo gęste, obłędne bębnienie - to część atutów tego niemal hardrockowego majstersztyku! Pozostałe pięć nagrań (oryginalnie wypełniających pierwszą stronę winylu) stało na podobnym poziomie, choć emocji może było nieco mniej. Dodatkowo zamieszczono dwa bardzo rzadkie utwory (jeden świetny, drugi taki sobie...) singlowe z 1969 roku. Ta świetnie brzmiąca wersja zawiera projekty graficzne zarówno z amerykańskiej (człowiek w kapeluszu), jak i brytyjskiej (czarownik w lesie) winylowej edycji!

JL



..::TRACK-LIST::..

1. The Ultimate Prophecy 5:00
2. Death's Finale 3:13
3. Cycles 2:29
4. Waiting To Be Born 5:08
5. Pink Sun 5:16
6. One Time Woman 3:43
7. Angel 3:48
8. We Can Try 3:28
9. Good Day Extending Company 4:42
10. I've Never See You 3:14

Bonus Tracks:
11. Epitaph For A Head (Single B-side, 1969)
12. Who's Nuts Alfred (Single A-side, 1969)



..::OBSADA::..

Lead Vocals - J. D. Blackfoot
Organ - Sterling Smith
Bass - Phil Stokes
Drums - Dan Waldron
Guitar - Craig Fuller, Jeff Whitlock




https://www.youtube.com/watch?v=JJNQHOvt8So



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja wydanego w 1970 roku przez Mercury, znakomitego albumu pochodzącej z Cleveland formacji (albo grupie towarzyszącej gitarzyście/wokaliście), będącego jedną z najciekawszych i najbardziej porywających pozycji z kręgu ciężkiego psychodelicznego rocka (ze szczyptą amerykańskiego folku w dwóch nagraniach). Wypełniająca drugą część płyty (TUTAJ PRZESUNIĘTA NA POCZĄTEK) i składająca się z pięciu oddzielnych części 23-minutowa suita ('Blue Cheer na sterydach spotyka wczesny, bardziej progresywny Grand Funk') jest po-wa-la-ją-ca!

Kapitalne, chwytliwe melodie, atakujące z wdziękiem gitary i bardzo gęste, obłędne bębnienie - to część atutów tego niemal hardrockowego majstersztyku! Pozostałe pięć nagrań (oryginalnie wypełniających pierwszą stronę winylu) stało na podobnym poziomie, choć emocji może było nieco mniej. Dodatkowo zamieszczono dwa bardzo rzadkie utwory (jeden świetny, drugi taki sobie...) singlowe z 1969 roku. Ta świetnie brzmiąca wersja zawiera projekty graficzne zarówno z amerykańskiej (człowiek w kapeluszu), jak i brytyjskiej (czarownik w lesie) winylowej edycji!

JL



..::TRACK-LIST::..

1. The Ultimate Prophecy 5:00
2. Death's Finale 3:13
3. Cycles 2:29
4. Waiting To Be Born 5:08
5. Pink Sun 5:16
6. One Time Woman 3:43
7. Angel 3:48
8. We Can Try 3:28
9. Good Day Extending Company 4:42
10. I've Never See You 3:14

Bonus Tracks:
11. Epitaph For A Head (Single B-side, 1969)
12. Who's Nuts Alfred (Single A-side, 1969)



..::OBSADA::..

Lead Vocals - J. D. Blackfoot
Organ - Sterling Smith
Bass - Phil Stokes
Drums - Dan Waldron
Guitar - Craig Fuller, Jeff Whitlock




https://www.youtube.com/watch?v=JJNQHOvt8So



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wydany w 1969 roku, rewelacyjny psychodeliczny album o ciężkim gitarowym brzmieniu i świetnych, nośnych kompozycjach. Jedna z 2-3 najbardziej niedocenionych amerykańskich płyt końca lat 60-tych. Niemal każdy utwór (z siedmiu) to dynamit! Amerykańska reedycja z 2021 roku, rozszerzona o dwa CD - na pierwszym z nich znalazły się alternatywne, a na drugim instrumentalne wersje utworów z albumu.



One of the best things i got into as the result of scouring Acid Archives back in 2021 during lockdown boredom. The difference maker for me is that while this is genuinely pretty "psych-y", the band rocks very hard, there are almost no extraneous elements and the songwriting is uniformly very strong. In particular, it might sound kind of like damning with faint praise, but the total lack of any chintzy keyboard or "period" sound FX really makes this feel remarkably contemporary in a way that I wish many more bands (not all!) would have pursued--and you have to add into that Murray Shiffrin's beautiful fuzz, with plenty of bumblebee G-string playing, and Mike Ratti'c cavernous drums.

It's not just the sound, though; the band is admirably punky, tribal, and frat rockin' as the situation demands, with the titular singer Morgen's ultra-delicate vocals adding what there is of a "psych" aspect. It's hard to imagine this record coming out much earlier or later than it did; it has some thunderous aspects, sounding very "hard rock", but these are masterfully integrated into some rave-up sections that I gather bands soon came to think of as a dated "garage rock" sound. To my ears, this adds a very welcome diversity to the proceedings.

Well worth checking out if, like me, you like the piercing fuzz of "psych rock" but aren't sold on some of the dodgier studio gimmicks--but you also enjoy the somewhat jammy, purposefully messy and wild psych sound at its best.

dictateursanguinaire



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Morgen:
1. Welcome To The Void 4:49
2. Of Dreams 5:39
3. Beggin' Your Pardon (Miss Joan) 4:53
4. Eternity In Between 4:30
5. Purple 4:14
6. She's The Nitetime 3:33
7. Love 10:54


CD 2 - Morgen (Unreleased & Alternate Takes):
1. Purple (Alternate Take) 4:14
2. She's The Nitetime (Alternate Take) 4:00
3. Love (Alternate Take/Mix) 10:39
4. Begging Your Pardon (Ms. Joan) (Alternate Take) 4:52
5. Purple (Alternate Take) 3:53
6. She's The Nitetime 3:27
7. Welcome To The Void (Alternate Mix) 4:48
8. All I Know 2:43
9. Everything's Gone 3:15
10. Woke Up This Morning 3:35
11. She's The Nitetime (Chorus Vocal) (Alternate Take 2) 3:25


CD 3 - Morgen (Instrumentals):
1. Welcome To The Void (Alternate Mix) [Instrumental] 3:25
2. Begging Your Pardon (Miss Joan) (Alternate Take) [Instrumental] 4:49
3. She's The Nitetime (Alternate Take) [Instrumental] 4:52
4. She's The Nitetime (Alternate Take 2) [Instrumental] 4:00
5. Purple (Alternate Take) [Instrumental] 3:31
6. Purple (Alternate Take 2) [Instrumental] 4:17
7. Eternity 3:52
8. Love (Alternate Take) 10:40
9. Woke Up This Morning [Instrumental] 3:35
10. All I Know [Instrumental] 2:41
11. Everything's Gone [Instrumental] 3:13



..::OBSADA::..

Rhythm Guitar - Barry Stock
Bass - Bobby Rizzo
Drums - Michael Ratti
Lead Guitar - Murray Shiffrin
Lead Vocals - Murray Shiffrin (tracks: B4), Steve Morgen (tracks: A1 to A7, B1 to B3, B5 to B11)



https://www.youtube.com/watch?v=Mo3JRH3hcOM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wydany w 1969 roku, rewelacyjny psychodeliczny album o ciężkim gitarowym brzmieniu i świetnych, nośnych kompozycjach. Jedna z 2-3 najbardziej niedocenionych amerykańskich płyt końca lat 60-tych. Niemal każdy utwór (z siedmiu) to dynamit! Amerykańska reedycja z 2021 roku, rozszerzona o dwa CD - na pierwszym z nich znalazły się alternatywne, a na drugim instrumentalne wersje utworów z albumu.



One of the best things i got into as the result of scouring Acid Archives back in 2021 during lockdown boredom. The difference maker for me is that while this is genuinely pretty "psych-y", the band rocks very hard, there are almost no extraneous elements and the songwriting is uniformly very strong. In particular, it might sound kind of like damning with faint praise, but the total lack of any chintzy keyboard or "period" sound FX really makes this feel remarkably contemporary in a way that I wish many more bands (not all!) would have pursued--and you have to add into that Murray Shiffrin's beautiful fuzz, with plenty of bumblebee G-string playing, and Mike Ratti'c cavernous drums.

It's not just the sound, though; the band is admirably punky, tribal, and frat rockin' as the situation demands, with the titular singer Morgen's ultra-delicate vocals adding what there is of a "psych" aspect. It's hard to imagine this record coming out much earlier or later than it did; it has some thunderous aspects, sounding very "hard rock", but these are masterfully integrated into some rave-up sections that I gather bands soon came to think of as a dated "garage rock" sound. To my ears, this adds a very welcome diversity to the proceedings.

Well worth checking out if, like me, you like the piercing fuzz of "psych rock" but aren't sold on some of the dodgier studio gimmicks--but you also enjoy the somewhat jammy, purposefully messy and wild psych sound at its best.

dictateursanguinaire



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Morgen:
1. Welcome To The Void 4:49
2. Of Dreams 5:39
3. Beggin' Your Pardon (Miss Joan) 4:53
4. Eternity In Between 4:30
5. Purple 4:14
6. She's The Nitetime 3:33
7. Love 10:54


CD 2 - Morgen (Unreleased & Alternate Takes):
1. Purple (Alternate Take) 4:14
2. She's The Nitetime (Alternate Take) 4:00
3. Love (Alternate Take/Mix) 10:39
4. Begging Your Pardon (Ms. Joan) (Alternate Take) 4:52
5. Purple (Alternate Take) 3:53
6. She's The Nitetime 3:27
7. Welcome To The Void (Alternate Mix) 4:48
8. All I Know 2:43
9. Everything's Gone 3:15
10. Woke Up This Morning 3:35
11. She's The Nitetime (Chorus Vocal) (Alternate Take 2) 3:25


CD 3 - Morgen (Instrumentals):
1. Welcome To The Void (Alternate Mix) [Instrumental] 3:25
2. Begging Your Pardon (Miss Joan) (Alternate Take) [Instrumental] 4:49
3. She's The Nitetime (Alternate Take) [Instrumental] 4:52
4. She's The Nitetime (Alternate Take 2) [Instrumental] 4:00
5. Purple (Alternate Take) [Instrumental] 3:31
6. Purple (Alternate Take 2) [Instrumental] 4:17
7. Eternity 3:52
8. Love (Alternate Take) 10:40
9. Woke Up This Morning [Instrumental] 3:35
10. All I Know [Instrumental] 2:41
11. Everything's Gone [Instrumental] 3:13



..::OBSADA::..

Rhythm Guitar - Barry Stock
Bass - Bobby Rizzo
Drums - Michael Ratti
Lead Guitar - Murray Shiffrin
Lead Vocals - Murray Shiffrin (tracks: B4), Steve Morgen (tracks: A1 to A7, B1 to B3, B5 to B11)



https://www.youtube.com/watch?v=Mo3JRH3hcOM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Rewelacja!
Nagrany dla wytwórni Elektra wiosną i latem 1969 roku, ale wstrzymany dosłownie w ostatniej chwili, legendarny, heavy-psychodeliczny album brytyjskiej formacji Leviathan (nie mylić z hard progresywnym rockiem z USA), która nieco wcześniej działała pod nazwą Mike Stuart Span. Zespół wydał trzy doskonałe single i miał zrealizować album - co nigdy nie nastąpiło. CD zawiera wszystko to co najlepsze w ciężkawym, dość chwytliwym brytyjskim roku z 1968 i 1969! Siłą rzeczy słychać wyraźne wpływy Hendrixa, Cream, Fleetwood Mac z Greenem oraz całej tej obłędnej, choć zapomnianej, brytyjskiej psychodelii spod znaku Open Mind, The Attack czy Wimple Winch.

Jakość dźwięku jest doskonała, zaś od strony muzycznej nie ma żadnych wypełniaczy - wyłącznie klasyczne, rockowe mięsko! Tak jak w przypadku, również wstrzymanego, albumu progresywnej grupy Canterbury Glass można tylko dywagować, co by się stało gdyby LP Leviathan ukazał się w epoce na dużej, wpływowej wytwórni jaką była Elektra! Dodatkowo zamieszczono dwie wersje singlowe oraz (co ważniejsze) cztery fantastyczne i utrzymane w identycznej konwencji, heavy-psychodeliczne nagrania grupy Mike Stuart Span (to był po prostu Leviathan w niezmienionym składzie, a pod wcześniejszą, znaną z rzadkicgh singli nazwą) dokonane dla programu Johna Peela w BBC w maju 1968 roku.

JL


..::TRACK-LIST::..

1. Remember The Times 2:45
2. Second Production 4:41
3. Through The Looking Glass 5:43
4. The War Machine 5:17
5. Flames 4:46
6. Time 3:58
7. Blue Day 6:37
8. Just Forget Tomorrow 4:17
9. World In My Head 4:27
10. Evil Woman 7:55

Bonus Tracks:
11. Flames (UK Elektra Single, 1969) 3:37
12. Remember The Times (Australian Astor Single Mix, 1969) 2:39

Mike Stuart Span [Pre-Leviathan]
13. Children Of Tomorrow (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 3:16
14. Through The Looking Glass (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 4:51
15. Time (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 4:05
16. My White Bicycle (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 3:17



..::OBSADA::..

Stuart Hobday - Lead Vocals
Brian Bennet - Guitar
Roger McCabe - Bass
Gary Murphy - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=ei-r9f3siwQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Rewelacja!
Nagrany dla wytwórni Elektra wiosną i latem 1969 roku, ale wstrzymany dosłownie w ostatniej chwili, legendarny, heavy-psychodeliczny album brytyjskiej formacji Leviathan (nie mylić z hard progresywnym rockiem z USA), która nieco wcześniej działała pod nazwą Mike Stuart Span. Zespół wydał trzy doskonałe single i miał zrealizować album - co nigdy nie nastąpiło. CD zawiera wszystko to co najlepsze w ciężkawym, dość chwytliwym brytyjskim roku z 1968 i 1969! Siłą rzeczy słychać wyraźne wpływy Hendrixa, Cream, Fleetwood Mac z Greenem oraz całej tej obłędnej, choć zapomnianej, brytyjskiej psychodelii spod znaku Open Mind, The Attack czy Wimple Winch.

Jakość dźwięku jest doskonała, zaś od strony muzycznej nie ma żadnych wypełniaczy - wyłącznie klasyczne, rockowe mięsko! Tak jak w przypadku, również wstrzymanego, albumu progresywnej grupy Canterbury Glass można tylko dywagować, co by się stało gdyby LP Leviathan ukazał się w epoce na dużej, wpływowej wytwórni jaką była Elektra! Dodatkowo zamieszczono dwie wersje singlowe oraz (co ważniejsze) cztery fantastyczne i utrzymane w identycznej konwencji, heavy-psychodeliczne nagrania grupy Mike Stuart Span (to był po prostu Leviathan w niezmienionym składzie, a pod wcześniejszą, znaną z rzadkicgh singli nazwą) dokonane dla programu Johna Peela w BBC w maju 1968 roku.

JL


..::TRACK-LIST::..

1. Remember The Times 2:45
2. Second Production 4:41
3. Through The Looking Glass 5:43
4. The War Machine 5:17
5. Flames 4:46
6. Time 3:58
7. Blue Day 6:37
8. Just Forget Tomorrow 4:17
9. World In My Head 4:27
10. Evil Woman 7:55

Bonus Tracks:
11. Flames (UK Elektra Single, 1969) 3:37
12. Remember The Times (Australian Astor Single Mix, 1969) 2:39

Mike Stuart Span [Pre-Leviathan]
13. Children Of Tomorrow (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 3:16
14. Through The Looking Glass (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 4:51
15. Time (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 4:05
16. My White Bicycle (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 3:17



..::OBSADA::..

Stuart Hobday - Lead Vocals
Brian Bennet - Guitar
Roger McCabe - Bass
Gary Murphy - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=ei-r9f3siwQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

I pomyśleć, że jeszcze 15 lat temu był to zespół kompletnie nieznany!!! Jedyny w dyskografii, a wydany niegdyś prywatnie w nakładzie... 200 egzemplarzy, jest wypadkową brzmień debiutu Beggars Opery, wczesnych Uriah Heep i wczesnych Genesis/Fruup - z typowym dla prywatnych tłoczeń, 'normalnym' wokalem. Mnóstwo dominujących organów Hammonda, sporo fajnych partii gitar i generalnie rzecz biorąc jest to sensacyjne odkrycie. Na dodatek jakość dźwięku jest niemal perfekcyjna, a zespół profesjonalny, więc jest pozycja wręcz obligatoryjna dla wszystkich fanów klasycznego, ciężkawego progresywnego grania z Wysp!
Oryginalny album (wydany bez zdjęcia zespołu na froncie) nigdy nie pojawił się na Discogs, zaś w eBayu sprzedał się TRZY RAZY w CIĄGU OSTATNICH 10 LAT w cenach 3000-4000 euro!

JL

Mniej więcej dwa lata temu wyszła kompaktowa edycja jedynego albumu zupełnie nieznanej szkockiej grupy CAPTAIN MARRYAT stając się od razu wielką sensacją wśród miłośników muzyki z lat siedemdziesiątych. Kolekcjonerzy oszaleli na punkcie tej płyty, płacąc w ostatnim kwartale roku 2014 na ebayu za trzy oryginalne egzemplarze po 3000 – 3500 funtów każdy! I nie ma się temu co dziwić, gdyż generalnie rzecz ujmując jest to płytowe sensacyjne odkrycie. A jeśli jeszcze dodam, że album wydano w prywatnym nakładzie… 200 egzemplarzy(!) cena ta ma swą wartość. Oczywiście wersja CD na szczęście jest dużo tańsza i gorąco namawiam do jego kupowania. Nawet w „ciemno”. Tym bardziej, że jakość dźwięku jest perfekcyjna, a zespół naprawdę profesjonalny!

Zespół powstał w 1971 roku w Glasgow w składzie: Jimmy Rorrison (perkusja, śpiew), Hugh Finnegan (bas, śpiew), Allan Bryce (organy, śpiew), Tommy Hendry (śpiew, gitara akustyczna) i Ian McEnely (gitara prowadząca i akustyczna). Swą nazwę zaczerpnęli z autentycznej postaci. Kapitan Frederick Marryat był bowiem angielskim dziewiętnastowiecznym żeglarzem, pisarzem, autorem nowel i powieści o tematyce marynistycznej i awanturniczej. Jego najbardziej znana powieść to „Okręt widmo”. Zapewne nuta romantyzmu jaka przewijała się w jego literaturze urzekła muzyków, bo i na ich albumie ten romantyzm jest wyczuwalny na milę. Lokalny sukces zawdzięczali koncertom w licznych klubach muzycznych, w tym w najbardziej wówczas popularnym w Glasgow w „Burns Howff”. To tu regularnie występowali też Alex Harvey Band, Nazareth, czy Beggars Opera. Podróżowali także po całej Szkocji, ale ich celem był Londyn i podpisanie kontraktu płytowego z wytwórnią EMI lub Chrysalis. Za pożyczone od przyjaciół pieniądze weszli do studia nagraniowego Thor by tam nagrać singla, z którym mogliby udać się do Londynu. Na nagranie całego albumu nie starczyło im po prostu pieniędzy! A jednak, kiedy właściciel studia Thor usłyszał ich muzykę pozwolił im skorzystać ze sprzętu nagraniowego, a zespół skwapliwie wykorzystał to w stu procentach. I tak za jednym podejściem zarejestrowali materiał, który w ilości 200 egzemplarzy został wytłoczony i rozprowadzany podczas ich koncertów. Dziś już wiemy, że po latach stał się kolekcjonerskim rarytasem. Płyta zatytułowana po prostu „Captain Marryat” ukazała się w 1974 roku.

Album zawiera sześć kompozycji, z czego połowę skomponował organista Allan Bryce. I to właśnie organy Hammonda wybijają się na pierwszy plan w takich utworach jak „Blindness„, „It Happened To Me„, czy „Songwritter’s Lament” co raczej dziwić nie powinno. Ale mamy tu także sporo fajnych partii fuzzowanych gitar i „normalny” wokal. Taki spokojny, momentami refleksyjny, romantyczny. Jest w nim coś takiego specyficznego, że z miejsca przykuwa uwagę. Bliżej wokaliście do Donovana, niż do Roberta Planta, ale broń Boże to nie wada. To ogromna zaleta! Płytę zamyka kapitalny improwizowany jam „Dance Thor„. Psychodelia pełną gębą! Tego chce się słuchać na okrągło! Zespół trzyma bardzo wysoki poziom wykonawczy. I chociaż nie lubię porównań, to by przybliżyć gatunek w jakim się poruszał mogę wymienić wypadkową brzmień wczesnych Deep Purple, Uriah Heep, Genesis, Fruup i Beggars Opery szczególnie z jej debiutanckiego albumu. Klasyczne rock progresywne granie.

Do dziś nie wiem, dlaczego zespół z takim potencjałem muzycznym przepadł w epoce. Żadna z wymienionych wyżej wytwórni nie zainteresowała się płytą. W 1975 roku zespół rozwiązał się. Tommy Hendy wyemigrował pięć lat później do Kanady wcześniej jednak zawiązując z Ianem McElenym grupę Silver, która przetrwała ledwie pół roku. Historia Captain Marryat skończyła się definitywnie. Tylko fani starego rocka spowodowali, że o Szkotach z Glasgow świat muzyczny nie zapomniał!

Zibi


Captain Marryat was a Scottish band active from 1971 to 1975, with only one self-titled album to their credit, and an intense live activity almost exclusively in Scotland. The band comprised of Ian McEleny (Lead Guitar), Hugh Finnegan (Bass / Vocals), Jimmy Rorrison (Drums / Vocals), Tommy Hendry (Accoustic Guitar / Vocals) and Allan Bryce (Organ / Vocals). They took their name from a London author, and associate of Charles Dickens, Captain Frederick Marryat. It is interesting that they chose a friend of Dickens for their moniker, as the character of Uriah Heep comes from the Dickens novel David Copperfield. Their live activity was mainly concentrated in Scottish pubs and festivals always in their country, with very intense shows. Thanks to their performances the band got noticed by two well-known Scottish bands, Alex Harvey Band and Nazareth, who appreciated the sound. After a few years of live-only activity, in 1974 they released their only self-titled album via Thor Recordings, which was printed in only 200 copies, thus not allowing the band to establish itself in the music scene. A real shame as this LP is a masterpiece with Heavy Prog sounds, with the organ in great evidence, a solid sound and high quality ideas. The limited availability of the disc has made it become an object of desire for lovers and collectors over time, who only in 2010, at the first reissue, had the opportunity to buy it at affordable prices. In its original version, in fact, it reaches prices among the highest ever, touching the 3,000 pounds skins, as well as being hardly available on the market even at such high figures. Given the limited commercial success of the record, the band disbanded in 1975, and as already mentioned for many other artists in these editorials, it would have deserved better distribution. From 2010 to today the disc has been reissued 1 time on CD and 3 times on LP, giving it a new and above all greater visibility, also an unofficial CD reissue by a Russian label. A band that enters by right in this editorial on the hidden rarities of Prog, their only album is a Heavy Prog masterpiece, with organ-driven sounds and intense vocals and solid rhythmic sessions. The quality of the mixing and mastering is also of a high standard.

Jacopo Vigezzi



..::TRACK-LIST::..

1. Blindness 5:10
2. It Happened To Me 8:11
3. A Friend 4:32
4. Songwriter's Lament 6:20
5. Changes 2:45
6. Dance Of Thor 6:53



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Hugh Finnegan
Lead Guitar, Acoustic Guitar - Ian McEleny
Organ, Vocals - Allan Bryce
Vocals, Acoustic Guitar - Tommy Hendry
Vocals, Drums - Jimmy Rorrison




https://www.youtube.com/watch?v=5anYEEQrX20



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

I pomyśleć, że jeszcze 15 lat temu był to zespół kompletnie nieznany!!! Jedyny w dyskografii, a wydany niegdyś prywatnie w nakładzie... 200 egzemplarzy, jest wypadkową brzmień debiutu Beggars Opery, wczesnych Uriah Heep i wczesnych Genesis/Fruup - z typowym dla prywatnych tłoczeń, 'normalnym' wokalem. Mnóstwo dominujących organów Hammonda, sporo fajnych partii gitar i generalnie rzecz biorąc jest to sensacyjne odkrycie. Na dodatek jakość dźwięku jest niemal perfekcyjna, a zespół profesjonalny, więc jest pozycja wręcz obligatoryjna dla wszystkich fanów klasycznego, ciężkawego progresywnego grania z Wysp!
Oryginalny album (wydany bez zdjęcia zespołu na froncie) nigdy nie pojawił się na Discogs, zaś w eBayu sprzedał się TRZY RAZY w CIĄGU OSTATNICH 10 LAT w cenach 3000-4000 euro!

JL

Mniej więcej dwa lata temu wyszła kompaktowa edycja jedynego albumu zupełnie nieznanej szkockiej grupy CAPTAIN MARRYAT stając się od razu wielką sensacją wśród miłośników muzyki z lat siedemdziesiątych. Kolekcjonerzy oszaleli na punkcie tej płyty, płacąc w ostatnim kwartale roku 2014 na ebayu za trzy oryginalne egzemplarze po 3000 – 3500 funtów każdy! I nie ma się temu co dziwić, gdyż generalnie rzecz ujmując jest to płytowe sensacyjne odkrycie. A jeśli jeszcze dodam, że album wydano w prywatnym nakładzie… 200 egzemplarzy(!) cena ta ma swą wartość. Oczywiście wersja CD na szczęście jest dużo tańsza i gorąco namawiam do jego kupowania. Nawet w „ciemno”. Tym bardziej, że jakość dźwięku jest perfekcyjna, a zespół naprawdę profesjonalny!

Zespół powstał w 1971 roku w Glasgow w składzie: Jimmy Rorrison (perkusja, śpiew), Hugh Finnegan (bas, śpiew), Allan Bryce (organy, śpiew), Tommy Hendry (śpiew, gitara akustyczna) i Ian McEnely (gitara prowadząca i akustyczna). Swą nazwę zaczerpnęli z autentycznej postaci. Kapitan Frederick Marryat był bowiem angielskim dziewiętnastowiecznym żeglarzem, pisarzem, autorem nowel i powieści o tematyce marynistycznej i awanturniczej. Jego najbardziej znana powieść to „Okręt widmo”. Zapewne nuta romantyzmu jaka przewijała się w jego literaturze urzekła muzyków, bo i na ich albumie ten romantyzm jest wyczuwalny na milę. Lokalny sukces zawdzięczali koncertom w licznych klubach muzycznych, w tym w najbardziej wówczas popularnym w Glasgow w „Burns Howff”. To tu regularnie występowali też Alex Harvey Band, Nazareth, czy Beggars Opera. Podróżowali także po całej Szkocji, ale ich celem był Londyn i podpisanie kontraktu płytowego z wytwórnią EMI lub Chrysalis. Za pożyczone od przyjaciół pieniądze weszli do studia nagraniowego Thor by tam nagrać singla, z którym mogliby udać się do Londynu. Na nagranie całego albumu nie starczyło im po prostu pieniędzy! A jednak, kiedy właściciel studia Thor usłyszał ich muzykę pozwolił im skorzystać ze sprzętu nagraniowego, a zespół skwapliwie wykorzystał to w stu procentach. I tak za jednym podejściem zarejestrowali materiał, który w ilości 200 egzemplarzy został wytłoczony i rozprowadzany podczas ich koncertów. Dziś już wiemy, że po latach stał się kolekcjonerskim rarytasem. Płyta zatytułowana po prostu „Captain Marryat” ukazała się w 1974 roku.

Album zawiera sześć kompozycji, z czego połowę skomponował organista Allan Bryce. I to właśnie organy Hammonda wybijają się na pierwszy plan w takich utworach jak „Blindness„, „It Happened To Me„, czy „Songwritter’s Lament” co raczej dziwić nie powinno. Ale mamy tu także sporo fajnych partii fuzzowanych gitar i „normalny” wokal. Taki spokojny, momentami refleksyjny, romantyczny. Jest w nim coś takiego specyficznego, że z miejsca przykuwa uwagę. Bliżej wokaliście do Donovana, niż do Roberta Planta, ale broń Boże to nie wada. To ogromna zaleta! Płytę zamyka kapitalny improwizowany jam „Dance Thor„. Psychodelia pełną gębą! Tego chce się słuchać na okrągło! Zespół trzyma bardzo wysoki poziom wykonawczy. I chociaż nie lubię porównań, to by przybliżyć gatunek w jakim się poruszał mogę wymienić wypadkową brzmień wczesnych Deep Purple, Uriah Heep, Genesis, Fruup i Beggars Opery szczególnie z jej debiutanckiego albumu. Klasyczne rock progresywne granie.

Do dziś nie wiem, dlaczego zespół z takim potencjałem muzycznym przepadł w epoce. Żadna z wymienionych wyżej wytwórni nie zainteresowała się płytą. W 1975 roku zespół rozwiązał się. Tommy Hendy wyemigrował pięć lat później do Kanady wcześniej jednak zawiązując z Ianem McElenym grupę Silver, która przetrwała ledwie pół roku. Historia Captain Marryat skończyła się definitywnie. Tylko fani starego rocka spowodowali, że o Szkotach z Glasgow świat muzyczny nie zapomniał!

Zibi


Captain Marryat was a Scottish band active from 1971 to 1975, with only one self-titled album to their credit, and an intense live activity almost exclusively in Scotland. The band comprised of Ian McEleny (Lead Guitar), Hugh Finnegan (Bass / Vocals), Jimmy Rorrison (Drums / Vocals), Tommy Hendry (Accoustic Guitar / Vocals) and Allan Bryce (Organ / Vocals). They took their name from a London author, and associate of Charles Dickens, Captain Frederick Marryat. It is interesting that they chose a friend of Dickens for their moniker, as the character of Uriah Heep comes from the Dickens novel David Copperfield. Their live activity was mainly concentrated in Scottish pubs and festivals always in their country, with very intense shows. Thanks to their performances the band got noticed by two well-known Scottish bands, Alex Harvey Band and Nazareth, who appreciated the sound. After a few years of live-only activity, in 1974 they released their only self-titled album via Thor Recordings, which was printed in only 200 copies, thus not allowing the band to establish itself in the music scene. A real shame as this LP is a masterpiece with Heavy Prog sounds, with the organ in great evidence, a solid sound and high quality ideas. The limited availability of the disc has made it become an object of desire for lovers and collectors over time, who only in 2010, at the first reissue, had the opportunity to buy it at affordable prices. In its original version, in fact, it reaches prices among the highest ever, touching the 3,000 pounds skins, as well as being hardly available on the market even at such high figures. Given the limited commercial success of the record, the band disbanded in 1975, and as already mentioned for many other artists in these editorials, it would have deserved better distribution. From 2010 to today the disc has been reissued 1 time on CD and 3 times on LP, giving it a new and above all greater visibility, also an unofficial CD reissue by a Russian label. A band that enters by right in this editorial on the hidden rarities of Prog, their only album is a Heavy Prog masterpiece, with organ-driven sounds and intense vocals and solid rhythmic sessions. The quality of the mixing and mastering is also of a high standard.

Jacopo Vigezzi



..::TRACK-LIST::..

1. Blindness 5:10
2. It Happened To Me 8:11
3. A Friend 4:32
4. Songwriter's Lament 6:20
5. Changes 2:45
6. Dance Of Thor 6:53



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Hugh Finnegan
Lead Guitar, Acoustic Guitar - Ian McEleny
Organ, Vocals - Allan Bryce
Vocals, Acoustic Guitar - Tommy Hendry
Vocals, Drums - Jimmy Rorrison




https://www.youtube.com/watch?v=5anYEEQrX20



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana edycja jednej z najlepszych płyt w tym sklepie (mowa o sklepie, w którym kupuję krążki-FA) i zarazem kwintesencja ambitnego, a przy tym melodyjnego grania z końca lat 60-tych!
Wydany latem 1969 roku debiutancki i autentycznie kultowy album Andwelli (dwa kolejne tytuły powstały już pod skróconą nazwą) to obłędne połączenie psychodelicznej stylistyki spod znaku wczesnych Procol Harum, pierwszych dwóch płyt Family i Traffic oraz więcej niż szczypty późnych The Beatles z okresu 'Abbey Road'.
Oryginalną, trwającą blisko 50 minut płytę (w idealnej, brytyjskiej edycji CBS Records wartą blisko... 2000 euro!!!) wypełniały relatywnie krótkie, ale bardzo treściwe nagrania trwające średnio po 4 minuty. Dodatkowo zamieszczono dwa nagrania singlowe z 1969 oraz dwa kawałki z 1970 roku. To jest najlepiej brzmiąca edycja - lepsza niż wersja Sunbeam Records.



Album „Love And Poetry” grupy ANDWELLA’S DREAM uwiódł mnie od pierwszego przesłuchania, od jej pierwszych dźwięków. Zadurzyłem się w nim na amen i chyba dlatego tak długo zwlekałem z jego prezentacją. Zadanie nie należy bowiem do łatwych. Jak obiektywnie i bez nadmiernych emocji opisać coś, co kocha się mocno i bez pamięci? Jak przelać na papier emocje i uczucia, by nie wyszedł z tego banał trącący infantylizmem? Postaram się ograniczyć do niezbędnego minimum wszelkie „ochy” i „achy”, jeśli jednak w którymś momencie mocno się zapędzę – proszę o wyrozumiałość. Czasem rządzą mną emocje. A tak na marginesie – zdecydowanie wolę błąd entuzjasty, niż obojętność mędrca.

Płyta „Love And Poetry” to jedna z najlepszych pozycji w swoim gatunku i zarazem kwintesencja grania końca lat 60-tych. Jak w soczewce skupia się w niej to, co na brytyjskiej scenie dopiero się wykluwało (rock progresywny) oraz to, co powoli odchodziło do lamusa (psychodelia). Pomost łączący dwa muzyczne brzegi. O takich płytach jak ta mówiło się, że zostały zatrzymane w czasie...

W 1967 roku w Belfaście (Irlandia Pn.) istniało trio The Method, której liderem był gitarzysta i wokalista Dave Lewis – bez wątpienia jeden z najbardziej utalentowanych twórców brytyjskiego, muzycznego undergroundu. Zespół często gościł w znanym klubie The Maritime. W tym samym, do którego wpadał młodziutki Gary Moore, by z kolegami wypić piwo, pogadać o życiu, dziewczynach i muzyce. A także by posłuchać ówczesnej lokalnej gwiazdy – grupy Them z Vanem Morrisonem. Rok później The Method postanowili opuścić rodzinne miasto i wyjechać do Londynu. W ostatniej chwili z wyjazdu zrezygnował basista Paul Hanna. Po kilku tygodniach pobytu w stolicy „…z tęsknoty za domem i rodziną” zespół opuścił także perkusista Wilgar Campbell. Na ich miejsce Lewis dość szybko znalazł nowych muzyków i już pod nową nazwą, jako ANDWELLA’S DREAM, podpisał kontrakt płytowy z CBS Records. Wchodząc do studia nagraniowego ze swoimi kompozycjami gitarzyście towarzyszyli Nigel Portman Smith (bg) i Gordon Barton (dr). Dodam, że do tego skromnego grona gościnnie dołączył także Bob Downes, muzyk znany ze współpracy z Egg, który zagrał na flecie, instrumentach perkusyjnych, chińskich dzwoneczkach i tam tamie. Zrobił to charytatywnie, w imię starej przyjaźni. Gotowy album ukazał się na rynku latem 1969 roku.

„Love And Poetry” zawiera muzykę melodyjną, z rozmytymi partiami czy to gitary, czy fletu mającą w sobie jednak dość energii, by zbliżyć się do cięższych brzmień (ekspresyjna solówka lidera w utworze „Sunday”). Słychać tu całą gamę przeróżnych wpływów: psychodelię, ambitny pop, folk, a nawet heavy metal. To już właściwie był rock progresywny, choć nie ma tutaj rozbudowanych kompozycji – zazwyczaj nie przekraczały one nawet czterech minut. A jednak muzycy potrafili z nich stworzyć autentycznie jednolitą, przemyślaną całość.

Już pierwsze nagranie „The Days Grew Longer For Love” po krótkim akustycznym intro z miejsca wprowadza mnie w odpowiedni nastrój. Atmosferyczny, wpadający w ucho początek zburzony zostaje nagłym, gwałtownym wejściem dwóch grających długie, melodyjne sola gitar, jakby zwiastujące nadejście Wishbone Ash – a potem od nowa! Gęsia skóra po raz pierwszy na moim ciele. I nie po raz ostatni. W zasadzie każdy z trzynastu utworów zamieszczonych na tym albumie zasługuje na wyróżnienie. Niemal hardrockowy „Sunday” to znowu świetne wyraziste gitary, mocna sekcja rytmiczna plus krzykliwy śpiew. Tyle w nim surowej agresji, że rozsadza głośniki! Tajemniczy, ozdobiony orientalnym fletem, poprzedzony introdukcją wykorzystującą brzmienie gongu i instrumentów perkusyjnych, a zarazem uroczy i refleksyjny jest „Lost A Number Found A King”. Dalej mamy przyprawiony ostrym solem gitary przebojowy, folkujący „Man Without A Name”; nawiązujący do estetyki Traffic mocno psychodeliczny „Clockword Man” z efektami dźwiękowymi, organami i gitarą akustyczną, oraz kapitalny „Cocaine” z jazzującym brzmieniem gitary i organów z hipnotycznie swingującymi partiami basu i perkusji. Jak widać dzieje się na tej płycie, oj dzieje! A to dopiero pierwsza odsłona albumu...

Drugą stronę otwierał pełen wdzięku, gitarowy „Shades Of Grey”. Broń Boże nie słuchajcie tego numeru prowadząc samochód. Można się w nim totalnie zasłuchać odlatując przy tym w inny wymiar czasu i przestrzeni. Rytmiczny „High On The Mountain” zaśpiewany i zagrany na totalnym luzie ma coś z klimatu The Beatles. A tuż po nim kolejne arcydzieło – „Andwella”. Doskonały, nawiązujący do muzyki klasycznej numer oparty na współbrzmieniu Hammondów i gitary, ozdobiony niebanalną melodyką. Soczyste psycho-progresywne granie w klimacie Velvett Fogg i Procol Harum. Obłęd w oczach, ciary na plecach! Delikatny, chwytający za serce „Midday Sun” z pięknymi harmoniami wokalnymi ociera się o beatlesowskie „Don’t Let Me Down”. „Take My Road” wzbogacono natomiast brzmieniem skrzypiec i jak kilka innych fragmentów płyty posiada folkowy charakter. Jest to jeszcze ten psychodeliczny folk, który zacznie być coraz częściej wykorzystywany przez inne zespoły; już za chwilę, choćby za sprawą Fairport Convention, przemieni się w folk rock i stanie się odrębnym stylem muzycznym. W nagraniu „Felix” mała niespodzianka: za bębnami słyszmy pierwszego perkusistę Wilgera Campbella. To kapitalny, z wszelkiego rodzaju przesterami, mocno zagęszczony utwór bliski dokonaniom Traffic i Procol Harum. Nieszablonowa, a jednocześnie na swój sposób przebojowa piosenka; takich mogę słuchać bez końca. Kończy płytę „Goodbye” – dwuminutowa, nastrojowa ballada zagrana na gitarze akustycznej, zaśpiewana ciepłym, miękkim głosem, po której pozostaje żal, że to już koniec płyty. Koniec doskonałego albumu o czarującym, nieco baśniowym nastroju...

Mam ogromny żal do szefów CBS Records za to, że „odpuścili” (nie po raz pierwszy zresztą) promowanie płyty i zespołu, przez co album „Love And Poetry” sprzedał się wówczas w minimalnym nakładzie. Dziś oryginalny longplay wart 1000€ jest wielkim rarytasem i poszukiwany „niemal przez wszystkich”. Warto więc zainwestować w dużo tańszą reedycję kompaktową np. wytwórni Green Tree, która zawiera dwa bonusy.

W 1970 roku zespół ANDWELLA’S DREAM zmienił wytwórnię, skład, oraz skrócił nazwę na ANDWELLA. Pod tym szyldem wydał dwa albumy: „World’s End” (1970) i „People’s People” (1971) po czym rozwiązał się Ale to już temat na inną opowieść...

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. The Days Grew Longer For Love 3:53
2. Sunday 3:11
3. Lost A Number, Found A King (Flute, Bells [Chinese Bells], Tam-tam, Finger Cymbals, Percussion [Dry Leaves], Ti-tse [Chinese Bamboo Flute]-Bob Downes) 5:59
4. Man Without A Name 2:41
5. Clockwork Man 2:40
6. Cocaine 4:58
7. Shades Of Grey 3:35
8. High On A Mountain 2:30
9. Andwella 3:14
10. Midday Sun 3:40
11. Take My Road 3:21
12. Felix (Drums-Wilgar Campbell) 4:17
13. Goodbye 2:17

Bonus Tracks:
14. Mrs. Man (45 A-side, 1969)
15. Mr. Sunshine (45 B-side, 1969)
16. Every Little Minute (45 A-side, 1970)
17. Micheal FitzHenry (45 B-side, 1970)



..::OBSADA::..

Guitar, Piano, Organ, Vocals - Dave Lewis
Drums - Gordon Barton
Bass, Vocals - Nigel Smith



https://www.youtube.com/watch?v=1rEcnpplYjI


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana edycja jednej z najlepszych płyt w tym sklepie (mowa o sklepie, w którym kupuję krążki-FA) i zarazem kwintesencja ambitnego, a przy tym melodyjnego grania z końca lat 60-tych!
Wydany latem 1969 roku debiutancki i autentycznie kultowy album Andwelli (dwa kolejne tytuły powstały już pod skróconą nazwą) to obłędne połączenie psychodelicznej stylistyki spod znaku wczesnych Procol Harum, pierwszych dwóch płyt Family i Traffic oraz więcej niż szczypty późnych The Beatles z okresu 'Abbey Road'.
Oryginalną, trwającą blisko 50 minut płytę (w idealnej, brytyjskiej edycji CBS Records wartą blisko... 2000 euro!!!) wypełniały relatywnie krótkie, ale bardzo treściwe nagrania trwające średnio po 4 minuty. Dodatkowo zamieszczono dwa nagrania singlowe z 1969 oraz dwa kawałki z 1970 roku. To jest najlepiej brzmiąca edycja - lepsza niż wersja Sunbeam Records.



Album „Love And Poetry” grupy ANDWELLA’S DREAM uwiódł mnie od pierwszego przesłuchania, od jej pierwszych dźwięków. Zadurzyłem się w nim na amen i chyba dlatego tak długo zwlekałem z jego prezentacją. Zadanie nie należy bowiem do łatwych. Jak obiektywnie i bez nadmiernych emocji opisać coś, co kocha się mocno i bez pamięci? Jak przelać na papier emocje i uczucia, by nie wyszedł z tego banał trącący infantylizmem? Postaram się ograniczyć do niezbędnego minimum wszelkie „ochy” i „achy”, jeśli jednak w którymś momencie mocno się zapędzę – proszę o wyrozumiałość. Czasem rządzą mną emocje. A tak na marginesie – zdecydowanie wolę błąd entuzjasty, niż obojętność mędrca.

Płyta „Love And Poetry” to jedna z najlepszych pozycji w swoim gatunku i zarazem kwintesencja grania końca lat 60-tych. Jak w soczewce skupia się w niej to, co na brytyjskiej scenie dopiero się wykluwało (rock progresywny) oraz to, co powoli odchodziło do lamusa (psychodelia). Pomost łączący dwa muzyczne brzegi. O takich płytach jak ta mówiło się, że zostały zatrzymane w czasie...

W 1967 roku w Belfaście (Irlandia Pn.) istniało trio The Method, której liderem był gitarzysta i wokalista Dave Lewis – bez wątpienia jeden z najbardziej utalentowanych twórców brytyjskiego, muzycznego undergroundu. Zespół często gościł w znanym klubie The Maritime. W tym samym, do którego wpadał młodziutki Gary Moore, by z kolegami wypić piwo, pogadać o życiu, dziewczynach i muzyce. A także by posłuchać ówczesnej lokalnej gwiazdy – grupy Them z Vanem Morrisonem. Rok później The Method postanowili opuścić rodzinne miasto i wyjechać do Londynu. W ostatniej chwili z wyjazdu zrezygnował basista Paul Hanna. Po kilku tygodniach pobytu w stolicy „…z tęsknoty za domem i rodziną” zespół opuścił także perkusista Wilgar Campbell. Na ich miejsce Lewis dość szybko znalazł nowych muzyków i już pod nową nazwą, jako ANDWELLA’S DREAM, podpisał kontrakt płytowy z CBS Records. Wchodząc do studia nagraniowego ze swoimi kompozycjami gitarzyście towarzyszyli Nigel Portman Smith (bg) i Gordon Barton (dr). Dodam, że do tego skromnego grona gościnnie dołączył także Bob Downes, muzyk znany ze współpracy z Egg, który zagrał na flecie, instrumentach perkusyjnych, chińskich dzwoneczkach i tam tamie. Zrobił to charytatywnie, w imię starej przyjaźni. Gotowy album ukazał się na rynku latem 1969 roku.

„Love And Poetry” zawiera muzykę melodyjną, z rozmytymi partiami czy to gitary, czy fletu mającą w sobie jednak dość energii, by zbliżyć się do cięższych brzmień (ekspresyjna solówka lidera w utworze „Sunday”). Słychać tu całą gamę przeróżnych wpływów: psychodelię, ambitny pop, folk, a nawet heavy metal. To już właściwie był rock progresywny, choć nie ma tutaj rozbudowanych kompozycji – zazwyczaj nie przekraczały one nawet czterech minut. A jednak muzycy potrafili z nich stworzyć autentycznie jednolitą, przemyślaną całość.

Już pierwsze nagranie „The Days Grew Longer For Love” po krótkim akustycznym intro z miejsca wprowadza mnie w odpowiedni nastrój. Atmosferyczny, wpadający w ucho początek zburzony zostaje nagłym, gwałtownym wejściem dwóch grających długie, melodyjne sola gitar, jakby zwiastujące nadejście Wishbone Ash – a potem od nowa! Gęsia skóra po raz pierwszy na moim ciele. I nie po raz ostatni. W zasadzie każdy z trzynastu utworów zamieszczonych na tym albumie zasługuje na wyróżnienie. Niemal hardrockowy „Sunday” to znowu świetne wyraziste gitary, mocna sekcja rytmiczna plus krzykliwy śpiew. Tyle w nim surowej agresji, że rozsadza głośniki! Tajemniczy, ozdobiony orientalnym fletem, poprzedzony introdukcją wykorzystującą brzmienie gongu i instrumentów perkusyjnych, a zarazem uroczy i refleksyjny jest „Lost A Number Found A King”. Dalej mamy przyprawiony ostrym solem gitary przebojowy, folkujący „Man Without A Name”; nawiązujący do estetyki Traffic mocno psychodeliczny „Clockword Man” z efektami dźwiękowymi, organami i gitarą akustyczną, oraz kapitalny „Cocaine” z jazzującym brzmieniem gitary i organów z hipnotycznie swingującymi partiami basu i perkusji. Jak widać dzieje się na tej płycie, oj dzieje! A to dopiero pierwsza odsłona albumu...

Drugą stronę otwierał pełen wdzięku, gitarowy „Shades Of Grey”. Broń Boże nie słuchajcie tego numeru prowadząc samochód. Można się w nim totalnie zasłuchać odlatując przy tym w inny wymiar czasu i przestrzeni. Rytmiczny „High On The Mountain” zaśpiewany i zagrany na totalnym luzie ma coś z klimatu The Beatles. A tuż po nim kolejne arcydzieło – „Andwella”. Doskonały, nawiązujący do muzyki klasycznej numer oparty na współbrzmieniu Hammondów i gitary, ozdobiony niebanalną melodyką. Soczyste psycho-progresywne granie w klimacie Velvett Fogg i Procol Harum. Obłęd w oczach, ciary na plecach! Delikatny, chwytający za serce „Midday Sun” z pięknymi harmoniami wokalnymi ociera się o beatlesowskie „Don’t Let Me Down”. „Take My Road” wzbogacono natomiast brzmieniem skrzypiec i jak kilka innych fragmentów płyty posiada folkowy charakter. Jest to jeszcze ten psychodeliczny folk, który zacznie być coraz częściej wykorzystywany przez inne zespoły; już za chwilę, choćby za sprawą Fairport Convention, przemieni się w folk rock i stanie się odrębnym stylem muzycznym. W nagraniu „Felix” mała niespodzianka: za bębnami słyszmy pierwszego perkusistę Wilgera Campbella. To kapitalny, z wszelkiego rodzaju przesterami, mocno zagęszczony utwór bliski dokonaniom Traffic i Procol Harum. Nieszablonowa, a jednocześnie na swój sposób przebojowa piosenka; takich mogę słuchać bez końca. Kończy płytę „Goodbye” – dwuminutowa, nastrojowa ballada zagrana na gitarze akustycznej, zaśpiewana ciepłym, miękkim głosem, po której pozostaje żal, że to już koniec płyty. Koniec doskonałego albumu o czarującym, nieco baśniowym nastroju...

Mam ogromny żal do szefów CBS Records za to, że „odpuścili” (nie po raz pierwszy zresztą) promowanie płyty i zespołu, przez co album „Love And Poetry” sprzedał się wówczas w minimalnym nakładzie. Dziś oryginalny longplay wart 1000€ jest wielkim rarytasem i poszukiwany „niemal przez wszystkich”. Warto więc zainwestować w dużo tańszą reedycję kompaktową np. wytwórni Green Tree, która zawiera dwa bonusy.

W 1970 roku zespół ANDWELLA’S DREAM zmienił wytwórnię, skład, oraz skrócił nazwę na ANDWELLA. Pod tym szyldem wydał dwa albumy: „World’s End” (1970) i „People’s People” (1971) po czym rozwiązał się Ale to już temat na inną opowieść...

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. The Days Grew Longer For Love 3:53
2. Sunday 3:11
3. Lost A Number, Found A King (Flute, Bells [Chinese Bells], Tam-tam, Finger Cymbals, Percussion [Dry Leaves], Ti-tse [Chinese Bamboo Flute]-Bob Downes) 5:59
4. Man Without A Name 2:41
5. Clockwork Man 2:40
6. Cocaine 4:58
7. Shades Of Grey 3:35
8. High On A Mountain 2:30
9. Andwella 3:14
10. Midday Sun 3:40
11. Take My Road 3:21
12. Felix (Drums-Wilgar Campbell) 4:17
13. Goodbye 2:17

Bonus Tracks:
14. Mrs. Man (45 A-side, 1969)
15. Mr. Sunshine (45 B-side, 1969)
16. Every Little Minute (45 A-side, 1970)
17. Micheal FitzHenry (45 B-side, 1970)



..::OBSADA::..

Guitar, Piano, Organ, Vocals - Dave Lewis
Drums - Gordon Barton
Bass, Vocals - Nigel Smith



https://www.youtube.com/watch?v=1rEcnpplYjI


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!