...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


[Ponieważ wiem, iż bywają problemy z pobraniem moich wstawek bardzo proszę osoby, którym się to udało o udostępnianie innym użytkownikom]



..::OPIS::..

Pierwsza w historii antologia grupy z Blackpool, która samodzielnie wydała jeden z najrzadszych i najdroższych albumów na świecie. W 1970 roku kwartet wytłoczył 99 egzemplarzy (w celu uniknięcia podatku) swojego debiutanckiego albumu, którego okładka, ze względu na wadę produkcyjną, była nieco mniejsza od płyty. W 1971 grupa nagrała drugi album, "The Way We Feel", wydany w sierpniu tego samego roku przez wytwórnię Deroy, ponownie w 99 egzemplarzach. Na trzecim CD znalazło się pięć utworów z zarejestrowanego w 1972 acetatu, a także singiel "Who Got The Love / She Turns Me On" z 1976 i niepublikowane wcześniej nagrania z lat 1973-1978. Płyty znajdują się w kopertach wsuniętych do tekturowego etui, razem z 24-stronicową książeczką zawierającą m.in. historię grupy.



The UK pop psych/progressive rock band Complex issued only two rare albums and one single during their 1971-1978 lifespan, including a self-released debut LP, so sought after that it has fetched as much as 10,000 pounds sterling among collectors.

Cherry Red Records has compiled those recordings, supplemented by contemporary out-takes and a third disc of recordings seeing their first ever release in a new three disc box set on its Grapefruit Records imprint.

Blackpool based Complex, drummer/lead vocalist Tony Shakespeare, lead guitarist/vocalist Brian Lee, bass guitarist/vocalist Lance Fogg and keyboardist Steve Coe, recorded their debut album in November 1970. The LP consisted of eleven tunes, eight written by Coe with his friend Bob Mitchell, two by Coe alone and one by Coe and Shakespeare. Only 99 copies were pressed, distributed and sold or given away. The group had a unique sound led by Coe’s Vox Continental organ, using a Selmer amplifier played through Vox speakers and employing a Binson echo unit. The album opens with organ led pop rocker ‘Funny Feeling’. ‘Message From The Year 2000’ has a delicate melody featuring acoustic guitar and gorgeous vocals. ‘Green-Eyed Lucy’ has a heavy riff supplied by Fogg and Shakespeare and hot lead guitar by Lee who delivers a tasty solo as does Coe. ‘Josie’ is a mellow acoustic tune while ‘Witch’s Spell’ is an acid rocker with two soaring solos and a roaring lead guitar line by Lee. ‘Norwegian Butterfly’ is a melodic commercial number with restrained guitar work by Lee. The six minute ‘Self Declaration’ has a driving beat with Coe’s organ and Lee’s wah wah guitar on display. ‘Images Blue’ is a mid-tempo rocker with the band locked into a gentle groove and Shakespeare’s beautiful vocals giving the song commercial appeal. ‘Storm On Way’ is a pop rocker showcasing Lee’s guitar picking skills. The delicate ‘Mademoiselle Jackie’ is melodic with Coe’s organ to the fore and Lee soloing the song to a close. The album’s highlight, and closing track, is the box set’s title track, with its roaring guitar intro and Lee’s lead line dominating throughout, floating and fluttering, augmented by Shakespeare’s delicate vocals, with Fogg and Shakespeare locking down the bottom end. The disc’s bonus tracks include both sides of an acetate only 45 recorded in July 1970. First is a cover of Joe South’s ‘Hush’ with Lee’s guitar snarling as his lead line soars, his wah wah and reverb aided solo roaring over Shakespeare’s racing drums and Fogg’s throbbing bass. Next is an extended, slower tempo take on ‘Images Blue’ with Lee’s guitar dominant and his solo leisurely flowing over the tune’s delicate melody. The disc also includes alternate versions of ‘Green-Eyed Lucy’ and ‘Norwegian Butterfly’ as well as the original demo version of the latter.

Disc two is built around Compex’s sophomore album ‘The Way We Feel’ recorded in June and July 1971. As with its predecessor, all nine of the LP’s tracks were penned by Coe, seven
co-written with Mitchell. The album opens with a great bit of bubble gum pop, the keyboard driven ‘Every Time I Hear That Song’. ‘Am I’ features a Small Faces-style organ intro and delicate melody, Shakespeare contributing beautiful vocals. Lee’s wah wah laden solo joins Coe’s organ interlude on ‘We Don’t Exist’. ‘Lemon Pie Fair’ is a light hearted piece of pop psych with Coe’s electric piano and Shakespeare’s metronomic drums dominant. ‘The Way I Feel’, the tune responsible for the LP’s title, is another nice bit of bubble gum, with its sunny Tremeloes-like pop sound. Commercially appealing, the track could easily have been a hit. A highlight of the album is the instrumental ‘Moving Moor’ which features Brian Lee cutting loose with a soaring solo and a melodic organ break by Coe, a gorgeous mix of pop and neo-classical rock. Coe’s electric piano and Shakespeare’s echoed vocals are featured on the balladish ‘Jeananette’. ‘Hey Girl You’ve Got Style’ is an organ driven melodic love song with more delicate vocals from Shakespeare. The album closer is its heaviest tune, the nearly seven minute ‘If You Are My Love’, which opens with snarling guitar by Lee, whose lead line is joined by Coe’s jazzy organ and a hard driving riff supplied by Fogg and Shakespeare. Complex shows its ability to rock as Lee’s fuzzed out wah wah laden solo soars with Coe supplying the melody as Lee’s roaring guitar drives the tune and album to a close. The disc is finished off by alternate versions of ‘Moving Moor’ and ‘The Way I Feel’. Like “Complex’ only 99 copies of the LP were pressed and when major labels passed on picking it up Coe decided to relocate to London while the rest of the group remained in Blackpool, the band losing its keyboard player, and more importantly leaving them without a songwriter.

With Coe’s replacement, keyboardist/vocalist Mike Proctor, the new quartet moved in a progressive direction and cut a five track acetate album at Radio Blackburn in March 1972. Side one had two original songs written by the entire band, with Proctor on lead vocals. The eight and a half minute keyboard driven ‘No Title’ is a space rock tinged prog rocker with Proctor’s electric piano to the fore. Fogg’s bass thunders while Shakespeare rides the cymbals, supplying the tune’s heavy groove and Lee playing the song out with a fuzz and feedback filled solo. The six minute ‘To Make Me See You’ is another venture into space rock with Lee’s guitar leading to Proctor’s organ interlude while Fogg and Shakespeare supply a heavy groove and Proctor’s gorgeous vocals make the track melodic. Side two consists of covers of three American hits given British progressive rock treatment. Shakespeare’s striking vocals join the gentle guitar and keyboard work of Proctor on the group’s relaxed, almost hypnotic cover of Redbone’s ‘The Witch Queen Of New Orleans’. Restrained guitar and organ performances by Lee and Proctor respectively join Fogg’s loping bass line and Shakespeare’s gentle drums on Jimmy Webb’s ‘By The Time I Get To Phoenix’ while Proctor’s organ and Lee’s restrained wah wah guitar are featured on a cover of Isaac Hayes’ “Theme From Shaft’ which is complete with female backing vocals. When the tracks failed to result in a recording contract Proctor departed, Keith Shackleton taking over on keyboards. Three tracks were cut in the spring of 1973 in hopes of attracting attention. These included shortened re-recordings of ‘Moving Moor’ and ‘We Don’t Exist’ and a new Shakespeare tune, the breezy pop rocker ‘Teenybopper Joe’ with its tasty lead line and wah wah work by Lee. Undaunted, the group recorded two further tracks in 1973, both competent pop efforts which sadly went unnoticed. The band’s move toward mainstream pop didn’t set well with bassist Fogg who exited the band replaced by Dave Yardley. A final single was recorded in December 1975 and released in April 1976, coupling band manager Johnny Burton penned ‘Who Got The Love’ with the Shackleton original ‘She Turns Me On’, competent though not memorable efforts, which failed to sell. The disc closes with six tracks written by Shackleton, recorded between 1976 and 1978, by which time Carl Hutchinson had taken over drum duties allowing Shakespeare to concentrate on lead vocals. The takes are evidence of Shackleton’s songwriting abilities, highlights being ‘Who Do You Think I Am’, ‘The Crack’ and ‘Susie My Friend’ all featuring strong guitar work by Lee, but failing to result in any further releases. The tracks are definitely pleasant listens and important for historical purposes in documenting the Complex story.

‘Live For The Minute-The Complex Anthology’ comes in a tortoise shell box with each of its three discs in cardboard mini-LP replica sleeves. The set also includes a 24 page full color booklet with an extensive essay by compiler/annotator David Wells as well as many photos of the band, press clippings and other memorabilia. The Complex sounds better than ever thanks to the mastering job of Simon Murphy. The box set, the last word on all things Complex, will appeal to fans of 1970’s pop psych and progressive rock music and comes highly recommended.

Kevin Rathert



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - COMPLEX (1971):
1. Funny Feeling
2. Message From The Year 2000
3. Green-Eyed Lucy
4. Josie
5. Witch's Spell
6. Norwegian Butterfly
7. Self-Declaration
8. Images Blue
9. Storm On Way
10. Mademoiselle Jackie
11. Live For The Minute

Bonus Tracks:
12. Hush (Joe South cover)
13. Images Blue (Alternative Version)
14. Green-Eyed Lucy (Alternative Version)
15. Norwegian Butterfly (Alternative Version)
16. Green-Eyed Lucy (Original Demo Version)


1-11 The album 'Complex', recorded November 1970
12-13 Unreleased at the time 7" acetate, recorded July 1970
14-15 Unreleased at the time, recorded January 1971
16 Previously unreleased, recorded circa mid-1970



..::OBSADA::..

Organ - Steve Coe
Vocals, Drums - Tony Shakespeare
Bass, Vocals - Lance Fogg
Guitar, Vocals - Brian Lee



https://www.youtube.com/watch?v=I3uZuCn9EdA


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


[Ponieważ wiem, iż bywają problemy z pobraniem moich wstawek bardzo proszę osoby, którym się to udało o udostępnianie innym użytkownikom]



..::OPIS::..

Pierwsza w historii antologia grupy z Blackpool, która samodzielnie wydała jeden z najrzadszych i najdroższych albumów na świecie. W 1970 roku kwartet wytłoczył 99 egzemplarzy (w celu uniknięcia podatku) swojego debiutanckiego albumu, którego okładka, ze względu na wadę produkcyjną, była nieco mniejsza od płyty. W 1971 grupa nagrała drugi album, "The Way We Feel", wydany w sierpniu tego samego roku przez wytwórnię Deroy, ponownie w 99 egzemplarzach. Na trzecim CD znalazło się pięć utworów z zarejestrowanego w 1972 acetatu, a także singiel "Who Got The Love / She Turns Me On" z 1976 i niepublikowane wcześniej nagrania z lat 1973-1978. Płyty znajdują się w kopertach wsuniętych do tekturowego etui, razem z 24-stronicową książeczką zawierającą m.in. historię grupy.



The UK pop psych/progressive rock band Complex issued only two rare albums and one single during their 1971-1978 lifespan, including a self-released debut LP, so sought after that it has fetched as much as 10,000 pounds sterling among collectors.

Cherry Red Records has compiled those recordings, supplemented by contemporary out-takes and a third disc of recordings seeing their first ever release in a new three disc box set on its Grapefruit Records imprint.

Blackpool based Complex, drummer/lead vocalist Tony Shakespeare, lead guitarist/vocalist Brian Lee, bass guitarist/vocalist Lance Fogg and keyboardist Steve Coe, recorded their debut album in November 1970. The LP consisted of eleven tunes, eight written by Coe with his friend Bob Mitchell, two by Coe alone and one by Coe and Shakespeare. Only 99 copies were pressed, distributed and sold or given away. The group had a unique sound led by Coe’s Vox Continental organ, using a Selmer amplifier played through Vox speakers and employing a Binson echo unit. The album opens with organ led pop rocker ‘Funny Feeling’. ‘Message From The Year 2000’ has a delicate melody featuring acoustic guitar and gorgeous vocals. ‘Green-Eyed Lucy’ has a heavy riff supplied by Fogg and Shakespeare and hot lead guitar by Lee who delivers a tasty solo as does Coe. ‘Josie’ is a mellow acoustic tune while ‘Witch’s Spell’ is an acid rocker with two soaring solos and a roaring lead guitar line by Lee. ‘Norwegian Butterfly’ is a melodic commercial number with restrained guitar work by Lee. The six minute ‘Self Declaration’ has a driving beat with Coe’s organ and Lee’s wah wah guitar on display. ‘Images Blue’ is a mid-tempo rocker with the band locked into a gentle groove and Shakespeare’s beautiful vocals giving the song commercial appeal. ‘Storm On Way’ is a pop rocker showcasing Lee’s guitar picking skills. The delicate ‘Mademoiselle Jackie’ is melodic with Coe’s organ to the fore and Lee soloing the song to a close. The album’s highlight, and closing track, is the box set’s title track, with its roaring guitar intro and Lee’s lead line dominating throughout, floating and fluttering, augmented by Shakespeare’s delicate vocals, with Fogg and Shakespeare locking down the bottom end. The disc’s bonus tracks include both sides of an acetate only 45 recorded in July 1970. First is a cover of Joe South’s ‘Hush’ with Lee’s guitar snarling as his lead line soars, his wah wah and reverb aided solo roaring over Shakespeare’s racing drums and Fogg’s throbbing bass. Next is an extended, slower tempo take on ‘Images Blue’ with Lee’s guitar dominant and his solo leisurely flowing over the tune’s delicate melody. The disc also includes alternate versions of ‘Green-Eyed Lucy’ and ‘Norwegian Butterfly’ as well as the original demo version of the latter.

Disc two is built around Compex’s sophomore album ‘The Way We Feel’ recorded in June and July 1971. As with its predecessor, all nine of the LP’s tracks were penned by Coe, seven
co-written with Mitchell. The album opens with a great bit of bubble gum pop, the keyboard driven ‘Every Time I Hear That Song’. ‘Am I’ features a Small Faces-style organ intro and delicate melody, Shakespeare contributing beautiful vocals. Lee’s wah wah laden solo joins Coe’s organ interlude on ‘We Don’t Exist’. ‘Lemon Pie Fair’ is a light hearted piece of pop psych with Coe’s electric piano and Shakespeare’s metronomic drums dominant. ‘The Way I Feel’, the tune responsible for the LP’s title, is another nice bit of bubble gum, with its sunny Tremeloes-like pop sound. Commercially appealing, the track could easily have been a hit. A highlight of the album is the instrumental ‘Moving Moor’ which features Brian Lee cutting loose with a soaring solo and a melodic organ break by Coe, a gorgeous mix of pop and neo-classical rock. Coe’s electric piano and Shakespeare’s echoed vocals are featured on the balladish ‘Jeananette’. ‘Hey Girl You’ve Got Style’ is an organ driven melodic love song with more delicate vocals from Shakespeare. The album closer is its heaviest tune, the nearly seven minute ‘If You Are My Love’, which opens with snarling guitar by Lee, whose lead line is joined by Coe’s jazzy organ and a hard driving riff supplied by Fogg and Shakespeare. Complex shows its ability to rock as Lee’s fuzzed out wah wah laden solo soars with Coe supplying the melody as Lee’s roaring guitar drives the tune and album to a close. The disc is finished off by alternate versions of ‘Moving Moor’ and ‘The Way I Feel’. Like “Complex’ only 99 copies of the LP were pressed and when major labels passed on picking it up Coe decided to relocate to London while the rest of the group remained in Blackpool, the band losing its keyboard player, and more importantly leaving them without a songwriter.

With Coe’s replacement, keyboardist/vocalist Mike Proctor, the new quartet moved in a progressive direction and cut a five track acetate album at Radio Blackburn in March 1972. Side one had two original songs written by the entire band, with Proctor on lead vocals. The eight and a half minute keyboard driven ‘No Title’ is a space rock tinged prog rocker with Proctor’s electric piano to the fore. Fogg’s bass thunders while Shakespeare rides the cymbals, supplying the tune’s heavy groove and Lee playing the song out with a fuzz and feedback filled solo. The six minute ‘To Make Me See You’ is another venture into space rock with Lee’s guitar leading to Proctor’s organ interlude while Fogg and Shakespeare supply a heavy groove and Proctor’s gorgeous vocals make the track melodic. Side two consists of covers of three American hits given British progressive rock treatment. Shakespeare’s striking vocals join the gentle guitar and keyboard work of Proctor on the group’s relaxed, almost hypnotic cover of Redbone’s ‘The Witch Queen Of New Orleans’. Restrained guitar and organ performances by Lee and Proctor respectively join Fogg’s loping bass line and Shakespeare’s gentle drums on Jimmy Webb’s ‘By The Time I Get To Phoenix’ while Proctor’s organ and Lee’s restrained wah wah guitar are featured on a cover of Isaac Hayes’ “Theme From Shaft’ which is complete with female backing vocals. When the tracks failed to result in a recording contract Proctor departed, Keith Shackleton taking over on keyboards. Three tracks were cut in the spring of 1973 in hopes of attracting attention. These included shortened re-recordings of ‘Moving Moor’ and ‘We Don’t Exist’ and a new Shakespeare tune, the breezy pop rocker ‘Teenybopper Joe’ with its tasty lead line and wah wah work by Lee. Undaunted, the group recorded two further tracks in 1973, both competent pop efforts which sadly went unnoticed. The band’s move toward mainstream pop didn’t set well with bassist Fogg who exited the band replaced by Dave Yardley. A final single was recorded in December 1975 and released in April 1976, coupling band manager Johnny Burton penned ‘Who Got The Love’ with the Shackleton original ‘She Turns Me On’, competent though not memorable efforts, which failed to sell. The disc closes with six tracks written by Shackleton, recorded between 1976 and 1978, by which time Carl Hutchinson had taken over drum duties allowing Shakespeare to concentrate on lead vocals. The takes are evidence of Shackleton’s songwriting abilities, highlights being ‘Who Do You Think I Am’, ‘The Crack’ and ‘Susie My Friend’ all featuring strong guitar work by Lee, but failing to result in any further releases. The tracks are definitely pleasant listens and important for historical purposes in documenting the Complex story.

‘Live For The Minute-The Complex Anthology’ comes in a tortoise shell box with each of its three discs in cardboard mini-LP replica sleeves. The set also includes a 24 page full color booklet with an extensive essay by compiler/annotator David Wells as well as many photos of the band, press clippings and other memorabilia. The Complex sounds better than ever thanks to the mastering job of Simon Murphy. The box set, the last word on all things Complex, will appeal to fans of 1970’s pop psych and progressive rock music and comes highly recommended.

Kevin Rathert



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - COMPLEX (1971):
1. Funny Feeling
2. Message From The Year 2000
3. Green-Eyed Lucy
4. Josie
5. Witch's Spell
6. Norwegian Butterfly
7. Self-Declaration
8. Images Blue
9. Storm On Way
10. Mademoiselle Jackie
11. Live For The Minute

Bonus Tracks:
12. Hush (Joe South cover)
13. Images Blue (Alternative Version)
14. Green-Eyed Lucy (Alternative Version)
15. Norwegian Butterfly (Alternative Version)
16. Green-Eyed Lucy (Original Demo Version)


1-11 The album 'Complex', recorded November 1970
12-13 Unreleased at the time 7" acetate, recorded July 1970
14-15 Unreleased at the time, recorded January 1971
16 Previously unreleased, recorded circa mid-1970



..::OBSADA::..

Organ - Steve Coe
Vocals, Drums - Tony Shakespeare
Bass, Vocals - Lance Fogg
Guitar, Vocals - Brian Lee



https://www.youtube.com/watch?v=I3uZuCn9EdA


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Z perspektywy czasu Jody Grind to bardzo niedoceniony, aczkolwiek wyśmienity, brytyjski zespół! Wydany latem 1969, debiutancki "One Step On" zawierał sporą dawkę wczesnego prog-rocka z naleciałościami późnej psychodelii, m.in. utrzymaną w mrocznym klimacie, 19-minutową suitę będącą typowym brytyjskim undergroundem, z mnóstwem rozbudowanych, karkołomnych improwizacji na organach Hammonda oraz kapitalnymi psychodelicznymi partiami gitar. Nasuwa się porównanie do Atomic Rooster, mocnych Procol Harum oraz Briana Augera w jego najbardziej rockowej odsłonie. Cztery krótsze, ale wciąż masywne numery w niczym nie ustępowały pierwszej części!
Fantastyczny album należący do ścisłego kanonu najlepszych brytyjskich płyt 1969 roku! Na dodatek teraz (dość zamulony wcześniej) dźwięk został bardzo przyjemnie poprawiony.



Główną postacią i liderem brytyjskiej grupy JODY GRIND był grający na instrumentach klawiszowych Tim Hinkley. W latach 1964-1966 był członkiem Bo Street Runners, w którym przez pewien czas na perkusji grał Mick Fleetwood, a po jego rozpadzie zasilił Chicago Line Blues Band. W 1968 roku na jego drodze stanął gitarzysta Ivan Zagni mający na swym koncie singla nagranego z grupą The News („The Entertainer”/ „I Count The Tears”) wydany przez Deccę w 1966 roku. Ambicje gitarzysty były dużo większe niż granie cudzych piosenek, co mogło się udać w kapeli The Continentals. Nie udało się… Kiedy do tej dwójki dołączył perkusista Martin Harriman wspólnie założyli rockowy band. Trio początkowo nazwało się Nova, ale dość szybko zmienili nazwę na JODY GRIND kłaniając się tym samym amerykańskiemu pianiście jazzowemu Horace’owi Silvera, którego odkrył sam Stan Getz. Horace Silvera dwa lata wcześniej wydał płytę zatytułowaną nie inaczej jak właśnie „The Jody Grind„.

W kwietniu 1969 roku, kilka dni przed podpisaniem kontraktu z Transatlantic Records Martin Harriman opuścił zespół, a jego miejsce zajął Barry Wilson. W tym składzie weszli do studia nagraniowego i zarejestrowali materiał, nad którym czuwał producent płyty Hugh Murphy. To on namówił muzyków, by w sesji dodatkowo wziął udział basista Louis Cennamo, wówczas członek grupy Renaissance. Mimo, że Hinkley był zdania iż w składzie nie potrzebują basisty (sam pełnił tę rolę ze swymi organami podobnie jak Ray Manzarek w The Doors) propozycji nie odrzucił. I to był dobry krok, choć Cennamo zagrał na basie tylko w trzech utworach. Debiutancki album tria zatytułowany „One Step On” ukazał się w listopadzie jeszcze tego samego roku.

JODY GRIND zaprezentowało tutaj fantastyczną mieszankę dynamicznego, gitarowego rocka z ciężkim brzmieniem organów Hammonda w połączeniu z elementami bluesa, R’n’B i jazzu. Już otwierający płytę, 19-minutowy utwór tytułowy podzielony na cztery części, którego kulminacją jest cover The Rolling Stones „Paint In Black” (pomalowany bardziej psychodelicznymi tonami niż oryginał) zapiera dech w piersi! Brzmi jak bardziej szalona wersja tego, co robili The Web, Greenslade i Beggars Opera razem wzięci do kwadratu (śpiew Hinkleya nawet niewiele różni się od wokalu Martina Griffithsa). Kompozycja opiera się głównie na powolnym i urzekającym temacie z silną jazzową atmosferą przeplataną bombastycznymi partiami Hammonda i gitarą Zagniego, który gra solo przez pierwsze osiem minut bez trudu przechodząc od ciężkich acid rockowych riffów po rozpalone do czerwoności gitarowe orgie. Jego improwizacja jest przyjemna, a przy tym niesamowicie wciągająca. Fantastyczne wstawki sekcji dętej (szacun dla Davida Palmera za aranżacje, które wzbogaciły ogólne brzmienie) nadają szczególnego smaku tworząc smakowite efekty przypominające tak dobrze znane mi fragmenty z „Atom Heart Mother” Pink Floyd. Po tak niesamowitym wstępie wydawać by się mogło, że nic lepszego nas nie czeka. Tymczasem cztery kolejne, tym razem zdecydowanie krótsze nagrania trzymają poziom. Pierwszy z nich, hipnotyczny „Little Message” z nomen omen hipnotyzującym Hammondem, świetnym solem gitarowym wspieranym przez sekcję dętą, z olśniewającym dźwiękiem wspartym pomysłowymi liniami basu i śpiewem w wyższych rejestrach to naprawdę wyższa półka prog rocka w stylu The Nice i Briana Augera. Takie fajne, takie żywe i takie… vintage. Rany, jak mi się to podoba..! Przepiękna, poruszająca ballada „Night Today” w umiarkowanym i łagodnym tempie opiera się na wokalu, sekcji dętej i organów tym razem z zaskakująco miękkim, jazzowym solem Ivana Zagni. Mam wrażenie, że słucham jazz rockowej grupy Chase z gościnnym udziałem Dave’a Brubecka… Dwa ostatnie nagrania eksplorują zdecydowanie mocniejsze pokłady rocka. „USA” to tlący się ciężki blues wciąż wykorzystujący organowo-gitarowy dialog inspirowany hendrixowskim wokalem, zaś „Rock 'n’ Roll Man” jest rodzajem hołdu dla rockowych korzeni lat 50-tych nawiązujący do klasycznego rock and rolla „Johnny B. Good” Chucka Berry’ego...

Po wydaniu „One Step On” różnice muzyczne szybko doprowadziły do konfliktu między liderem zespołu Hinkleyem, a pozostałymi dwoma członkami. Tim Hinkley chciał iść w prostszym, być może bardziej komercyjnym kierunku podczas gdy pozostali dwaj chcieli dalej podążać ścieżką wytyczoną na debiutanckim albumie. W rezultacie lider znalazł się w podobnej sytuacji jak Vincent Crane z Atomic Rooster – miał nazwę, ale nie miał zespołu. Ta sytuacja na szczęście nie trwała długo. Osamotniony Hinkley namówił do współpracy perkusistę Pete’a Gavina i gitarzystę Bernie Hollanda, z którymi pół roku po debiucie wydał drugi album „Far Canal”.

Zibi


It can be a real enigma sometimes how some groups make it and others do not. For no apparent reason, a band who have originality, energy and some fine musicians manage to completely bypass any form of recognition or success. Jody Grind are a classic example. Formed in late 1968 by band leader and keyboard player Tim Hinkley, they released two classic albums which immediately sank without trace. Fortunately, today they are belatedly beginning to receive the recognition they deserve.

The music of Jody Grind is a sort of melting pot of Deep Purple, Chicago, Uriah Heep, Vanilla Fudge, The Nice and many others. It should be remembered though that Jody Grind are more leaders than followers, their albums predating many of the best known releases of those great bands.

The album opens with a stunning 18 minute suite bearing the album's title. This four part epic includes a wonderful cover of the Rolling Stones "Paint it black", the other three sections being self composed. The driving brass and superb guitar work remind me a little of Uriah Heep's great "Salisbury" suite. The track oozes energy and originality, especially when you remember it dates from 1969. The brass sections were actually added after completion of the recording of the album, being arranged by David Palmer (later of Jethro Tull). My only minor gripe is the inclusion of a drum solo, but thankfully it is kept brief.

The following "Little message" continues the magic, the track once again focusing on the instrumental prowess of the band. "Night today" finally sees the band taking a breather, the song being a softer piece featuring more in the way of vocals. While it is a pleasant listen, it lacks the dynamics of those which precede it, and is very much of its time. Anyone who enjoys the obscure one album band Aquila will also enjoy this and the following track "USA". The latter is a straight blues rock number featuring some good guitar work.

The album closes with a Chuck Berry tribute "Rock'n'roll man", a thinly disguised cover of "Johnny B. Goode". Once again some good if predictable guitar work, but the track is by and large the definition of "filler".

In all, a tremendously exciting album which loses its way slightly in the latter part. The first 20+ minutes though are as good as anything you will hear from the period.

Incidentally, the band's name does not reflect that of any of their members, simply being the name of a jazz number by Horace Silver.

Easy Livin


Since I knew the band for the first time (I just known it couple of months ago) I started to search the net and found very limited information about this band. The one I got from Wiki was about the organ player Tim Hinkley but not about Jody Grind. But from what I learn from the net this band was established at the end of 60s. Tim Hinkley was basically a session player for other musicians but nothing was specified in reasonable details about Jody Grind. If you have information about the band please do let me know. Thanks.
Excellent vintage music!

I am so curious about the band because I really love the vintage brass-rock music it delivers and reminds me to bands like Chase or Collosseum. The music is really something that I like. The opening track "One Step On" (18:47) is an epic comprising four parts : a. In My Mind, b. Nothing At All, c. Interaction, and Rolling Stones' d. Paint It Black. This epic really explores the guitar solo by Ivan Zagni who plays the solo wonderfully throughout almost first 8 minuets of the track. There are much of jazz and blues influence throughout the song. His guitar improvisation is really enjoyable and, in fact, captivating. The brass section augments the music nicely. Tim Hinkley's Hammond organ work is also great and another key attraction to the overall track and album!

"Little Message" (4:42) starts brilliantly with Hammond organ punch followed with brass-based music and high register notes vocal work. This is something like Chase, really. The guitar provides its stunning solo afterwards. It's so cool, so lively and so vintage! The organ returns back with dazzling sound backed with inventive bass lines. Oh man .. I like it! "Night Today" (5:04) is a jazzy tunes that moves the album in moderate to mellow tempo. It's another great composition which relies in the combination of vocal, guitar, brass section and organ. I imagine that the music is a blend of Chase and Dave Brubeck's band. The guitar solo really blows me away!

"U.S.A." (6:41) tones down the music a bit with a bluesy style but still using organ and guitar as major components of the music. The guitar exploration now centers around blues notes in a bit rocky singing style and it makes an excellent combination. As the title implies "Rock 'n' Roll Man" (4:31) is Jody Grind's interpretation of rock'n'roll which is delivered excellently. The singing style is excellent especially when it's combined with stunning guitar work.

Overall, this is a gem that you have to own the album if you really love vintage sounds. The key to the music is the guitar work and organ augmented with brass section. The guitar work blows me away. The vocal is also excellent. HIGHLY RECOMMENDED. Keep on proggin' ..!

Gatot



..::TRACK-LIST::..

1. One Step On 18:47
a. In My Mind
b. Nothing At All
c. Interaction
d. Paint It Black
2. Little Message 4:42
3. Night Today 5:04
4. U.S.A. 6:41
5. Rock 'n' Roll Man 4:31

Bonus Track:
6. Paint It Black (Live On TV, 1970) 5:06




..::OBSADA::..

Guitar - Ivan Zagni
Organ [Hammond] - Tim Hinkley
Drums - Barry Wilson

Guest:
Bass - Louis Cennamo (tracks: 1d, 2, 5)




https://www.youtube.com/watch?v=Z6MhReOe83Q



Ponieważ wiem, iż bywają problemy z pobraniem moich wstawek bardzo proszę osoby, którym się to udało o udostępnianie innym użytkownikom.
Nie zachowujcie się jak pisowsko-konfederackie ścierwa...
Przekaz POLSKI, nie lewacki... ***** *** i konfederacje!!!
W 1989 roku dostaliśmy ogromną szansę wyjścia z ruskiej dupy... Nie dajmy się znowu tam wcisnąć!!!



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Z perspektywy czasu Jody Grind to bardzo niedoceniony, aczkolwiek wyśmienity, brytyjski zespół! Wydany latem 1969, debiutancki "One Step On" zawierał sporą dawkę wczesnego prog-rocka z naleciałościami późnej psychodelii, m.in. utrzymaną w mrocznym klimacie, 19-minutową suitę będącą typowym brytyjskim undergroundem, z mnóstwem rozbudowanych, karkołomnych improwizacji na organach Hammonda oraz kapitalnymi psychodelicznymi partiami gitar. Nasuwa się porównanie do Atomic Rooster, mocnych Procol Harum oraz Briana Augera w jego najbardziej rockowej odsłonie. Cztery krótsze, ale wciąż masywne numery w niczym nie ustępowały pierwszej części!
Fantastyczny album należący do ścisłego kanonu najlepszych brytyjskich płyt 1969 roku! Na dodatek teraz (dość zamulony wcześniej) dźwięk został bardzo przyjemnie poprawiony.



Główną postacią i liderem brytyjskiej grupy JODY GRIND był grający na instrumentach klawiszowych Tim Hinkley. W latach 1964-1966 był członkiem Bo Street Runners, w którym przez pewien czas na perkusji grał Mick Fleetwood, a po jego rozpadzie zasilił Chicago Line Blues Band. W 1968 roku na jego drodze stanął gitarzysta Ivan Zagni mający na swym koncie singla nagranego z grupą The News („The Entertainer”/ „I Count The Tears”) wydany przez Deccę w 1966 roku. Ambicje gitarzysty były dużo większe niż granie cudzych piosenek, co mogło się udać w kapeli The Continentals. Nie udało się… Kiedy do tej dwójki dołączył perkusista Martin Harriman wspólnie założyli rockowy band. Trio początkowo nazwało się Nova, ale dość szybko zmienili nazwę na JODY GRIND kłaniając się tym samym amerykańskiemu pianiście jazzowemu Horace’owi Silvera, którego odkrył sam Stan Getz. Horace Silvera dwa lata wcześniej wydał płytę zatytułowaną nie inaczej jak właśnie „The Jody Grind„.

W kwietniu 1969 roku, kilka dni przed podpisaniem kontraktu z Transatlantic Records Martin Harriman opuścił zespół, a jego miejsce zajął Barry Wilson. W tym składzie weszli do studia nagraniowego i zarejestrowali materiał, nad którym czuwał producent płyty Hugh Murphy. To on namówił muzyków, by w sesji dodatkowo wziął udział basista Louis Cennamo, wówczas członek grupy Renaissance. Mimo, że Hinkley był zdania iż w składzie nie potrzebują basisty (sam pełnił tę rolę ze swymi organami podobnie jak Ray Manzarek w The Doors) propozycji nie odrzucił. I to był dobry krok, choć Cennamo zagrał na basie tylko w trzech utworach. Debiutancki album tria zatytułowany „One Step On” ukazał się w listopadzie jeszcze tego samego roku.

JODY GRIND zaprezentowało tutaj fantastyczną mieszankę dynamicznego, gitarowego rocka z ciężkim brzmieniem organów Hammonda w połączeniu z elementami bluesa, R’n’B i jazzu. Już otwierający płytę, 19-minutowy utwór tytułowy podzielony na cztery części, którego kulminacją jest cover The Rolling Stones „Paint In Black” (pomalowany bardziej psychodelicznymi tonami niż oryginał) zapiera dech w piersi! Brzmi jak bardziej szalona wersja tego, co robili The Web, Greenslade i Beggars Opera razem wzięci do kwadratu (śpiew Hinkleya nawet niewiele różni się od wokalu Martina Griffithsa). Kompozycja opiera się głównie na powolnym i urzekającym temacie z silną jazzową atmosferą przeplataną bombastycznymi partiami Hammonda i gitarą Zagniego, który gra solo przez pierwsze osiem minut bez trudu przechodząc od ciężkich acid rockowych riffów po rozpalone do czerwoności gitarowe orgie. Jego improwizacja jest przyjemna, a przy tym niesamowicie wciągająca. Fantastyczne wstawki sekcji dętej (szacun dla Davida Palmera za aranżacje, które wzbogaciły ogólne brzmienie) nadają szczególnego smaku tworząc smakowite efekty przypominające tak dobrze znane mi fragmenty z „Atom Heart Mother” Pink Floyd. Po tak niesamowitym wstępie wydawać by się mogło, że nic lepszego nas nie czeka. Tymczasem cztery kolejne, tym razem zdecydowanie krótsze nagrania trzymają poziom. Pierwszy z nich, hipnotyczny „Little Message” z nomen omen hipnotyzującym Hammondem, świetnym solem gitarowym wspieranym przez sekcję dętą, z olśniewającym dźwiękiem wspartym pomysłowymi liniami basu i śpiewem w wyższych rejestrach to naprawdę wyższa półka prog rocka w stylu The Nice i Briana Augera. Takie fajne, takie żywe i takie… vintage. Rany, jak mi się to podoba..! Przepiękna, poruszająca ballada „Night Today” w umiarkowanym i łagodnym tempie opiera się na wokalu, sekcji dętej i organów tym razem z zaskakująco miękkim, jazzowym solem Ivana Zagni. Mam wrażenie, że słucham jazz rockowej grupy Chase z gościnnym udziałem Dave’a Brubecka… Dwa ostatnie nagrania eksplorują zdecydowanie mocniejsze pokłady rocka. „USA” to tlący się ciężki blues wciąż wykorzystujący organowo-gitarowy dialog inspirowany hendrixowskim wokalem, zaś „Rock 'n’ Roll Man” jest rodzajem hołdu dla rockowych korzeni lat 50-tych nawiązujący do klasycznego rock and rolla „Johnny B. Good” Chucka Berry’ego...

Po wydaniu „One Step On” różnice muzyczne szybko doprowadziły do konfliktu między liderem zespołu Hinkleyem, a pozostałymi dwoma członkami. Tim Hinkley chciał iść w prostszym, być może bardziej komercyjnym kierunku podczas gdy pozostali dwaj chcieli dalej podążać ścieżką wytyczoną na debiutanckim albumie. W rezultacie lider znalazł się w podobnej sytuacji jak Vincent Crane z Atomic Rooster – miał nazwę, ale nie miał zespołu. Ta sytuacja na szczęście nie trwała długo. Osamotniony Hinkley namówił do współpracy perkusistę Pete’a Gavina i gitarzystę Bernie Hollanda, z którymi pół roku po debiucie wydał drugi album „Far Canal”.

Zibi


It can be a real enigma sometimes how some groups make it and others do not. For no apparent reason, a band who have originality, energy and some fine musicians manage to completely bypass any form of recognition or success. Jody Grind are a classic example. Formed in late 1968 by band leader and keyboard player Tim Hinkley, they released two classic albums which immediately sank without trace. Fortunately, today they are belatedly beginning to receive the recognition they deserve.

The music of Jody Grind is a sort of melting pot of Deep Purple, Chicago, Uriah Heep, Vanilla Fudge, The Nice and many others. It should be remembered though that Jody Grind are more leaders than followers, their albums predating many of the best known releases of those great bands.

The album opens with a stunning 18 minute suite bearing the album's title. This four part epic includes a wonderful cover of the Rolling Stones "Paint it black", the other three sections being self composed. The driving brass and superb guitar work remind me a little of Uriah Heep's great "Salisbury" suite. The track oozes energy and originality, especially when you remember it dates from 1969. The brass sections were actually added after completion of the recording of the album, being arranged by David Palmer (later of Jethro Tull). My only minor gripe is the inclusion of a drum solo, but thankfully it is kept brief.

The following "Little message" continues the magic, the track once again focusing on the instrumental prowess of the band. "Night today" finally sees the band taking a breather, the song being a softer piece featuring more in the way of vocals. While it is a pleasant listen, it lacks the dynamics of those which precede it, and is very much of its time. Anyone who enjoys the obscure one album band Aquila will also enjoy this and the following track "USA". The latter is a straight blues rock number featuring some good guitar work.

The album closes with a Chuck Berry tribute "Rock'n'roll man", a thinly disguised cover of "Johnny B. Goode". Once again some good if predictable guitar work, but the track is by and large the definition of "filler".

In all, a tremendously exciting album which loses its way slightly in the latter part. The first 20+ minutes though are as good as anything you will hear from the period.

Incidentally, the band's name does not reflect that of any of their members, simply being the name of a jazz number by Horace Silver.

Easy Livin


Since I knew the band for the first time (I just known it couple of months ago) I started to search the net and found very limited information about this band. The one I got from Wiki was about the organ player Tim Hinkley but not about Jody Grind. But from what I learn from the net this band was established at the end of 60s. Tim Hinkley was basically a session player for other musicians but nothing was specified in reasonable details about Jody Grind. If you have information about the band please do let me know. Thanks.
Excellent vintage music!

I am so curious about the band because I really love the vintage brass-rock music it delivers and reminds me to bands like Chase or Collosseum. The music is really something that I like. The opening track "One Step On" (18:47) is an epic comprising four parts : a. In My Mind, b. Nothing At All, c. Interaction, and Rolling Stones' d. Paint It Black. This epic really explores the guitar solo by Ivan Zagni who plays the solo wonderfully throughout almost first 8 minuets of the track. There are much of jazz and blues influence throughout the song. His guitar improvisation is really enjoyable and, in fact, captivating. The brass section augments the music nicely. Tim Hinkley's Hammond organ work is also great and another key attraction to the overall track and album!

"Little Message" (4:42) starts brilliantly with Hammond organ punch followed with brass-based music and high register notes vocal work. This is something like Chase, really. The guitar provides its stunning solo afterwards. It's so cool, so lively and so vintage! The organ returns back with dazzling sound backed with inventive bass lines. Oh man .. I like it! "Night Today" (5:04) is a jazzy tunes that moves the album in moderate to mellow tempo. It's another great composition which relies in the combination of vocal, guitar, brass section and organ. I imagine that the music is a blend of Chase and Dave Brubeck's band. The guitar solo really blows me away!

"U.S.A." (6:41) tones down the music a bit with a bluesy style but still using organ and guitar as major components of the music. The guitar exploration now centers around blues notes in a bit rocky singing style and it makes an excellent combination. As the title implies "Rock 'n' Roll Man" (4:31) is Jody Grind's interpretation of rock'n'roll which is delivered excellently. The singing style is excellent especially when it's combined with stunning guitar work.

Overall, this is a gem that you have to own the album if you really love vintage sounds. The key to the music is the guitar work and organ augmented with brass section. The guitar work blows me away. The vocal is also excellent. HIGHLY RECOMMENDED. Keep on proggin' ..!

Gatot



..::TRACK-LIST::..

1. One Step On 18:47
a. In My Mind
b. Nothing At All
c. Interaction
d. Paint It Black
2. Little Message 4:42
3. Night Today 5:04
4. U.S.A. 6:41
5. Rock 'n' Roll Man 4:31

Bonus Track:
6. Paint It Black (Live On TV, 1970) 5:06



..::OBSADA::..

Guitar - Ivan Zagni
Organ [Hammond] - Tim Hinkley
Drums - Barry Wilson

Guest:
Bass - Louis Cennamo (tracks: 1d, 2, 5)




https://www.youtube.com/watch?v=Z6MhReOe83Q



Ponieważ wiem, iż bywają problemy z pobraniem moich wstawek bardzo proszę osoby, którym się to udało o udostępnianie innym użytkownikom.
Nie zachowujcie się jak pisowsko-konfederackie ścierwa...
Przekaz POLSKI, nie lewacki... ***** *** i konfederacje!!!
W 1989 roku dostaliśmy ogromną szansę wyjścia z ruskiej dupy... Nie dajmy się znowu tam wcisnąć!!!



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Limitowany, wydany w niewielkim nakładzie 80-minutowy CD, zawierający świetny i po masteringu bardzo dobrze, choć nie idealnie (jakieś 20% lepiej niż wersje na YouTube) brzmiący występ ze szwedzkiego Lund, z 20 marca 1970 - zarejestrowany pomiędzy albumami "Ummagumma" i "Atom Heart Mother". Zespół wykonał swoje najpopularniejsze/najlepsze utwory. Fani mogą znać tutejszą wersję "Interstellar Overdrive" z wydanego przez Top Gear podwójnego CD "Collection Of Rare LIVE Instrumentals (1969-1971)".

To jest PF jaki najbardziej uwielbiam - wciąż eksperymentalny, wciąż jeszcze czarujący psychodelicznym brzmieniem, ale niebojący się niemal hardrockowo 'przyłożyć'! Zespół był wówczas u szczytu formy, a na koncertach z tego okresu zdołał wypracować sobie wyjątkowo soczyste, pełne brzmienie z niesamowitymi partiami Gilmoura i Wrighta. Potem (po 1973 roku) to już nie było to...

JL



..::TRACK-LIST::..

1. Astronomy Domine 9:20
2. Careful With That Axe, Eugene 11:34
3. Cymbaline 7:29
4. A Saucerful of Secrets 13:22
5. Embryo 8:54
6. Set The Controls For The Heart Of The Sun 11:48
7. Interstellar Overdrive 13:36
8. Atom Heart Mother (reprise) 3:05

Akademiska Foreningens Stora Sal Lund, Sweden March 20th 1970.
Very good to excellent audience recording.



..::OBSADA::..

Bass Guitar, Vocals - Roger Waters
Drums, Percussion - Nick Mason
Guitar, Vocals - David Gilmour
Keyboards, Vocals - Richard Wright



https://www.youtube.com/watch?v=NAFbGIcmR50



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Limitowany, wydany w niewielkim nakładzie 80-minutowy CD, zawierający świetny i po masteringu bardzo dobrze, choć nie idealnie (jakieś 20% lepiej niż wersje na YouTube) brzmiący występ ze szwedzkiego Lund, z 20 marca 1970 - zarejestrowany pomiędzy albumami "Ummagumma" i "Atom Heart Mother". Zespół wykonał swoje najpopularniejsze/najlepsze utwory. Fani mogą znać tutejszą wersję "Interstellar Overdrive" z wydanego przez Top Gear podwójnego CD "Collection Of Rare LIVE Instrumentals (1969-1971)".

To jest PF jaki najbardziej uwielbiam - wciąż eksperymentalny, wciąż jeszcze czarujący psychodelicznym brzmieniem, ale niebojący się niemal hardrockowo 'przyłożyć'! Zespół był wówczas u szczytu formy, a na koncertach z tego okresu zdołał wypracować sobie wyjątkowo soczyste, pełne brzmienie z niesamowitymi partiami Gilmoura i Wrighta. Potem (po 1973 roku) to już nie było to...

JL



..::TRACK-LIST::..

1. Astronomy Domine 9:20
2. Careful With That Axe, Eugene 11:34
3. Cymbaline 7:29
4. A Saucerful of Secrets 13:22
5. Embryo 8:54
6. Set The Controls For The Heart Of The Sun 11:48
7. Interstellar Overdrive 13:36
8. Atom Heart Mother (reprise) 3:05

Akademiska Foreningens Stora Sal Lund, Sweden March 20th 1970.
Very good to excellent audience recording.



..::OBSADA::..

Bass Guitar, Vocals - Roger Waters
Drums, Percussion - Nick Mason
Guitar, Vocals - David Gilmour
Keyboards, Vocals - Richard Wright



https://www.youtube.com/watch?v=NAFbGIcmR50



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Pierwsze w historii wydanie albumu kultowej psychodelicznej grupy, prowadzonej przez Gartha Watt-Roya (m.in. Greatest Show On Earth, Fuzzy Duck, Steamhammer, a także solowa płyta pod pseudonimem Leon Paul-Phillips) i jego młodszego brata, Normana (Greatest Show On Earth, Ian Dury & The Blockheads).
Niestety ukazanie się płyty zależało od powodzenia pierwszych dwóch singli, a te nie 'zawojowały' list przebojów. Udało się to dopiero teraz, a do wersji mono i stereo dołączono brytyjski, amerykański i japoński singiel.



First-ever issue of unknown Summer-of-1967 album by cult UK psychedelic pop group Living Daylights.

Mono and stereo mixes of the album are joined by their brace of highly collectable singles, including their near- hit recording of 'Let's Live For Today'

Led by Garth Watt-Roy and his younger brother (future Blockhead) Norman, five-piece Harlow band Living Daylights signed with Beatles publisher Dick James in 1967. Paired with a studio production team that included Caleb Quaye, the band were given a song that James published, 'Let's Live For Today', as their debut single.

Released in April 1967, it entered Radio London's Fab Forty after being championed by the pirate station's DJ John Peel. Also issued in America, the song showed significant sales potential, and Dick James decided the band should record an album that would be rushed out if the single became a success. Unfortunately, 'Let's Live For Today' lost
out to a cover version by American band The Grass Roots, who scored a US Top Ten hit. Without a hit to support it, the Living Daylights’ album failed to appear, and the band split after a second single failed to find favour.

55 years later, that album finally gains a release, with mono and stereo mixes joined by their UK singles and American and Japanese versions. ‘Let's Live For Today: The Complete Recordings’ is a vital addition to the pantheon of British psychedelic pop albums from the epochal year of 1967. This release includes a booklet that tells the band's story for the first time, with quotes from both Garth and Norman Watt-Roy as well as the first-ever accurate band line-up and their tangential link to another Dick James project, Elliots Sunshine.



..::TRACK-LIST::..

Mono Album
1. Let's Live For Today 2:55
Written By-Julien, Mogol, Shapiro

2. It’s Real (aka I’m Real) 2:30
Written By-Watt-Roy

3. Cos I’m Lonely 3:01
Written By-Quaye

4. Up So High 2:17
Written By-Watt-Roy

5. Say You Don’t Mind 3:00
Written By-Laine

6. Jane 2:08
Written By-Watt-Roy

7. What'cha Gonna Do About It 2:38
Written By-Payne, Carroll

8. Getting Better 2:23
Written By-Lennon, McCartney

9. I’ll Be Back 2:56
Written By-Lennon, McCartney

10. If I Had My Way 2:31
Written By-Watt-Roy

11. Always With Him (UK single) 2:43
Written By-Garth Watt-Roy

12. Baila Maria (UK single) 2:45
Written By-Howard

13. Let’s Live For Today (US Single Edit) 2:47
Written By-Julien, Mogol, Shapiro


Stereo Album
14. Cos I’m Lonely 3:01
Written By-Quaye

15. Up So High 2:18
Written By-Watt-Roy

16. Say You Don’t Mind 3:00
Written By-Laine

17. Jane 2:09
Written By-Watt-Roy

18. What'cha Gonna Do About It 2:38
Written By-Payne, Carroll

19. Getting Better 2:24
Written By-Lennon, McCartney

20. I’ll Be Back 2:56
Written By-Lennon, McCartney

21. If I Had My Way 2:31
Written By-Watt-Roy

22. Always With Him 2:43
Written By-Watt-Roy


Bonus Track:
23. Let’s Live For Today (Japanese Single Version) 2:55
Written By-Julien, Mogol, Shapiro


1-2: UK single, Philips BF 1561, released, April 1967 - The Living Daylights - Let's Live For Today.
3-6: French EP, Fontana 460.234 ME, released October 1967 - The Living Daylights - Let's Live For Today.
11-12: UK single, Philips BF 1613,released October 1967 - The Living Daylights - Baila Maria.
13: US single, Buddah BDA-2, released May 1967 - The Living Daylights - Let's Live For Today.
23: Japanese single, Philips SFL-1127, released November 1967 - The Living Daylights - 今日を生きよう = Let's Live For Today.
4-5, 7-10, 14-22: Previously unreleased, recorded 1967

Tracks 1-3, 6, 11-13, 23 ℗ 1967, Tracks 4-5, 7-10, 14-22 ℗ 2022.



..::OBSADA::..

Vocals - Bob O'Neale
Rhythm Guitar - Doug Ellis
Drums - Ron Prudence
Lead Guitar - Garth Watt-Roy
Bass - Norman Watt-Roy



https://www.youtube.com/watch?v=IxAHTg1ZBtA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Pierwsze w historii wydanie albumu kultowej psychodelicznej grupy, prowadzonej przez Gartha Watt-Roya (m.in. Greatest Show On Earth, Fuzzy Duck, Steamhammer, a także solowa płyta pod pseudonimem Leon Paul-Phillips) i jego młodszego brata, Normana (Greatest Show On Earth, Ian Dury & The Blockheads).
Niestety ukazanie się płyty zależało od powodzenia pierwszych dwóch singli, a te nie 'zawojowały' list przebojów. Udało się to dopiero teraz, a do wersji mono i stereo dołączono brytyjski, amerykański i japoński singiel.



First-ever issue of unknown Summer-of-1967 album by cult UK psychedelic pop group Living Daylights.

Mono and stereo mixes of the album are joined by their brace of highly collectable singles, including their near- hit recording of 'Let's Live For Today'

Led by Garth Watt-Roy and his younger brother (future Blockhead) Norman, five-piece Harlow band Living Daylights signed with Beatles publisher Dick James in 1967. Paired with a studio production team that included Caleb Quaye, the band were given a song that James published, 'Let's Live For Today', as their debut single.

Released in April 1967, it entered Radio London's Fab Forty after being championed by the pirate station's DJ John Peel. Also issued in America, the song showed significant sales potential, and Dick James decided the band should record an album that would be rushed out if the single became a success. Unfortunately, 'Let's Live For Today' lost
out to a cover version by American band The Grass Roots, who scored a US Top Ten hit. Without a hit to support it, the Living Daylights’ album failed to appear, and the band split after a second single failed to find favour.

55 years later, that album finally gains a release, with mono and stereo mixes joined by their UK singles and American and Japanese versions. ‘Let's Live For Today: The Complete Recordings’ is a vital addition to the pantheon of British psychedelic pop albums from the epochal year of 1967. This release includes a booklet that tells the band's story for the first time, with quotes from both Garth and Norman Watt-Roy as well as the first-ever accurate band line-up and their tangential link to another Dick James project, Elliots Sunshine.



..::TRACK-LIST::..

Mono Album
1. Let's Live For Today 2:55
Written By-Julien, Mogol, Shapiro

2. It’s Real (aka I’m Real) 2:30
Written By-Watt-Roy

3. Cos I’m Lonely 3:01
Written By-Quaye

4. Up So High 2:17
Written By-Watt-Roy

5. Say You Don’t Mind 3:00
Written By-Laine

6. Jane 2:08
Written By-Watt-Roy

7. What'cha Gonna Do About It 2:38
Written By-Payne, Carroll

8. Getting Better 2:23
Written By-Lennon, McCartney

9. I’ll Be Back 2:56
Written By-Lennon, McCartney

10. If I Had My Way 2:31
Written By-Watt-Roy

11. Always With Him (UK single) 2:43
Written By-Garth Watt-Roy

12. Baila Maria (UK single) 2:45
Written By-Howard

13. Let’s Live For Today (US Single Edit) 2:47
Written By-Julien, Mogol, Shapiro


Stereo Album
14. Cos I’m Lonely 3:01
Written By-Quaye

15. Up So High 2:18
Written By-Watt-Roy

16. Say You Don’t Mind 3:00
Written By-Laine

17. Jane 2:09
Written By-Watt-Roy

18. What'cha Gonna Do About It 2:38
Written By-Payne, Carroll

19. Getting Better 2:24
Written By-Lennon, McCartney

20. I’ll Be Back 2:56
Written By-Lennon, McCartney

21. If I Had My Way 2:31
Written By-Watt-Roy

22. Always With Him 2:43
Written By-Watt-Roy


Bonus Track:
23. Let’s Live For Today (Japanese Single Version) 2:55
Written By-Julien, Mogol, Shapiro


1-2: UK single, Philips BF 1561, released, April 1967 - The Living Daylights - Let's Live For Today.
3-6: French EP, Fontana 460.234 ME, released October 1967 - The Living Daylights - Let's Live For Today.
11-12: UK single, Philips BF 1613,released October 1967 - The Living Daylights - Baila Maria.
13: US single, Buddah BDA-2, released May 1967 - The Living Daylights - Let's Live For Today.
23: Japanese single, Philips SFL-1127, released November 1967 - The Living Daylights - 今日を生きよう = Let's Live For Today.
4-5, 7-10, 14-22: Previously unreleased, recorded 1967

Tracks 1-3, 6, 11-13, 23 ℗ 1967, Tracks 4-5, 7-10, 14-22 ℗ 2022.



..::OBSADA::..

Vocals - Bob O'Neale
Rhythm Guitar - Doug Ellis
Drums - Ron Prudence
Lead Guitar - Garth Watt-Roy
Bass - Norman Watt-Roy



https://www.youtube.com/watch?v=IxAHTg1ZBtA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To jedna z najlepszych 'lokalnych' płyt garażowych lat 60, obok Rising Storm , Savages , Bent Wind, Fantastic Dee-Jays, Contents Are i Mystery Meat .
Wytłoczono zaledwie 150 egzemplarzy tego albumu, a oryginały czasami sprzedają się na eBayu za tysiące dolarów.

Członkowie zespołu pochodzili z przedmieść Chicago, z Lake Forest i Lake Bluff. Zespół Bachs istniał przez 3 lata, występując na szkolnych potańcówkach, w klubach młodzieżowych i na prywatnych imprezach na północnym wybrzeżu Chicago i okolicznych przedmieściach (zazwyczaj zarabiając 150-200 dolarów za noc). Wszystkie utwory napisali Blake Allison i John Peterman, a płyta została wydana prywatnie w 1968 roku. Po wydaniu płyty członkowie zespołu postanowili zakończyć karierę muzyczną i postanowili skupić się na swoim życiu.



..::TRACK-LIST::..

1. You're Mine 2:11
2. Pleasure Of Your Company 3:52
3. Free Fall 2:40
4. I See Her 1:37
5. My Indipendence Day 3:21
6. Minister To A Mind Diseased 3:09
7. Tables Of Grass Fields 3:43
8. Show Me That You Want To Go Home 2:08
9. Sitting 3:34
10. Nevermore 3:36
11. Answer To Yesterday 3:47
12. I'm A Little Boy 3:50

Bonus Track: prev. unreleased live track from 1967.
13. That's The Way It Goes 3:10



..::OBSADA::..

Guitar - Mike DeHaven
Guitar, Vocals - John Peterman
Lead Guitar - Ben Harrison
Percussion - John Babicz
Bass, Vocals - Black Allison



https://www.youtube.com/watch?v=nJOPz_815cw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To jedna z najlepszych 'lokalnych' płyt garażowych lat 60, obok Rising Storm , Savages , Bent Wind, Fantastic Dee-Jays, Contents Are i Mystery Meat .
Wytłoczono zaledwie 150 egzemplarzy tego albumu, a oryginały czasami sprzedają się na eBayu za tysiące dolarów.

Członkowie zespołu pochodzili z przedmieść Chicago, z Lake Forest i Lake Bluff. Zespół Bachs istniał przez 3 lata, występując na szkolnych potańcówkach, w klubach młodzieżowych i na prywatnych imprezach na północnym wybrzeżu Chicago i okolicznych przedmieściach (zazwyczaj zarabiając 150-200 dolarów za noc). Wszystkie utwory napisali Blake Allison i John Peterman, a płyta została wydana prywatnie w 1968 roku. Po wydaniu płyty członkowie zespołu postanowili zakończyć karierę muzyczną i postanowili skupić się na swoim życiu.



..::TRACK-LIST::..

1. You're Mine 2:11
2. Pleasure Of Your Company 3:52
3. Free Fall 2:40
4. I See Her 1:37
5. My Indipendence Day 3:21
6. Minister To A Mind Diseased 3:09
7. Tables Of Grass Fields 3:43
8. Show Me That You Want To Go Home 2:08
9. Sitting 3:34
10. Nevermore 3:36
11. Answer To Yesterday 3:47
12. I'm A Little Boy 3:50

Bonus Track: prev. unreleased live track from 1967.
13. That's The Way It Goes 3:10



..::OBSADA::..

Guitar - Mike DeHaven
Guitar, Vocals - John Peterman
Lead Guitar - Ben Harrison
Percussion - John Babicz
Bass, Vocals - Black Allison



https://www.youtube.com/watch?v=nJOPz_815cw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
1. Astronomy Domine
2. Careful With That Axe Eugene
3. Interstellar Overdrive
4. The Beginning
5. Beset By Creatures Of The Deep
6. A Saucerful Of Secrets
7. Careful With That Axe Eugene
8. A Saucerful Of Secrets




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
1. Astronomy Domine
2. Careful With That Axe Eugene
3. Interstellar Overdrive
4. The Beginning
5. Beset By Creatures Of The Deep
6. A Saucerful Of Secrets
7. Careful With That Axe Eugene
8. A Saucerful Of Secrets




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 3:
1. Point Me At The Sky
2. Embryo
3. Baby Blue Shuffle In D Major
4. Interstellar Overdrive
5. Daybreak
6. Nightmare
7. The Narrow Way (Part 3)
8. The Beginning
9. Moonhead
10. Set The Controls For The Heart Of The Sun
11. A Saucerful Of Secrets




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 3:
1. Point Me At The Sky
2. Embryo
3. Baby Blue Shuffle In D Major
4. Interstellar Overdrive
5. Daybreak
6. Nightmare
7. The Narrow Way (Part 3)
8. The Beginning
9. Moonhead
10. Set The Controls For The Heart Of The Sun
11. A Saucerful Of Secrets




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

QUICKSILVER MESSENGER SERVICE pomimo, że należeli do tzw. świętej trójcy brzmienia San Francisco byli grupą stosunkowo najmniej znaną obok dwójki pozostałej czyli Grateful Dead i Jefferson Airplain. Zaczynali w 1965 roku i jak sami wyjaśniali, w obawie przed komercjalizacją, pozostawali dość długo bez kontraktu płytowego. Pomimo prawdziwego boomu na psychodelicznego i „zakwaszonego” rocka swój debiutancki album zatytułowany „Quicksilver Messenger Service” wydali dopiero trzy lata później. Najpóźniej ze wszystkich gwiazd hippiesowskiego ruchu. Choć album był bardzo przyzwoity, to dopiero bajkowe dźwięki gitar eksplodowały w pełni na ich drugim krążku „Happy Trails” wydanym w 1969 roku. Swoją działalnością zespół uosabiał etos muzycznego lata w San Francisco. I tak jak członkowie Grateful Dead i Jefferson Airplain muzycy z QUICKSILVER cenili sobie ponad wszystko bezpośredni kontakt z publicznością.

Zespół powstał w latem 1965 roku w „narkotycznej atmosferze” San Francisco. Basista David Freiberg oraz gitarzysta John Cipollina wywodzili się z domów o dużej kulturze muzycznej, sami grali na instrumentach muzycznych od wczesnego dzieciństwa. David Freiberg przez dwanaście lat zgłębiał tajniki gry na skrzypcach, zaś w szkolnej orkiestrze grał na altówce. Matka Johna Cipolliny, córka znanego pianisty Jose Iturbiego, robiła wszystko, by syn poszedł w ślady dziadka. Ten wziął jednak do ręki gitarę i już jej nie oddał. Obaj wkrótce uciekli z przesyconych intelektualną atmosferą, oraz wypełnionych muzyką klasyczną domów rodzinnych. Kiedy poznali się w kalifornijskim miasteczku Sausalito postanowili założyć zespół. Dołączyli do nich wkrótce: gitarzysta Dino Valenti i Jim Murray, który grał na harmonijce ustnej i jak wszyscy pozostali śpiewał. Początkowo jako zespół typowo gitarowy grali prostego archaicznego bluesa, ale pierwsza płyta przynosiła zupełnie inny wizerunek grupy, zafascynowanej własnymi umiejętnościami, magią kolektywnej kreacji. Wystarczy posłuchać 7-minutowego, zainspirowanego kawałkiem Dave’a Brubecka „Gold And Silver” albo 12-minutowego „The Fool” – pełen gitarowy odjazd! Tak właśnie powinien grać zespół Grateful Dead (gdyby legenda dorównywała rzeczywistości). Zanim płyta została nagrana, Valenti za posiadanie narkotyków trafił do więzienia, a jego miejsce zajął Gary Duncan, natomiast Murray wyjechał na Hawaje, by tam zgłębiać naukę gry na sitarze. Do zespołu dołączył perkusista Greg Elmore i to w takim ostatecznie składzie został nagrany i tak znakomicie przyjęty debiut. Ale najsłynniejszym albumem w dyskografii QUICKSILVER jest wspomniany „Happy Trails” który ukazał się w marcu 1969 roku.

Okładkę albumu w stylu country & western zaprojektował George Hunter. Niech jednak nikogo nie zmyli ten projekt, gdyż na płycie nie znajdziemy nic, co mogłoby przypominać muzykę country rodem z Nashville. Aczkolwiek tytułowy „Happy Trails” to kawałek typowo westernowy, ale o tym potem.

W encyklopedii Hardy’ego i Lainga znajdziemy opinię, że „…najwspanialsze gitarowe nagranie w historii rockowej fonografii utrwalono na płycie grupy Quicksilver 'Happy Trails’ „. Zapewne jest w tym zdaniu dużo przesady, choć uczciwie przyznać trzeba, że w tamtych czasach był to jeden z najlepszych albumów acid rocka! Całość materiału została zarejestrowana podczas koncertu w Fillmore East i Fillmore West, gdzie zespół często tam grywał. Brak jednak na tym albumie okrzyków, braw i aplauzu publiczności, bowiem materiał został potem poddany obróbce technicznej i reakcje zgromadzonych widzów zostały wymazane. Tak więc mamy do czynienia ze studyjną płytą koncertową. O ironio – jedną z najlepszych w historii!

Pierwszą stronę czarnego krążka zajmuje jeden wielki jam session „Who Do You Love?” przywołujący ponoć ducha pierwszych koncertów grupy. Ta ponad 25-minutowa suita (podzielona na sześć części), która oryginalnie była dłuższa o dwie minuty, została skrócona przez wytwórnię Capitol ze względu na ograniczoną pojemność winylowego nośnika. Szkoda, że większość uciętej muzyki pochodziła z solówki Duncana, z części zatytułowanej „When You Love”. Ten gigantyczny kawałek to cover znanego utworu Bo Didleya z 1958 roku. Nawiasem mówiąc utwór ten był w przeszłości i jest do dziś chętnie grany i przerabiany przez dziesiątki grup i wykonawców. W przypadku QUICKSILVER utwór nie jest wierną kopią oryginału, momentami nawet w ogóle go nie przypomina. I nie chodzi tu tylko o czas jego trwania ( w wykonaniu Bo Didleya trwał 2 minuty i 18 sekund) – tu mamy nieskończone i przeciągające się pochody gitarowe pełne improwizacji. Podzielony na części spinają go klamrą najbardziej zbliżonymi do oryginału otwierające i zamykające „Who Do You Love Part 1.” i „Who Do You Love Part 2”. A pomiędzy nimi mamy w kolejności: „When You Love” (z jazzowym solem gitarowym Gary’ego Duncana i wspomagającym go rockowo Johnem Cipollino); „Where You Love” (odjazd w stronę acid rocka), „How You Love” (pełne efektów gitarowych z doskonale współpracującą sekcją rytmiczną) i „Wich Do You Love” (popis basisty Davida Freiberga).

Drugą stronę płyty otwiera „Mona”, następny kawałek z repertuaru Bo Didleya, oraz dwie kompozycje Duncana „Maiden Of The Cancer Moon” oraz instrumentalny i genialny według mnie „Calvary”. Płytę zamyka króciutki, zaledwie 1,5-minutowy, tytułowy „Happy Trails” Ciekawy cover utworu, który na potrzeby telewizyjnego show zaśpiewała amerykańska aktorka i piosenkarka Dale Evans do spółki ze swym mężem Royem Rogersem w latach 50-tych.

Niedługo po nagraniu tej wybitnej płyty niestety zespół musiał opuścić Gary Duncan, który za posiadanie narkotyków został zatrzymany i osadzony w areszcie. Następne płyty nagrywane przez QUICKSILVER nie miały już w sobie tej czarującej hippiesowskiej magii acid rocka. Duncan wrócił do grupy, ale nie było już w niej ani Cipolliny, ani Freiberga. Liderował teraz jej Dino Valenti, któremu skończyła się więzienna odsiadka. Zespół zaczął jednak przegrywać walkę o słuchaczy z takimi nowymi grupami jak Country Joe & Fish i Big Brother And Holding Company z Janis Joplin, które zawiesiły poprzeczkę na bardzo wysokim poziomie. Trudno było im przebić się przez taką zaporę jaka została wyznaczona przez kapele z kręgu San Francisco Bay Area. Nie mniej uważam, że przynajmniej dwie pierwsze płyty tej legendarnej, amerykańskiej grupy każdy fan psychodelii powinien posiadać w swoich zbiorach.

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Who Do You Love - Part 1 3:33
2. When You Love 5:15
3. Where You Love 6:07
4. How You Love 2:46
5. Which Do You Love 4:39
6. Who Do You Love - Part 2 3:01
7. Mona 7:02
8. Maiden Of The Cancer Moon 3:01
9. Calvary 13:21
10. Happy Trails 1:29



..::OBSADA::..

John Cipollina - guitar, vocals
Gary Duncan - guitar, vocals
David Freiberg - bass, vocals, piano
Greg Elmore - drums, vocals, piano, percussion



https://www.youtube.com/watch?v=-mHuTXS05t0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

QUICKSILVER MESSENGER SERVICE pomimo, że należeli do tzw. świętej trójcy brzmienia San Francisco byli grupą stosunkowo najmniej znaną obok dwójki pozostałej czyli Grateful Dead i Jefferson Airplain. Zaczynali w 1965 roku i jak sami wyjaśniali, w obawie przed komercjalizacją, pozostawali dość długo bez kontraktu płytowego. Pomimo prawdziwego boomu na psychodelicznego i „zakwaszonego” rocka swój debiutancki album zatytułowany „Quicksilver Messenger Service” wydali dopiero trzy lata później. Najpóźniej ze wszystkich gwiazd hippiesowskiego ruchu. Choć album był bardzo przyzwoity, to dopiero bajkowe dźwięki gitar eksplodowały w pełni na ich drugim krążku „Happy Trails” wydanym w 1969 roku. Swoją działalnością zespół uosabiał etos muzycznego lata w San Francisco. I tak jak członkowie Grateful Dead i Jefferson Airplain muzycy z QUICKSILVER cenili sobie ponad wszystko bezpośredni kontakt z publicznością.

Zespół powstał w latem 1965 roku w „narkotycznej atmosferze” San Francisco. Basista David Freiberg oraz gitarzysta John Cipollina wywodzili się z domów o dużej kulturze muzycznej, sami grali na instrumentach muzycznych od wczesnego dzieciństwa. David Freiberg przez dwanaście lat zgłębiał tajniki gry na skrzypcach, zaś w szkolnej orkiestrze grał na altówce. Matka Johna Cipolliny, córka znanego pianisty Jose Iturbiego, robiła wszystko, by syn poszedł w ślady dziadka. Ten wziął jednak do ręki gitarę i już jej nie oddał. Obaj wkrótce uciekli z przesyconych intelektualną atmosferą, oraz wypełnionych muzyką klasyczną domów rodzinnych. Kiedy poznali się w kalifornijskim miasteczku Sausalito postanowili założyć zespół. Dołączyli do nich wkrótce: gitarzysta Dino Valenti i Jim Murray, który grał na harmonijce ustnej i jak wszyscy pozostali śpiewał. Początkowo jako zespół typowo gitarowy grali prostego archaicznego bluesa, ale pierwsza płyta przynosiła zupełnie inny wizerunek grupy, zafascynowanej własnymi umiejętnościami, magią kolektywnej kreacji. Wystarczy posłuchać 7-minutowego, zainspirowanego kawałkiem Dave’a Brubecka „Gold And Silver” albo 12-minutowego „The Fool” – pełen gitarowy odjazd! Tak właśnie powinien grać zespół Grateful Dead (gdyby legenda dorównywała rzeczywistości). Zanim płyta została nagrana, Valenti za posiadanie narkotyków trafił do więzienia, a jego miejsce zajął Gary Duncan, natomiast Murray wyjechał na Hawaje, by tam zgłębiać naukę gry na sitarze. Do zespołu dołączył perkusista Greg Elmore i to w takim ostatecznie składzie został nagrany i tak znakomicie przyjęty debiut. Ale najsłynniejszym albumem w dyskografii QUICKSILVER jest wspomniany „Happy Trails” który ukazał się w marcu 1969 roku.

Okładkę albumu w stylu country & western zaprojektował George Hunter. Niech jednak nikogo nie zmyli ten projekt, gdyż na płycie nie znajdziemy nic, co mogłoby przypominać muzykę country rodem z Nashville. Aczkolwiek tytułowy „Happy Trails” to kawałek typowo westernowy, ale o tym potem.

W encyklopedii Hardy’ego i Lainga znajdziemy opinię, że „…najwspanialsze gitarowe nagranie w historii rockowej fonografii utrwalono na płycie grupy Quicksilver 'Happy Trails’ „. Zapewne jest w tym zdaniu dużo przesady, choć uczciwie przyznać trzeba, że w tamtych czasach był to jeden z najlepszych albumów acid rocka! Całość materiału została zarejestrowana podczas koncertu w Fillmore East i Fillmore West, gdzie zespół często tam grywał. Brak jednak na tym albumie okrzyków, braw i aplauzu publiczności, bowiem materiał został potem poddany obróbce technicznej i reakcje zgromadzonych widzów zostały wymazane. Tak więc mamy do czynienia ze studyjną płytą koncertową. O ironio – jedną z najlepszych w historii!

Pierwszą stronę czarnego krążka zajmuje jeden wielki jam session „Who Do You Love?” przywołujący ponoć ducha pierwszych koncertów grupy. Ta ponad 25-minutowa suita (podzielona na sześć części), która oryginalnie była dłuższa o dwie minuty, została skrócona przez wytwórnię Capitol ze względu na ograniczoną pojemność winylowego nośnika. Szkoda, że większość uciętej muzyki pochodziła z solówki Duncana, z części zatytułowanej „When You Love”. Ten gigantyczny kawałek to cover znanego utworu Bo Didleya z 1958 roku. Nawiasem mówiąc utwór ten był w przeszłości i jest do dziś chętnie grany i przerabiany przez dziesiątki grup i wykonawców. W przypadku QUICKSILVER utwór nie jest wierną kopią oryginału, momentami nawet w ogóle go nie przypomina. I nie chodzi tu tylko o czas jego trwania ( w wykonaniu Bo Didleya trwał 2 minuty i 18 sekund) – tu mamy nieskończone i przeciągające się pochody gitarowe pełne improwizacji. Podzielony na części spinają go klamrą najbardziej zbliżonymi do oryginału otwierające i zamykające „Who Do You Love Part 1.” i „Who Do You Love Part 2”. A pomiędzy nimi mamy w kolejności: „When You Love” (z jazzowym solem gitarowym Gary’ego Duncana i wspomagającym go rockowo Johnem Cipollino); „Where You Love” (odjazd w stronę acid rocka), „How You Love” (pełne efektów gitarowych z doskonale współpracującą sekcją rytmiczną) i „Wich Do You Love” (popis basisty Davida Freiberga).

Drugą stronę płyty otwiera „Mona”, następny kawałek z repertuaru Bo Didleya, oraz dwie kompozycje Duncana „Maiden Of The Cancer Moon” oraz instrumentalny i genialny według mnie „Calvary”. Płytę zamyka króciutki, zaledwie 1,5-minutowy, tytułowy „Happy Trails” Ciekawy cover utworu, który na potrzeby telewizyjnego show zaśpiewała amerykańska aktorka i piosenkarka Dale Evans do spółki ze swym mężem Royem Rogersem w latach 50-tych.

Niedługo po nagraniu tej wybitnej płyty niestety zespół musiał opuścić Gary Duncan, który za posiadanie narkotyków został zatrzymany i osadzony w areszcie. Następne płyty nagrywane przez QUICKSILVER nie miały już w sobie tej czarującej hippiesowskiej magii acid rocka. Duncan wrócił do grupy, ale nie było już w niej ani Cipolliny, ani Freiberga. Liderował teraz jej Dino Valenti, któremu skończyła się więzienna odsiadka. Zespół zaczął jednak przegrywać walkę o słuchaczy z takimi nowymi grupami jak Country Joe & Fish i Big Brother And Holding Company z Janis Joplin, które zawiesiły poprzeczkę na bardzo wysokim poziomie. Trudno było im przebić się przez taką zaporę jaka została wyznaczona przez kapele z kręgu San Francisco Bay Area. Nie mniej uważam, że przynajmniej dwie pierwsze płyty tej legendarnej, amerykańskiej grupy każdy fan psychodelii powinien posiadać w swoich zbiorach.

Zibi



..::TRACK-LIST::..

1. Who Do You Love - Part 1 3:33
2. When You Love 5:15
3. Where You Love 6:07
4. How You Love 2:46
5. Which Do You Love 4:39
6. Who Do You Love - Part 2 3:01
7. Mona 7:02
8. Maiden Of The Cancer Moon 3:01
9. Calvary 13:21
10. Happy Trails 1:29



..::OBSADA::..

John Cipollina - guitar, vocals
Gary Duncan - guitar, vocals
David Freiberg - bass, vocals, piano
Greg Elmore - drums, vocals, piano, percussion



https://www.youtube.com/watch?v=-mHuTXS05t0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Muzyczny wir późnych lat 60-tch i wczesnych 70-tych był wielką loterią dla wielu zespołów. Przy odrobinie szczęścia, lub dobrych kontaktach mogły one w pełni rozkwitnąć i zdobyć sławę podczas gdy innym, równie utalentowanym, zabrakło albo wytrzymałości by walczyć z przeciwnościami, albo spasowały gdy oczekiwany sukces nie nadchodził. HARD MEAT z pewnością należał do tej drugiej kategorii, choć jeśli posłuchać ich płyt dojdziemy do wniosku, że nie musieli obawiać się konkurencji, a niezrozumiały brak sukcesu jest jednym z największych rozczarowań tamtych lat. Przynajmniej dla mnie.

Zespół powstał pod koniec 1968 roku w Birmingham z inicjatywy braci Dolan: gitarzysty i wokalisty Michaela i młodszego o rok Steve’a grającego na basie. Obaj byli już doświadczonymi muzykami udzielając się wcześniej w różnych miejscowych kapelach takich jak The Ebony Combo, Jimmy Powell And The Fifth Dimension, czy Cock-a-Hoops. W końcu doszli do wniosku, że czas zrobić coś na własny rachunek. Kiedy dołączył do nich perkusista Mick Carless stało się jasne, że to jest ten moment. Chwilę później muzycy przenieśli się do Kornwalii i szybko przekształcili się w niezwykle mocne acid rockowe trio Hard Meat.

Wybór nazwy był dość dziwny i… problematyczny, o czym mogli się przekonać na starcie swej kariery. Chcąc się wypromować muzycy wysłali do różnych stacji radiowych swoje demo dołączając do nich… kawałki świeżego mięsa mające (w domyśle) nawiązywać do nazwy zespołu. Taki żart. Nie wiadomo kto wpadł na ten pomysł. Pomysł, przyznam dość szalony, który pewnie by wypalił, gdyby nie pech, a raczej niefortunny zbieg okoliczności. Pomysłodawcy nie przewidzieli bowiem… strajku pocztowców, który opóźnił dostawy przesyłek o dobre kilkanaście dni. Proszę sobie teraz wyobrazić miny adresatów, którzy w środku paczki znajdowali cuchnące na kilometr kawałki zepsutego mięsa i kasetę demo z Bogu ducha niewinnym napisem Hard Meat…

Szlifując repertuar w angielskich klubach trio szybko stało się znane dzięki występom otwierającym koncerty znanym w kraju artystom i zespołom takim jak Chuck Berry, Jimi Hendrix, Cream, Jethro Tull… Podczas jednego z takich wieczorów wpadli w oko producentowi muzycznemu, Sandy’emu Robertonowi, który został ich mentorem. On też przedstawił zespół Chrisowi Blackwellowi, z wytwórni Island Records. Panowie od razu załapali nić porozumienia, a jego efekt to szybko wydany singiel „Rain”/ „Burning Up Years”. Strona „A” to wczesny, psychodeliczny klasyk The Beatles (jeden z najbardziej niedocenianych utworów Wielkiej Czwórki) w wersji Hard Meat bardzo spowolniony, choć równie lizergiczny jak oryginał. Z kolei Burnig Up…” to zespołowa kompozycja z fajnym basowym intro, wybuchową gitarą prowadzącą i smyczkami z charakterystycznymi dla zespołu zmianami tempa i głośności. Mała płytka miała być zapowiedzią albumu. Niestety, z niewiadomych do dziś powodów longplay nigdy nie ujrzał światła dziennego. Zawiedzeni muzycy poszli do konkurencji podpisując kontrakt z wytwórnią Warner Brothers, która na przestrzeni jednego roku, wydał im dwa albumy. Pierwszy z nich, „Hard Meat”, trafił do sklepów wczesną wiosną 1970 roku.

Debiut to proto-heavy rock dryfujący w kierunku Grand Funk (na przykład) wzmocniony długimi, porywającymi solówkami ze skłonnościami do improwizowania, z posmakiem wczesnej psychodelii z bogatą orkiestracją, doskonałymi harmoniami, niemal akustycznymi folk rockowymi balladami. Jego złożoność i subtelność zostałyby zapewne później uznane za rock progresywny. Mimo dość zróżnicowanego brzmienia każda z zamieszczonych tu kompozycji napędzana jest miłym glosem Michaela Dolana, a jego zaskakująco doskonała gra na gitarze wspomagana perkusją Micka Carlessa w stylu Keitha Moona bardzo, ale to bardzo mi się podoba. To dojrzała płyta, której być może pomogły doświadczenia wyniesione z Island sprzed kilku miesięcy.

Wśród siedmiu zamieszczonych tu utworów dwa to covery z czego szalony „Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine)” Dylana z zabójczą melodią i jednym z najlepszych wokali Michaela niezbyt daleko odbiega od oryginału. O wiele bardziej interesującą bestią jest „Run, Shaker Life” Issachara Batesa. Żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku jeden z najbardziej płodnych amerykańskich poetów należał do chrześcijańskiej sekty Shakers, stąd ten nieco dziwny tytuł. Być może ktoś kojarzy tę piosenkę z wykonania Richie Havensa, która znalazła się na jego płycie „Something Else Again” z 1968 roku tyle, że wersja Hard Meat jest kompletnie inna. Trio przekształciło ją w niezwykle porywającą, psychodeliczną, dziesięciominutową epopeję wspartą rodzajem szybkiego funkowego rytmu, który Deep Purple skutecznie wykorzystał kilka lat później w „You Fool No One”…

Z autorskich kompozycji jedynie „Universal Joint” utknął w psychodelii poprzedniej dekady i na tle pozostałych utworów brzmi nieco przestarzale (mnie to nie przeszkadza, bo jestem fanem takich klimatów), za to pozostałe to już zupełnie inna bajka. Te cztery numery są na różne sposoby proto-progowe. Być może zaskakujące jest to, że sporo tu gitar akustycznych, a sposób w jaki Michael Dolan sprytnie przeplata je z gitarami elektrycznymi jest jednym ze znaków rozpoznawczych brzmienia grupy. Otwierający się ładną akustyczną gitarą „Through A Window” szybko przechodzi w atrakcyjną melodię przypominającą mieszankę angielskiego folk rocka z najbardziej progresywnym Hendrixem. Dużo się tu dzieje (uwielbiam tę wiolonczelę wydobywającą się spod spodu) tym bardziej, że wszystko to napędzane jest szaleńczym bębnieniem, gitarą i słodkim wokalem. Nawiasem mówiąc zawsze byłem ciekawy, dlaczego zespół użył tej piosenki jako tytułu swojego drugiego albumu… Jedyną piosenką, która zbliża się do tego, co dziś nazwalibyśmy riffem jest „Space Between” zbudowana na czymś, co brzmi jak rytm rdzennych Amerykanów z domieszką lizergicznych wpływów, choć całość utrzymana w stonowanym stylu oparta jest na basie i brzmi prawie jak proto-Hawkwind. Powolny „Yesterday, Today And Tomorrow” to jeden z najważniejszych elementów tego setu będący wspaniałą mieszanką psychodelicznych gitar z powściągliwą solówką z użyciem wah wah, melodyjnych, balladowych wokali przypominających „Legend Of A Mind” The Moody Blues, oraz fajnymi zmianami tempa. Utwór pojawił się później jako strona „B” drugiego singla grupy. Kolejna atrakcja to wspaniała ballada „Time Shows No Face” mająca w sobie coś z klimatu piosenki „Cymbaline” Pink Floyd, z gościnnym udziałem Iana Whitemana z Mighty Baby wykonującym piękne jazzowe solo na flecie. Niezwykle nośny, bardzo komercyjny (w dobrym tego słowa znaczeniu) numer i być może stracona szansa na singiel. Niezwykłą rzeczą w tych nagraniach jest to, że się one nie zestarzały – płyta jako całość brzmi świeżo i fascynująco, czego nie zawsze można powiedzieć o wielu klasykach wydanych w 1970 roku.

Druga płyta, „Through A Window”, wyprodukowana tak jak i debiut przez Sandy Robertona, ukazała się w październiku tego samego roku. Tym razem materiał nie był aż tak ciężki, ale zespół nadrobił to bardziej zróżnicowanym brzmieniem zapraszając do studia dodatkowych muzyków: Petera Westbrooka (flet) i Phila Jumpa (instrumenty klawiszowe). Michael Dolan rozszerzył swoją ofertę o 6-cio i 12-to strunowe gitary akustyczne, oraz harmonijkę, zaś w perkusyjnym zestawie Micka Carlessa pojawiły się kastaniety, konga i inne „przeszkadzajki”. I żaden z nagranych tu utworów nie ma ani jednej zbędnej, czy zmarnowanej nutki.

Podobnie jak poprzednik tak i ten album obok własnych kompozycji zawierał trzy covery, z których „Love” Boba Whale’a dzięki wesołym harmoniom, chwytliwemu gitarowemu refrenowi i szerokiemu wykorzystaniu organów przypominających wczesny Uriah Heep wydaje się być najbardziej interesujący. Nie mniej moje serce skradł numer Grahama Bonda, „I Want You”, będący tak naprawdę blues rockowym jamem, w którym cała trójka prezentuje fenomenalną formę. I o ile Michael zagrał tu jedną z najbardziej imponujących swoich solówek, to cichym bohaterem w tym kawałku jest Steve i jego melodyjna linia basu. Być może na tle tej dwójki akustyczna ballada „From The Prison” Jerry’ego Merricka (tak, tak – to jest ta piosenka, którą Richie Havens otworzył festiwal w Woodstock 15 sierpnia 1969 roku) pozornie wydawać się może nudna, ale ja zawsze mam ciarki gdy jej słucham. Niesamowita melodia pozwala odkryć wspaniały głos Michael i nie muszę chyba dodawać, że ta wersją podoba mi się bardziej niż wykonanie Havensa.

Płyta zaczyna się od zaraźliwego, niemal progresywnego utworu „On The Road”, który jest doskonałym przykładem talentów muzyków pokazując jednocześnie ruch w kierunku bardziej standardowego brzmienia napędzanego gitarą elektryczną, chociaż jak się przekonamy pozostałe kompozycje kontynuują akustyczny trend znany z debiutu. Zbudowany na ładnej gitarowej figurze numer wbija się w głowę, a nieco jazzowa sekcja ciągnąca w stronę zespołowej improwizacji jest na tyle interesująca, że chce się tego słuchać dłużej… Powolny „New Day” z nutkami fletu tworzy senną atmosferę i jest jednym z najważniejszych utworów na płycie. Początek brzmi niemal jak wstęp do „Dogs” Pink Floyd, za to w środku mamy świetną jazzową część z kapitalną solówką na gitarze akustycznej… „Smile As You Go Under” i „A Song Of Summer” to nieco bardziej optymistyczne i radosne utwory, z których pierwszy był urokliwą rockową balladą , zaś drugi folk-progresywnym numerem. Oba nagrania ozdobione zostały (po raz kolejny) fajną elektryczną gitarą. Instrumentalny „Freewheel” w zasadzie jest efektowną solówką zagraną na gitarze akustycznej wspomaganą przez chwytliwą partię basu polany sekretnym sosem w postaci finezyjnej gry na bębnach. Album zamyka „The Ballad Of Marmalade Emma And Teddy Grimes”, w której zespół zmierzył się z prawdziwą legendą – dwojgiem znanych włóczęgów z Colchester (miejscowy browar poświęcił nawet piwo Emmi), których historią przez jakiś czas żyła cała Anglia. Szczerze powiedziawszy melodia bardziej pasuje mi do repertuaru grupy The Band, ale była na tyle komercyjna, że została wydana na singlu (ostatnim) w Wielkiej Brytanii i Niemczech. Cóż, widać, że zespół usilnie potrzebował przeboju, który pozwoliłby mu dalej funkcjonować na rynku. Stało się inaczej i trio rozwiązało się kilka miesięcy później. Z perspektywy czasu patrząc na okładkę tego albumu chciałoby się rzec, że na osłodę zespół zostawił nam wysokie okno, z którego z pewną nutką nostalgii możemy w każdej chwili podziwiać jego muzykę.

I na tym powinienem zakończyć tę historię, gdyby nie to, że w 2022 roku wytwórnia Esoteric wypuściła box „The Space Between The Recordings 1969-1970” zawierający oczyszczone, doskonale brzmiące trzy płyty CD zawierające, obok wymienionych dwóch tytułów, dodatkowy dysk z niewydanym albumem dla Island.

Na początek mamy nagrania singlowe z „Rain „ i „Run, Shaker Life” (skróconym do czterech minut) na czele, oraz rarytas w postaci „czarnego” protest songu „Strange Fruit” rozsławionego przez nieodżałowaną Billie Holiday. Wersja przyzwoita, ale Michael nie ma głosu Billie… Oryginalny materiał brzmi trochę szorstko. Na przykład „Walking Down Up Street” rozwija się w ciekawy sposób, ale aranżacja dętych moim zdaniem jest zbyt wysunięta na pierwszy plan. Sześciominutowy „Burning Up The Years” (strona „B” singla „Rain”) to najciekawszy kawałek z silnym proto-progresywnym klimatem, a prowadzona przez pianino ballada „Don’t Chase Your Tail” z piękną melodią, jest najbardziej dojrzałym utworem i być może kolejną niewykorzystaną szansą na singiel. Ogólnie rzecz biorąc, ta płyta jest intrygującym wglądem w genezę pierwotnego materiału zespołu, nawet jeśli decyzja o jego niewydaniu w 1969 roku była słuszna. Do boxu dołączono 20-stronicową książeczkę z wieloma archiwalnymi zdjęciami i obszernym esejem Steve’a Pilkingtona, który przedstawia historię członków zespołu przed, w trakcie i po Hard Meat. To z niego dowiedziałem się, że cała trójka od dobrych kilku lat gra swoje niesamowite koncerty hen wysoko, w Największej Orkiestrze Świata… To wydawnictwo jest też w dużej mierze świadectwem różnorodności i wielkości wczesnego, brytyjskiego rocka progresywnego. Warto ją mieć na półce!

Zibi



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Through A Window (1970):
1. On the Road
2. New Day
3. Freewheel
4. Smile As You Go Under
5. I Want You (Graham Bond cover)
6. From the Prison (Jerry Merrick cover)
7. A Song of Summer
8. Love (Bob Whale cover)
9. The Ballad Of Marmalade Emma and Teddy Grimes



..::OBSADA::..

Twelve-String Guitar, Acoustic Guitar, Electric Guitar, Harmonica, Lead Vocals - Mick Dolan
Acoustic Bass, Electric Bass, Vocals, Acoustic Guitar - Steve Dolan
Drums, Castanets, Congas - Mick Carless

Guests:
Flute - Pete Westbrook
Keyboards - Phil Jump




https://www.youtube.com/watch?v=7PFm6bbzxLc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Muzyczny wir późnych lat 60-tch i wczesnych 70-tych był wielką loterią dla wielu zespołów. Przy odrobinie szczęścia, lub dobrych kontaktach mogły one w pełni rozkwitnąć i zdobyć sławę podczas gdy innym, równie utalentowanym, zabrakło albo wytrzymałości by walczyć z przeciwnościami, albo spasowały gdy oczekiwany sukces nie nadchodził. HARD MEAT z pewnością należał do tej drugiej kategorii, choć jeśli posłuchać ich płyt dojdziemy do wniosku, że nie musieli obawiać się konkurencji, a niezrozumiały brak sukcesu jest jednym z największych rozczarowań tamtych lat. Przynajmniej dla mnie.

Zespół powstał pod koniec 1968 roku w Birmingham z inicjatywy braci Dolan: gitarzysty i wokalisty Michaela i młodszego o rok Steve’a grającego na basie. Obaj byli już doświadczonymi muzykami udzielając się wcześniej w różnych miejscowych kapelach takich jak The Ebony Combo, Jimmy Powell And The Fifth Dimension, czy Cock-a-Hoops. W końcu doszli do wniosku, że czas zrobić coś na własny rachunek. Kiedy dołączył do nich perkusista Mick Carless stało się jasne, że to jest ten moment. Chwilę później muzycy przenieśli się do Kornwalii i szybko przekształcili się w niezwykle mocne acid rockowe trio Hard Meat.

Wybór nazwy był dość dziwny i… problematyczny, o czym mogli się przekonać na starcie swej kariery. Chcąc się wypromować muzycy wysłali do różnych stacji radiowych swoje demo dołączając do nich… kawałki świeżego mięsa mające (w domyśle) nawiązywać do nazwy zespołu. Taki żart. Nie wiadomo kto wpadł na ten pomysł. Pomysł, przyznam dość szalony, który pewnie by wypalił, gdyby nie pech, a raczej niefortunny zbieg okoliczności. Pomysłodawcy nie przewidzieli bowiem… strajku pocztowców, który opóźnił dostawy przesyłek o dobre kilkanaście dni. Proszę sobie teraz wyobrazić miny adresatów, którzy w środku paczki znajdowali cuchnące na kilometr kawałki zepsutego mięsa i kasetę demo z Bogu ducha niewinnym napisem Hard Meat…

Szlifując repertuar w angielskich klubach trio szybko stało się znane dzięki występom otwierającym koncerty znanym w kraju artystom i zespołom takim jak Chuck Berry, Jimi Hendrix, Cream, Jethro Tull… Podczas jednego z takich wieczorów wpadli w oko producentowi muzycznemu, Sandy’emu Robertonowi, który został ich mentorem. On też przedstawił zespół Chrisowi Blackwellowi, z wytwórni Island Records. Panowie od razu załapali nić porozumienia, a jego efekt to szybko wydany singiel „Rain”/ „Burning Up Years”. Strona „A” to wczesny, psychodeliczny klasyk The Beatles (jeden z najbardziej niedocenianych utworów Wielkiej Czwórki) w wersji Hard Meat bardzo spowolniony, choć równie lizergiczny jak oryginał. Z kolei Burnig Up…” to zespołowa kompozycja z fajnym basowym intro, wybuchową gitarą prowadzącą i smyczkami z charakterystycznymi dla zespołu zmianami tempa i głośności. Mała płytka miała być zapowiedzią albumu. Niestety, z niewiadomych do dziś powodów longplay nigdy nie ujrzał światła dziennego. Zawiedzeni muzycy poszli do konkurencji podpisując kontrakt z wytwórnią Warner Brothers, która na przestrzeni jednego roku, wydał im dwa albumy. Pierwszy z nich, „Hard Meat”, trafił do sklepów wczesną wiosną 1970 roku.

Debiut to proto-heavy rock dryfujący w kierunku Grand Funk (na przykład) wzmocniony długimi, porywającymi solówkami ze skłonnościami do improwizowania, z posmakiem wczesnej psychodelii z bogatą orkiestracją, doskonałymi harmoniami, niemal akustycznymi folk rockowymi balladami. Jego złożoność i subtelność zostałyby zapewne później uznane za rock progresywny. Mimo dość zróżnicowanego brzmienia każda z zamieszczonych tu kompozycji napędzana jest miłym glosem Michaela Dolana, a jego zaskakująco doskonała gra na gitarze wspomagana perkusją Micka Carlessa w stylu Keitha Moona bardzo, ale to bardzo mi się podoba. To dojrzała płyta, której być może pomogły doświadczenia wyniesione z Island sprzed kilku miesięcy.

Wśród siedmiu zamieszczonych tu utworów dwa to covery z czego szalony „Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine)” Dylana z zabójczą melodią i jednym z najlepszych wokali Michaela niezbyt daleko odbiega od oryginału. O wiele bardziej interesującą bestią jest „Run, Shaker Life” Issachara Batesa. Żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku jeden z najbardziej płodnych amerykańskich poetów należał do chrześcijańskiej sekty Shakers, stąd ten nieco dziwny tytuł. Być może ktoś kojarzy tę piosenkę z wykonania Richie Havensa, która znalazła się na jego płycie „Something Else Again” z 1968 roku tyle, że wersja Hard Meat jest kompletnie inna. Trio przekształciło ją w niezwykle porywającą, psychodeliczną, dziesięciominutową epopeję wspartą rodzajem szybkiego funkowego rytmu, który Deep Purple skutecznie wykorzystał kilka lat później w „You Fool No One”…

Z autorskich kompozycji jedynie „Universal Joint” utknął w psychodelii poprzedniej dekady i na tle pozostałych utworów brzmi nieco przestarzale (mnie to nie przeszkadza, bo jestem fanem takich klimatów), za to pozostałe to już zupełnie inna bajka. Te cztery numery są na różne sposoby proto-progowe. Być może zaskakujące jest to, że sporo tu gitar akustycznych, a sposób w jaki Michael Dolan sprytnie przeplata je z gitarami elektrycznymi jest jednym ze znaków rozpoznawczych brzmienia grupy. Otwierający się ładną akustyczną gitarą „Through A Window” szybko przechodzi w atrakcyjną melodię przypominającą mieszankę angielskiego folk rocka z najbardziej progresywnym Hendrixem. Dużo się tu dzieje (uwielbiam tę wiolonczelę wydobywającą się spod spodu) tym bardziej, że wszystko to napędzane jest szaleńczym bębnieniem, gitarą i słodkim wokalem. Nawiasem mówiąc zawsze byłem ciekawy, dlaczego zespół użył tej piosenki jako tytułu swojego drugiego albumu… Jedyną piosenką, która zbliża się do tego, co dziś nazwalibyśmy riffem jest „Space Between” zbudowana na czymś, co brzmi jak rytm rdzennych Amerykanów z domieszką lizergicznych wpływów, choć całość utrzymana w stonowanym stylu oparta jest na basie i brzmi prawie jak proto-Hawkwind. Powolny „Yesterday, Today And Tomorrow” to jeden z najważniejszych elementów tego setu będący wspaniałą mieszanką psychodelicznych gitar z powściągliwą solówką z użyciem wah wah, melodyjnych, balladowych wokali przypominających „Legend Of A Mind” The Moody Blues, oraz fajnymi zmianami tempa. Utwór pojawił się później jako strona „B” drugiego singla grupy. Kolejna atrakcja to wspaniała ballada „Time Shows No Face” mająca w sobie coś z klimatu piosenki „Cymbaline” Pink Floyd, z gościnnym udziałem Iana Whitemana z Mighty Baby wykonującym piękne jazzowe solo na flecie. Niezwykle nośny, bardzo komercyjny (w dobrym tego słowa znaczeniu) numer i być może stracona szansa na singiel. Niezwykłą rzeczą w tych nagraniach jest to, że się one nie zestarzały – płyta jako całość brzmi świeżo i fascynująco, czego nie zawsze można powiedzieć o wielu klasykach wydanych w 1970 roku.

Druga płyta, „Through A Window”, wyprodukowana tak jak i debiut przez Sandy Robertona, ukazała się w październiku tego samego roku. Tym razem materiał nie był aż tak ciężki, ale zespół nadrobił to bardziej zróżnicowanym brzmieniem zapraszając do studia dodatkowych muzyków: Petera Westbrooka (flet) i Phila Jumpa (instrumenty klawiszowe). Michael Dolan rozszerzył swoją ofertę o 6-cio i 12-to strunowe gitary akustyczne, oraz harmonijkę, zaś w perkusyjnym zestawie Micka Carlessa pojawiły się kastaniety, konga i inne „przeszkadzajki”. I żaden z nagranych tu utworów nie ma ani jednej zbędnej, czy zmarnowanej nutki.

Podobnie jak poprzednik tak i ten album obok własnych kompozycji zawierał trzy covery, z których „Love” Boba Whale’a dzięki wesołym harmoniom, chwytliwemu gitarowemu refrenowi i szerokiemu wykorzystaniu organów przypominających wczesny Uriah Heep wydaje się być najbardziej interesujący. Nie mniej moje serce skradł numer Grahama Bonda, „I Want You”, będący tak naprawdę blues rockowym jamem, w którym cała trójka prezentuje fenomenalną formę. I o ile Michael zagrał tu jedną z najbardziej imponujących swoich solówek, to cichym bohaterem w tym kawałku jest Steve i jego melodyjna linia basu. Być może na tle tej dwójki akustyczna ballada „From The Prison” Jerry’ego Merricka (tak, tak – to jest ta piosenka, którą Richie Havens otworzył festiwal w Woodstock 15 sierpnia 1969 roku) pozornie wydawać się może nudna, ale ja zawsze mam ciarki gdy jej słucham. Niesamowita melodia pozwala odkryć wspaniały głos Michael i nie muszę chyba dodawać, że ta wersją podoba mi się bardziej niż wykonanie Havensa.

Płyta zaczyna się od zaraźliwego, niemal progresywnego utworu „On The Road”, który jest doskonałym przykładem talentów muzyków pokazując jednocześnie ruch w kierunku bardziej standardowego brzmienia napędzanego gitarą elektryczną, chociaż jak się przekonamy pozostałe kompozycje kontynuują akustyczny trend znany z debiutu. Zbudowany na ładnej gitarowej figurze numer wbija się w głowę, a nieco jazzowa sekcja ciągnąca w stronę zespołowej improwizacji jest na tyle interesująca, że chce się tego słuchać dłużej… Powolny „New Day” z nutkami fletu tworzy senną atmosferę i jest jednym z najważniejszych utworów na płycie. Początek brzmi niemal jak wstęp do „Dogs” Pink Floyd, za to w środku mamy świetną jazzową część z kapitalną solówką na gitarze akustycznej… „Smile As You Go Under” i „A Song Of Summer” to nieco bardziej optymistyczne i radosne utwory, z których pierwszy był urokliwą rockową balladą , zaś drugi folk-progresywnym numerem. Oba nagrania ozdobione zostały (po raz kolejny) fajną elektryczną gitarą. Instrumentalny „Freewheel” w zasadzie jest efektowną solówką zagraną na gitarze akustycznej wspomaganą przez chwytliwą partię basu polany sekretnym sosem w postaci finezyjnej gry na bębnach. Album zamyka „The Ballad Of Marmalade Emma And Teddy Grimes”, w której zespół zmierzył się z prawdziwą legendą – dwojgiem znanych włóczęgów z Colchester (miejscowy browar poświęcił nawet piwo Emmi), których historią przez jakiś czas żyła cała Anglia. Szczerze powiedziawszy melodia bardziej pasuje mi do repertuaru grupy The Band, ale była na tyle komercyjna, że została wydana na singlu (ostatnim) w Wielkiej Brytanii i Niemczech. Cóż, widać, że zespół usilnie potrzebował przeboju, który pozwoliłby mu dalej funkcjonować na rynku. Stało się inaczej i trio rozwiązało się kilka miesięcy później. Z perspektywy czasu patrząc na okładkę tego albumu chciałoby się rzec, że na osłodę zespół zostawił nam wysokie okno, z którego z pewną nutką nostalgii możemy w każdej chwili podziwiać jego muzykę.

I na tym powinienem zakończyć tę historię, gdyby nie to, że w 2022 roku wytwórnia Esoteric wypuściła box „The Space Between The Recordings 1969-1970” zawierający oczyszczone, doskonale brzmiące trzy płyty CD zawierające, obok wymienionych dwóch tytułów, dodatkowy dysk z niewydanym albumem dla Island.

Na początek mamy nagrania singlowe z „Rain „ i „Run, Shaker Life” (skróconym do czterech minut) na czele, oraz rarytas w postaci „czarnego” protest songu „Strange Fruit” rozsławionego przez nieodżałowaną Billie Holiday. Wersja przyzwoita, ale Michael nie ma głosu Billie… Oryginalny materiał brzmi trochę szorstko. Na przykład „Walking Down Up Street” rozwija się w ciekawy sposób, ale aranżacja dętych moim zdaniem jest zbyt wysunięta na pierwszy plan. Sześciominutowy „Burning Up The Years” (strona „B” singla „Rain”) to najciekawszy kawałek z silnym proto-progresywnym klimatem, a prowadzona przez pianino ballada „Don’t Chase Your Tail” z piękną melodią, jest najbardziej dojrzałym utworem i być może kolejną niewykorzystaną szansą na singiel. Ogólnie rzecz biorąc, ta płyta jest intrygującym wglądem w genezę pierwotnego materiału zespołu, nawet jeśli decyzja o jego niewydaniu w 1969 roku była słuszna. Do boxu dołączono 20-stronicową książeczkę z wieloma archiwalnymi zdjęciami i obszernym esejem Steve’a Pilkingtona, który przedstawia historię członków zespołu przed, w trakcie i po Hard Meat. To z niego dowiedziałem się, że cała trójka od dobrych kilku lat gra swoje niesamowite koncerty hen wysoko, w Największej Orkiestrze Świata… To wydawnictwo jest też w dużej mierze świadectwem różnorodności i wielkości wczesnego, brytyjskiego rocka progresywnego. Warto ją mieć na półce!

Zibi



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Through A Window (1970):
1. On the Road
2. New Day
3. Freewheel
4. Smile As You Go Under
5. I Want You (Graham Bond cover)
6. From the Prison (Jerry Merrick cover)
7. A Song of Summer
8. Love (Bob Whale cover)
9. The Ballad Of Marmalade Emma and Teddy Grimes



..::OBSADA::..

Twelve-String Guitar, Acoustic Guitar, Electric Guitar, Harmonica, Lead Vocals - Mick Dolan
Acoustic Bass, Electric Bass, Vocals, Acoustic Guitar - Steve Dolan
Drums, Castanets, Congas - Mick Carless

Guests:
Flute - Pete Westbrook
Keyboards - Phil Jump




https://www.youtube.com/watch?v=7PFm6bbzxLc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 2:
1. Murderotic Woman
2. The Massed Gadgets Of Hercules
3. Let There Be More Light
4. Julie Dream
5. Set The Controls For The Heart Of The Sun
6. Astronomy Domine
7. Flaming
8. Set The Controls For The Heart Of The Sun
9. Let There Be More Light
10. Astronomy Domine
11. Interstellar Overdrive
12. Let There Be More Light




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 2:
1. Murderotic Woman
2. The Massed Gadgets Of Hercules
3. Let There Be More Light
4. Julie Dream
5. Set The Controls For The Heart Of The Sun
6. Astronomy Domine
7. Flaming
8. Set The Controls For The Heart Of The Sun
9. Let There Be More Light
10. Astronomy Domine
11. Interstellar Overdrive
12. Let There Be More Light




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Pow R. Toc. H
2. Astronomy Domine
3. Scarecrow
4. The Gnome
5. Matilda Mother
6. Set The Controls For The Heart Of The Sun
7. Reaction In G
8. Flaming
9. Vegetable Man
10. Scream Thy Last Scream
11. Jugband Blues
12. Pow R. Toc. H
13. Green Onions
14. Tomorrows World (Instrumental)




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

An amazing collection of Pink Floyd radio sessions and TV broadcasts from 1967-1968, the years the band released their debut album, "Piper At The Gates Of Dawn" and the legendary second album "A Saucerful of Secrets".
Includes recordings for Radio One's Top Gear program, which showcased the underground hipster scene of London, and TV broadcasts from France and Italy.
Features amazing versions of 'Pow R. Toc H', 'Astronomy Domine', 'Set The Controls For The Heart Of The Sun', 'Flaming' and 'Vegetable Man'.
Essential live recordings of Pink Floyd during their greatest era!



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Pow R. Toc. H
2. Astronomy Domine
3. Scarecrow
4. The Gnome
5. Matilda Mother
6. Set The Controls For The Heart Of The Sun
7. Reaction In G
8. Flaming
9. Vegetable Man
10. Scream Thy Last Scream
11. Jugband Blues
12. Pow R. Toc. H
13. Green Onions
14. Tomorrows World (Instrumental)




https://www.youtube.com/watch?v=Ckl6mjCthGM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja bez wątpienia najlepszego progresywnego albumu, jaki kiedykolwiek powstał w Hiszpanii! Wydany w 1971 roku, jedyny LP tego zespołu to połączenie klasycznej progresji w stylistyce bardzo wczesnych Jethro Tull z psychodelicznymi, narkotycznymi klimatami a la Pink Floyd z lat 1968-69. Urokliwe partie fletu, wszechobecna gitara z wah-wah, ciekawy, angielski wokal, momentami transowe, psychodeliczne rytmy.

Oryginalny winyl wytwórni Dimension w świetnym stanie kosztuje blisko 1500 euro! Dodatkowo dołączono utwór pochodzący z A-strony singla z 1971 roku.



One of the earliest Spanish rock group to have released an album. THEY DID IT BECAUSE THEY DID NOT KNOW IT WAS POSSIBLE, says the booklet, and they got a good point. Although the Franco was on its last years, the dictator was still keeping a firm grip on the country, large overtures were being made for European tourism, to spend its money, the regime was not as incredibly tight as it once was, which meant that some of those rebel groups were able to release rock records by squeaking through the nets. Among the other early groups were SMASH (with Gualberto Garcia of Gualberto fame), OM (jazz-rock), MUSICA DISPERSA later SISA (folk-rock), MAQUINA (killer prog RnR) and TAPIMAN (with Max Sunyer, future ICEBERG).

This band is Guillermo Paris's project - these guys are from the suburbs of Barcelona and had been in part of a folk group Els Mussols, before changing their names to Aqua De Regaliz, under which they released some singles and again (along with drummer) just prior to recording their sole album again to Pan & Regaliz). The least we can say is that the group members loved JETHRO TULL's debut album, This Was and somehow CREAM was not far from it either. The group has more than one link with cross-town rivals/friends MAQUINA, playing many gigs together, sharing members and even at first sharing the same label. But further changes (and bringing ex-Tapiman members) would soon have the best of P&R.



..::TRACK-LIST::..

1. One More Day (3.32)
2. WAiting In The Monsters Garden (3.15)
3. Dead Of Love ( 3.18)
4. Thinking In Mary (3.32)
5. A Song For The Friends (2.25)
6. When You Are So Bringdown (3.17)
7. Today It Is Raining (9.21)
8. I Can Fly (3.41)

Bonus Track:
9. Magic Color [Single A-side, 1971] (2.53)



..::OBSADA::..

Vocals, Flute, Jew's Harp - Guillermo Paris
Guitar, Vocals - Alfonso Bou
Bass, Vocals - Arturo Domingo
Drums, Percussion, Triangle - Pedro Van Eeckhout




https://www.youtube.com/watch?v=GkKe_nI0ZII



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja bez wątpienia najlepszego progresywnego albumu, jaki kiedykolwiek powstał w Hiszpanii! Wydany w 1971 roku, jedyny LP tego zespołu to połączenie klasycznej progresji w stylistyce bardzo wczesnych Jethro Tull z psychodelicznymi, narkotycznymi klimatami a la Pink Floyd z lat 1968-69. Urokliwe partie fletu, wszechobecna gitara z wah-wah, ciekawy, angielski wokal, momentami transowe, psychodeliczne rytmy.

Oryginalny winyl wytwórni Dimension w świetnym stanie kosztuje blisko 1500 euro! Dodatkowo dołączono utwór pochodzący z A-strony singla z 1971 roku.



One of the earliest Spanish rock group to have released an album. THEY DID IT BECAUSE THEY DID NOT KNOW IT WAS POSSIBLE, says the booklet, and they got a good point. Although the Franco was on its last years, the dictator was still keeping a firm grip on the country, large overtures were being made for European tourism, to spend its money, the regime was not as incredibly tight as it once was, which meant that some of those rebel groups were able to release rock records by squeaking through the nets. Among the other early groups were SMASH (with Gualberto Garcia of Gualberto fame), OM (jazz-rock), MUSICA DISPERSA later SISA (folk-rock), MAQUINA (killer prog RnR) and TAPIMAN (with Max Sunyer, future ICEBERG).

This band is Guillermo Paris's project - these guys are from the suburbs of Barcelona and had been in part of a folk group Els Mussols, before changing their names to Aqua De Regaliz, under which they released some singles and again (along with drummer) just prior to recording their sole album again to Pan & Regaliz). The least we can say is that the group members loved JETHRO TULL's debut album, This Was and somehow CREAM was not far from it either. The group has more than one link with cross-town rivals/friends MAQUINA, playing many gigs together, sharing members and even at first sharing the same label. But further changes (and bringing ex-Tapiman members) would soon have the best of P&R.



..::TRACK-LIST::..

1. One More Day (3.32)
2. WAiting In The Monsters Garden (3.15)
3. Dead Of Love ( 3.18)
4. Thinking In Mary (3.32)
5. A Song For The Friends (2.25)
6. When You Are So Bringdown (3.17)
7. Today It Is Raining (9.21)
8. I Can Fly (3.41)

Bonus Track:
9. Magic Color [Single A-side, 1971] (2.53)



..::OBSADA::..

Vocals, Flute, Jew's Harp - Guillermo Paris
Guitar, Vocals - Alfonso Bou
Bass, Vocals - Arturo Domingo
Drums, Percussion, Triangle - Pedro Van Eeckhout




https://www.youtube.com/watch?v=GkKe_nI0ZII



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja wydanego w 1970 roku przez Mercury, znakomitego albumu pochodzącej z Cleveland formacji (albo grupie towarzyszącej gitarzyście/wokaliście), będącego jedną z najciekawszych i najbardziej porywających pozycji z kręgu ciężkiego psychodelicznego rocka (ze szczyptą amerykańskiego folku w dwóch nagraniach). Wypełniająca drugą część płyty (TUTAJ PRZESUNIĘTA NA POCZĄTEK) i składająca się z pięciu oddzielnych części 23-minutowa suita ('Blue Cheer na sterydach spotyka wczesny, bardziej progresywny Grand Funk') jest po-wa-la-ją-ca!

Kapitalne, chwytliwe melodie, atakujące z wdziękiem gitary i bardzo gęste, obłędne bębnienie - to część atutów tego niemal hardrockowego majstersztyku! Pozostałe pięć nagrań (oryginalnie wypełniających pierwszą stronę winylu) stało na podobnym poziomie, choć emocji może było nieco mniej. Dodatkowo zamieszczono dwa bardzo rzadkie utwory (jeden świetny, drugi taki sobie...) singlowe z 1969 roku. Ta świetnie brzmiąca wersja zawiera projekty graficzne zarówno z amerykańskiej (człowiek w kapeluszu), jak i brytyjskiej (czarownik w lesie) winylowej edycji!

JL



..::TRACK-LIST::..

1. The Ultimate Prophecy 5:00
2. Death's Finale 3:13
3. Cycles 2:29
4. Waiting To Be Born 5:08
5. Pink Sun 5:16
6. One Time Woman 3:43
7. Angel 3:48
8. We Can Try 3:28
9. Good Day Extending Company 4:42
10. I've Never See You 3:14

Bonus Tracks:
11. Epitaph For A Head (Single B-side, 1969)
12. Who's Nuts Alfred (Single A-side, 1969)



..::OBSADA::..

Lead Vocals - J. D. Blackfoot
Organ - Sterling Smith
Bass - Phil Stokes
Drums - Dan Waldron
Guitar - Craig Fuller, Jeff Whitlock




https://www.youtube.com/watch?v=JJNQHOvt8So



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nowa, limitowana, europejska edycja wydanego w 1970 roku przez Mercury, znakomitego albumu pochodzącej z Cleveland formacji (albo grupie towarzyszącej gitarzyście/wokaliście), będącego jedną z najciekawszych i najbardziej porywających pozycji z kręgu ciężkiego psychodelicznego rocka (ze szczyptą amerykańskiego folku w dwóch nagraniach). Wypełniająca drugą część płyty (TUTAJ PRZESUNIĘTA NA POCZĄTEK) i składająca się z pięciu oddzielnych części 23-minutowa suita ('Blue Cheer na sterydach spotyka wczesny, bardziej progresywny Grand Funk') jest po-wa-la-ją-ca!

Kapitalne, chwytliwe melodie, atakujące z wdziękiem gitary i bardzo gęste, obłędne bębnienie - to część atutów tego niemal hardrockowego majstersztyku! Pozostałe pięć nagrań (oryginalnie wypełniających pierwszą stronę winylu) stało na podobnym poziomie, choć emocji może było nieco mniej. Dodatkowo zamieszczono dwa bardzo rzadkie utwory (jeden świetny, drugi taki sobie...) singlowe z 1969 roku. Ta świetnie brzmiąca wersja zawiera projekty graficzne zarówno z amerykańskiej (człowiek w kapeluszu), jak i brytyjskiej (czarownik w lesie) winylowej edycji!

JL



..::TRACK-LIST::..

1. The Ultimate Prophecy 5:00
2. Death's Finale 3:13
3. Cycles 2:29
4. Waiting To Be Born 5:08
5. Pink Sun 5:16
6. One Time Woman 3:43
7. Angel 3:48
8. We Can Try 3:28
9. Good Day Extending Company 4:42
10. I've Never See You 3:14

Bonus Tracks:
11. Epitaph For A Head (Single B-side, 1969)
12. Who's Nuts Alfred (Single A-side, 1969)



..::OBSADA::..

Lead Vocals - J. D. Blackfoot
Organ - Sterling Smith
Bass - Phil Stokes
Drums - Dan Waldron
Guitar - Craig Fuller, Jeff Whitlock




https://www.youtube.com/watch?v=JJNQHOvt8So



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wydany w 1969 roku, rewelacyjny psychodeliczny album o ciężkim gitarowym brzmieniu i świetnych, nośnych kompozycjach. Jedna z 2-3 najbardziej niedocenionych amerykańskich płyt końca lat 60-tych. Niemal każdy utwór (z siedmiu) to dynamit! Amerykańska reedycja z 2021 roku, rozszerzona o dwa CD - na pierwszym z nich znalazły się alternatywne, a na drugim instrumentalne wersje utworów z albumu.



One of the best things i got into as the result of scouring Acid Archives back in 2021 during lockdown boredom. The difference maker for me is that while this is genuinely pretty "psych-y", the band rocks very hard, there are almost no extraneous elements and the songwriting is uniformly very strong. In particular, it might sound kind of like damning with faint praise, but the total lack of any chintzy keyboard or "period" sound FX really makes this feel remarkably contemporary in a way that I wish many more bands (not all!) would have pursued--and you have to add into that Murray Shiffrin's beautiful fuzz, with plenty of bumblebee G-string playing, and Mike Ratti'c cavernous drums.

It's not just the sound, though; the band is admirably punky, tribal, and frat rockin' as the situation demands, with the titular singer Morgen's ultra-delicate vocals adding what there is of a "psych" aspect. It's hard to imagine this record coming out much earlier or later than it did; it has some thunderous aspects, sounding very "hard rock", but these are masterfully integrated into some rave-up sections that I gather bands soon came to think of as a dated "garage rock" sound. To my ears, this adds a very welcome diversity to the proceedings.

Well worth checking out if, like me, you like the piercing fuzz of "psych rock" but aren't sold on some of the dodgier studio gimmicks--but you also enjoy the somewhat jammy, purposefully messy and wild psych sound at its best.

dictateursanguinaire



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Morgen:
1. Welcome To The Void 4:49
2. Of Dreams 5:39
3. Beggin' Your Pardon (Miss Joan) 4:53
4. Eternity In Between 4:30
5. Purple 4:14
6. She's The Nitetime 3:33
7. Love 10:54


CD 2 - Morgen (Unreleased & Alternate Takes):
1. Purple (Alternate Take) 4:14
2. She's The Nitetime (Alternate Take) 4:00
3. Love (Alternate Take/Mix) 10:39
4. Begging Your Pardon (Ms. Joan) (Alternate Take) 4:52
5. Purple (Alternate Take) 3:53
6. She's The Nitetime 3:27
7. Welcome To The Void (Alternate Mix) 4:48
8. All I Know 2:43
9. Everything's Gone 3:15
10. Woke Up This Morning 3:35
11. She's The Nitetime (Chorus Vocal) (Alternate Take 2) 3:25


CD 3 - Morgen (Instrumentals):
1. Welcome To The Void (Alternate Mix) [Instrumental] 3:25
2. Begging Your Pardon (Miss Joan) (Alternate Take) [Instrumental] 4:49
3. She's The Nitetime (Alternate Take) [Instrumental] 4:52
4. She's The Nitetime (Alternate Take 2) [Instrumental] 4:00
5. Purple (Alternate Take) [Instrumental] 3:31
6. Purple (Alternate Take 2) [Instrumental] 4:17
7. Eternity 3:52
8. Love (Alternate Take) 10:40
9. Woke Up This Morning [Instrumental] 3:35
10. All I Know [Instrumental] 2:41
11. Everything's Gone [Instrumental] 3:13



..::OBSADA::..

Rhythm Guitar - Barry Stock
Bass - Bobby Rizzo
Drums - Michael Ratti
Lead Guitar - Murray Shiffrin
Lead Vocals - Murray Shiffrin (tracks: B4), Steve Morgen (tracks: A1 to A7, B1 to B3, B5 to B11)



https://www.youtube.com/watch?v=Mo3JRH3hcOM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Wydany w 1969 roku, rewelacyjny psychodeliczny album o ciężkim gitarowym brzmieniu i świetnych, nośnych kompozycjach. Jedna z 2-3 najbardziej niedocenionych amerykańskich płyt końca lat 60-tych. Niemal każdy utwór (z siedmiu) to dynamit! Amerykańska reedycja z 2021 roku, rozszerzona o dwa CD - na pierwszym z nich znalazły się alternatywne, a na drugim instrumentalne wersje utworów z albumu.



One of the best things i got into as the result of scouring Acid Archives back in 2021 during lockdown boredom. The difference maker for me is that while this is genuinely pretty "psych-y", the band rocks very hard, there are almost no extraneous elements and the songwriting is uniformly very strong. In particular, it might sound kind of like damning with faint praise, but the total lack of any chintzy keyboard or "period" sound FX really makes this feel remarkably contemporary in a way that I wish many more bands (not all!) would have pursued--and you have to add into that Murray Shiffrin's beautiful fuzz, with plenty of bumblebee G-string playing, and Mike Ratti'c cavernous drums.

It's not just the sound, though; the band is admirably punky, tribal, and frat rockin' as the situation demands, with the titular singer Morgen's ultra-delicate vocals adding what there is of a "psych" aspect. It's hard to imagine this record coming out much earlier or later than it did; it has some thunderous aspects, sounding very "hard rock", but these are masterfully integrated into some rave-up sections that I gather bands soon came to think of as a dated "garage rock" sound. To my ears, this adds a very welcome diversity to the proceedings.

Well worth checking out if, like me, you like the piercing fuzz of "psych rock" but aren't sold on some of the dodgier studio gimmicks--but you also enjoy the somewhat jammy, purposefully messy and wild psych sound at its best.

dictateursanguinaire



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Morgen:
1. Welcome To The Void 4:49
2. Of Dreams 5:39
3. Beggin' Your Pardon (Miss Joan) 4:53
4. Eternity In Between 4:30
5. Purple 4:14
6. She's The Nitetime 3:33
7. Love 10:54


CD 2 - Morgen (Unreleased & Alternate Takes):
1. Purple (Alternate Take) 4:14
2. She's The Nitetime (Alternate Take) 4:00
3. Love (Alternate Take/Mix) 10:39
4. Begging Your Pardon (Ms. Joan) (Alternate Take) 4:52
5. Purple (Alternate Take) 3:53
6. She's The Nitetime 3:27
7. Welcome To The Void (Alternate Mix) 4:48
8. All I Know 2:43
9. Everything's Gone 3:15
10. Woke Up This Morning 3:35
11. She's The Nitetime (Chorus Vocal) (Alternate Take 2) 3:25


CD 3 - Morgen (Instrumentals):
1. Welcome To The Void (Alternate Mix) [Instrumental] 3:25
2. Begging Your Pardon (Miss Joan) (Alternate Take) [Instrumental] 4:49
3. She's The Nitetime (Alternate Take) [Instrumental] 4:52
4. She's The Nitetime (Alternate Take 2) [Instrumental] 4:00
5. Purple (Alternate Take) [Instrumental] 3:31
6. Purple (Alternate Take 2) [Instrumental] 4:17
7. Eternity 3:52
8. Love (Alternate Take) 10:40
9. Woke Up This Morning [Instrumental] 3:35
10. All I Know [Instrumental] 2:41
11. Everything's Gone [Instrumental] 3:13



..::OBSADA::..

Rhythm Guitar - Barry Stock
Bass - Bobby Rizzo
Drums - Michael Ratti
Lead Guitar - Murray Shiffrin
Lead Vocals - Murray Shiffrin (tracks: B4), Steve Morgen (tracks: A1 to A7, B1 to B3, B5 to B11)



https://www.youtube.com/watch?v=Mo3JRH3hcOM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Rewelacja!
Nagrany dla wytwórni Elektra wiosną i latem 1969 roku, ale wstrzymany dosłownie w ostatniej chwili, legendarny, heavy-psychodeliczny album brytyjskiej formacji Leviathan (nie mylić z hard progresywnym rockiem z USA), która nieco wcześniej działała pod nazwą Mike Stuart Span. Zespół wydał trzy doskonałe single i miał zrealizować album - co nigdy nie nastąpiło. CD zawiera wszystko to co najlepsze w ciężkawym, dość chwytliwym brytyjskim roku z 1968 i 1969! Siłą rzeczy słychać wyraźne wpływy Hendrixa, Cream, Fleetwood Mac z Greenem oraz całej tej obłędnej, choć zapomnianej, brytyjskiej psychodelii spod znaku Open Mind, The Attack czy Wimple Winch.

Jakość dźwięku jest doskonała, zaś od strony muzycznej nie ma żadnych wypełniaczy - wyłącznie klasyczne, rockowe mięsko! Tak jak w przypadku, również wstrzymanego, albumu progresywnej grupy Canterbury Glass można tylko dywagować, co by się stało gdyby LP Leviathan ukazał się w epoce na dużej, wpływowej wytwórni jaką była Elektra! Dodatkowo zamieszczono dwie wersje singlowe oraz (co ważniejsze) cztery fantastyczne i utrzymane w identycznej konwencji, heavy-psychodeliczne nagrania grupy Mike Stuart Span (to był po prostu Leviathan w niezmienionym składzie, a pod wcześniejszą, znaną z rzadkicgh singli nazwą) dokonane dla programu Johna Peela w BBC w maju 1968 roku.

JL


..::TRACK-LIST::..

1. Remember The Times 2:45
2. Second Production 4:41
3. Through The Looking Glass 5:43
4. The War Machine 5:17
5. Flames 4:46
6. Time 3:58
7. Blue Day 6:37
8. Just Forget Tomorrow 4:17
9. World In My Head 4:27
10. Evil Woman 7:55

Bonus Tracks:
11. Flames (UK Elektra Single, 1969) 3:37
12. Remember The Times (Australian Astor Single Mix, 1969) 2:39

Mike Stuart Span [Pre-Leviathan]
13. Children Of Tomorrow (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 3:16
14. Through The Looking Glass (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 4:51
15. Time (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 4:05
16. My White Bicycle (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 3:17



..::OBSADA::..

Stuart Hobday - Lead Vocals
Brian Bennet - Guitar
Roger McCabe - Bass
Gary Murphy - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=ei-r9f3siwQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Rewelacja!
Nagrany dla wytwórni Elektra wiosną i latem 1969 roku, ale wstrzymany dosłownie w ostatniej chwili, legendarny, heavy-psychodeliczny album brytyjskiej formacji Leviathan (nie mylić z hard progresywnym rockiem z USA), która nieco wcześniej działała pod nazwą Mike Stuart Span. Zespół wydał trzy doskonałe single i miał zrealizować album - co nigdy nie nastąpiło. CD zawiera wszystko to co najlepsze w ciężkawym, dość chwytliwym brytyjskim roku z 1968 i 1969! Siłą rzeczy słychać wyraźne wpływy Hendrixa, Cream, Fleetwood Mac z Greenem oraz całej tej obłędnej, choć zapomnianej, brytyjskiej psychodelii spod znaku Open Mind, The Attack czy Wimple Winch.

Jakość dźwięku jest doskonała, zaś od strony muzycznej nie ma żadnych wypełniaczy - wyłącznie klasyczne, rockowe mięsko! Tak jak w przypadku, również wstrzymanego, albumu progresywnej grupy Canterbury Glass można tylko dywagować, co by się stało gdyby LP Leviathan ukazał się w epoce na dużej, wpływowej wytwórni jaką była Elektra! Dodatkowo zamieszczono dwie wersje singlowe oraz (co ważniejsze) cztery fantastyczne i utrzymane w identycznej konwencji, heavy-psychodeliczne nagrania grupy Mike Stuart Span (to był po prostu Leviathan w niezmienionym składzie, a pod wcześniejszą, znaną z rzadkicgh singli nazwą) dokonane dla programu Johna Peela w BBC w maju 1968 roku.

JL


..::TRACK-LIST::..

1. Remember The Times 2:45
2. Second Production 4:41
3. Through The Looking Glass 5:43
4. The War Machine 5:17
5. Flames 4:46
6. Time 3:58
7. Blue Day 6:37
8. Just Forget Tomorrow 4:17
9. World In My Head 4:27
10. Evil Woman 7:55

Bonus Tracks:
11. Flames (UK Elektra Single, 1969) 3:37
12. Remember The Times (Australian Astor Single Mix, 1969) 2:39

Mike Stuart Span [Pre-Leviathan]
13. Children Of Tomorrow (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 3:16
14. Through The Looking Glass (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 4:51
15. Time (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 4:05
16. My White Bicycle (BBC 'Top Gear' Radio Show, May 1968) 3:17



..::OBSADA::..

Stuart Hobday - Lead Vocals
Brian Bennet - Guitar
Roger McCabe - Bass
Gary Murphy - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=ei-r9f3siwQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!